คือแม่เราบังคับบงการเราทุกอย่างเลยอ่ะค่ะ แบบไม่ว่าอะไรก็ตามออกไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้ และไม่เคยพาเราไปเที่ยวแบบครอบครัวเลยค่ะ แค่ทำงานที่โรงเรียนเลิกช้าเขาก็ไม่ให้เราอยู่ทำ และเขาชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นทั้งเรื่องหุ่น,หน้าตา,การเรียน และในอนาคตเขาวางแผนชีวิตเราไว้ทุกอย่างเลยเช่นเรื่องมหาลัย,บริษัทที่ต้องทำงาน,เรื่องการมีแฟน ง่ายๆคือเราไม่สามารถทำตามความฝันหรือเดินตามทางที่เราต้องการได้เลย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นจะเป็นซึมเศร้าด้วยเรื่องหลายๆอย่าง ปิดเทอมหรือวันหยุดส-อา.เราก็ต้องอยู่แค่ที่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเลย แอบอิจฉาเพื่อนๆที่ได้ไปเที่ยวเล่นใช้ชีวิตวัยรุ่นกัน และเราอึดอัดมากๆเพราะที่บ้านมีกล้องวงจรปิดทุกที่ไม่ว่าเราจะทำอะไรเขาจะรู้หมด แค่อยากแยกห้องไปอยู่คนเดียวเพราะเราเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงยังไม่ได้เลยค่ะ เราเคยถามนะคะว่าทำไมไม่ให้นอนคนเดียวเขาบอกว่าชีวิตเราเป็นของแม่ เราไม่มีสิทธิ์ที่จะร้องขออะไรเลย พอเราเถียงหรือพูดอะไรไปเขาก็จะอ้างเรื่องบุญคุณหยิบยกทุกเรื่องมาพูดได้ เราอาจจะยังไม่โตพอที่จะทำอะไรด้วยตัวเองได้แต่ก็แค่อยากลองใช้ชีวิตวัยรุ่นบ้าง 
และแม่ชอบมองเราในทางผิดๆหรือดูถูกเราอ่ะค่ะ ประมาณว่าเราอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนแต่แม่จะมองว่าเราจะไปทำอะไรไม่ดีหรือเรื่องเสียๆหายๆ และการอยู่กับสังคมภายนอกเขาสั่งห้ามให้เราอยู่ใกล้ผู้ชายเลย ห้ามคุยห้ามพูดด้วยแม้แต่เพื่อนในห้อง คือเราคิดว่าบางเรื่องมันก็เกินไปอ่ะค่ะ เราเคยทำตามที่เขาบอกแต่กลับโดนเพื่อนด่าว่าหยิ่ง คือเราไม่โอเคเลย เราไม่รู้ว่าชีวิตนี่เราจะได้ออกไปใช้ชีวิตอิสระหรือโดนแม่คอยตามไปทุกที่มั้ย เราเคยคิดอยากตายด้วยซ้ำค่ะเพราะเราโดนแม่พูดให้หลายอย่างๆคิดกับตัวเองนะว่าเราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ ตายไปดีกว่ามั้ย เราเคยพูดกับแม่ว่ากลัวเป็นซึมเศร้า แต่เขาคงไม่เข้าใจคำว่าโรคซึมเศร้าน่ะค่ะ เขาพูดกับเราแบบว่าแล้วจะไปทำตัวเองให้เป็นซึมเศร้าทำไม ถ้าใจเราไม่อยากเป็นมันก็ไม่เป็นหรอก แต่ทำไงได้ล่ะใจเรามันอ่อนแอ55555  พยายามทำตัวให้เข็มแข็งแล้วแต่ข้างในมันไม่ไหวจริงๆ เราอายุ17นะคะ เราไม่รู้จะระบายความรู้สึกที่เราเจอได้กับใครและไม่สามารถเปลี่ยนแนวคิดแบบนี้ของแม่ได้ ทุกวันนี้เราเครียดมากเลยค่ะกลัวจะเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ

#อาจจะพิมพ์งงๆหน่อยนะคะ😅😅