วันนี้เป็นอีกวันที่ผมไปหาหมอรับยา ณ โรงบาลรัฐ ซึ่งโรงบาลรัฐเป็นยังไงหลายๆคนก็น่าจะรู้อยู่ แล้วยิ่งเป็นโรงบาลบ้านนอกแบบที่ผมไปนะ ผมไม่เคยหวังเลยว่าจะหาย เหมือนไปรับยานอนหลับทุกเดือน แต่ผมมีแผนว่าอีกไม่นานจะย้ายไปรักษาตัวที่เอกชน
เข้าเรื่อง! หลายๆคนเลือกสังคมที่เกิดมาไม่ได้ ผมก็เป็น1ในหลายคนที่โชคไม่ดี สิ่งที่ผมเป็นมันยังส่งผลต่อความรู้สึกและการตัดสินใจอยู่ วันนี้ผมก็แหกขี้ตาไปแต่เช้าตามเคย แต่วันนี้เหมือนมีนักศึกษาแพทย์ หรืออะไรสักอย่างผมก็เรียกไม่ถูกมานั่งในห้องด้วย แล้วหมอประจำผมก็สอนวิธีดูแลคนไข้และเล่าว่าเคสผมเจออะไรมา แล้วคนที่ฟังก็หัวเราะกันทั้งกลุ่ม เพราะ1ในเรื่องที่ผมกำลังรักษาคือกลัวเพศตรงข้าม เอาง่ายๆคือกลัวผู้หญิงนั่นแหละ (ย้ำว่า เป็น-1-ใน-เรื่อง-ที่-รัก-ษา) ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเจออะไรมาถึงกลัวผู้หญิง เดี๋ยวมันจะยาว แล้วหมอประจำผมก็ลองให้คนพวกนั้นสัมภาษณ์ผมดู พวกนั้นก็สัมภาษณ์ไปขำไป ประมาณว่า "กลัวผู้หญิงข่มขืนหรอ ฮ่าๆๆ , คนไข้ไม่ต้องกลัวนะ หน้าตาคนไข้อ่ะ ผู้หญิงไม่ทำอะไรหรอก ฮ่าๆๆ" ประมาณนี้ หมอประจำผมก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกนั้นนะ ผมเลยบอกหมอว่า "จ่ายยาเหมือนเดิมเลยครับ พอดีผมมีธุระ" แล้วในขณะที่หมอกำลังพิมพ์ใบนัดและใบจ่ายยา พวกนั้นก็ยังไม่หยุดนะ "ดูดิ มิงไปขยี้ปมเขา เขาไม่อยู่เลยเห็นไหม ฮ่าๆๆ , ก็มันจริงนี่หว่า มิงก็ด้วยแหละ ฮ่าๆๆ" พอหมอพิมพ์เสร็จก็บอกพูดกับผมว่า "ขำๆนะคนไข้ น้องๆเขาเล่นด้วยเฉยๆ" ตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ~
ปล. ผมเคยตั้งกระทู้ไปแล้วว่าผมเป็น depression กับ psychopath ซึ่งโรคพวกนี้เป็นโรคหลักๆที่ผมเป็น แต่ต้องรักษาและแก้ไปทีละเรื่องๆ เพราะมันเหมือนหลายๆเรื่องมารวมกัน ซึ่งเรื่องผู้หญิงก็เป็น1ในนั้น ทุกวันนี้ในบ้านผมก็อยู่กับแม่และแฟน ผมกับแม่ก็พึ่งได้อยู่ด้วยกันแค่3ปี เลยต่างคนต่างเกร็งๆใส่กัน ส่วนแฟนผมก็... เอาเป็นว่าคลุมถุงชนแล้วกัน แต่อยู่ด้วยกันได้ กล่าวคือ ถ้าเป็นคนนอก ผมจะสามารถพิมพ์คุยได้ แต่ไม่สามารถคุยต่อหน้าได้ สบตายังไม่กล้าเลย ส่วนหมอ ผมรักษามาร่วมๆ13ปี กว่าจะคุยกันได้ และเผื่อมีคนสงสัยว่าผมทำงานได้ยังไง ผมเป็นโปรแกรมเมอร์+กราฟฟิกดีไซน์แต่มีข้อตกลงกับบริษัทว่าช่วงprocessงาน ผมขอทำที่บ้านแต่จะมีเวลากำหนดให้ แต่นี่ไม่ใช่Pointหลัก อยากให้สนใจเนื้อหาข้างบนเป็นหลัก
ไปหาหมอแล้วโดนหัวเราะ!?
เข้าเรื่อง! หลายๆคนเลือกสังคมที่เกิดมาไม่ได้ ผมก็เป็น1ในหลายคนที่โชคไม่ดี สิ่งที่ผมเป็นมันยังส่งผลต่อความรู้สึกและการตัดสินใจอยู่ วันนี้ผมก็แหกขี้ตาไปแต่เช้าตามเคย แต่วันนี้เหมือนมีนักศึกษาแพทย์ หรืออะไรสักอย่างผมก็เรียกไม่ถูกมานั่งในห้องด้วย แล้วหมอประจำผมก็สอนวิธีดูแลคนไข้และเล่าว่าเคสผมเจออะไรมา แล้วคนที่ฟังก็หัวเราะกันทั้งกลุ่ม เพราะ1ในเรื่องที่ผมกำลังรักษาคือกลัวเพศตรงข้าม เอาง่ายๆคือกลัวผู้หญิงนั่นแหละ (ย้ำว่า เป็น-1-ใน-เรื่อง-ที่-รัก-ษา) ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเจออะไรมาถึงกลัวผู้หญิง เดี๋ยวมันจะยาว แล้วหมอประจำผมก็ลองให้คนพวกนั้นสัมภาษณ์ผมดู พวกนั้นก็สัมภาษณ์ไปขำไป ประมาณว่า "กลัวผู้หญิงข่มขืนหรอ ฮ่าๆๆ , คนไข้ไม่ต้องกลัวนะ หน้าตาคนไข้อ่ะ ผู้หญิงไม่ทำอะไรหรอก ฮ่าๆๆ" ประมาณนี้ หมอประจำผมก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกนั้นนะ ผมเลยบอกหมอว่า "จ่ายยาเหมือนเดิมเลยครับ พอดีผมมีธุระ" แล้วในขณะที่หมอกำลังพิมพ์ใบนัดและใบจ่ายยา พวกนั้นก็ยังไม่หยุดนะ "ดูดิ มิงไปขยี้ปมเขา เขาไม่อยู่เลยเห็นไหม ฮ่าๆๆ , ก็มันจริงนี่หว่า มิงก็ด้วยแหละ ฮ่าๆๆ" พอหมอพิมพ์เสร็จก็บอกพูดกับผมว่า "ขำๆนะคนไข้ น้องๆเขาเล่นด้วยเฉยๆ" ตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ~
ปล. ผมเคยตั้งกระทู้ไปแล้วว่าผมเป็น depression กับ psychopath ซึ่งโรคพวกนี้เป็นโรคหลักๆที่ผมเป็น แต่ต้องรักษาและแก้ไปทีละเรื่องๆ เพราะมันเหมือนหลายๆเรื่องมารวมกัน ซึ่งเรื่องผู้หญิงก็เป็น1ในนั้น ทุกวันนี้ในบ้านผมก็อยู่กับแม่และแฟน ผมกับแม่ก็พึ่งได้อยู่ด้วยกันแค่3ปี เลยต่างคนต่างเกร็งๆใส่กัน ส่วนแฟนผมก็... เอาเป็นว่าคลุมถุงชนแล้วกัน แต่อยู่ด้วยกันได้ กล่าวคือ ถ้าเป็นคนนอก ผมจะสามารถพิมพ์คุยได้ แต่ไม่สามารถคุยต่อหน้าได้ สบตายังไม่กล้าเลย ส่วนหมอ ผมรักษามาร่วมๆ13ปี กว่าจะคุยกันได้ และเผื่อมีคนสงสัยว่าผมทำงานได้ยังไง ผมเป็นโปรแกรมเมอร์+กราฟฟิกดีไซน์แต่มีข้อตกลงกับบริษัทว่าช่วงprocessงาน ผมขอทำที่บ้านแต่จะมีเวลากำหนดให้ แต่นี่ไม่ใช่Pointหลัก อยากให้สนใจเนื้อหาข้างบนเป็นหลัก