วันนี้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยากจะเป็นคนดีอีกแล้ว รู้สึกเกลียดแทบทุกๆสิ่งทุกๆคนรอบตัวทำ หรือจริงๆมันอาจเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่ไม่มีอะไรเป็นไปดั่งใจผม
จริงๆถ้าหากมีจิตแพทย์ หรือจิตเวชผ่านมาเห็นโพสต์นี้ หรือผู้ที่มีความรู้ ก็อยากจะขอความเห็นและขอให้ทุกคนในที่นี้เปิดใจรับฟัง โดยไม่มีการตัดสินหรือบั่นทอนความรู้สึก กำลังใจในการใช้ชีวิตครับ
โดยผมจะขอเปิดใจเล่าเรื่องราวชีวิตของผมครับ โดยส่วนนี้จะเป็นฉบับยาวนะครับ
......."ผมเป็นลูกชายคนเล็ก อาศัยอยู่กับแม่และพี่สาวที่ห่างกัน 5 ปี เป็นครอบครัวฐานะปานกลาง เราเคยมีพ่อที่ไม่เอาไหน ที่เป็นไม่ได้ทั้งแบบอย่างที่ดี หรือหัวหน้าครอบครัวที่สามารถพึ่งพาได้ เวลาเมาแล้วทะเลาะกับแม่มักจะใช้ความรุนแรง ใช้เงินของคนเป็นแม่ ชอบพล่ามโม้เรื่องของตัวเอง แม่ผมเป็นคนทำงานหนัก แต่ตั้งแต่ผมโตมา พ่อออกจากบ้านไปแล้ว แม่กับพี่ก็แทบจะไม่มีเวลาให้ผม ผมค่อนข้างเป็นเด็กที่เก็บตัว เก็บกดครับ ตอนเด็กมักจะเอาแต่ใจเสมอ ครอบครัวผมมักจะสอนให้เป็นคนดีๆ ทำอะไรอยู่ในระบบระเบียบ ตอนเด็กๆผมเลยไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวที่ไหน
ผมเป็นเด็กเรียนดี ผมมักเป็นคนตรงๆ จริงจัง เป็นคน IQ 120 กว่า แต่เหมือนว่า EQ จะต่ำกว่าเกณฑ์ในเรื่องของความเครียด กับความภูมิใจในตัวเองเป็นหลักครับ ผมเรียนโรงเรียนชายล้วนอยู่จังหวัดชลบุรี แต่จะมามีนักเรียนหญิงตอน ม.ปลาย เลยไม่ใช่คนที่เข้าใจการพูดคุยและเข้าหาผู้หญิงเลย จะมีเพื่อนผญไม่เยอะครับ น้อยกว่าเพื่อนผชมากทั้งที่เพื่อนในชีวิตก็น้อยอยู่แล้ว ตลอดตอนม.ปลายผมเคยชอบเพื่อนโดยที่ไม่เคยกล้าที่จะเข้าไปพูดคุยเลย คิดว่าเป็นเพราะเธอมักจะอยู่กับเพื่อนผญกลุ่มใหญ่ด้วย แล้วคนอย่างผมแค่เดินผ่านกลุ่มผญสมัยนั้นยังเกร็งแทบแย่
พอเข้าช่วงมหาลัยผมสอบได้มหาลัยดังย่านสยามครับ ช่วงนี้ผมได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆมาก แต่ก็มักจะใช้ชีวิตอีรอบเดิม แต่อาจจะเหมือนที่ทุกคนเป็นกัน คือช่วงมหาลัยเราจะมีเพื่อนน้อยลง ผมยิ่งมีน้อยลงจริงครับ แต่ผมก็รู้สึกว่าเคยโชคดีที่สุดในชีวิตอยู่ครั้งนึง คือการได้เจอแฟนเก่า ผมไม่เคยมีแฟนจริงๆที่เจอกันนอกจอคอมออนไลน์ จนกระทั่งคนนี้ แต่ตอนแรกเค้าก็ไม่ได้ชอบผมหรอกครับ ผมไม่สามารถที่จะเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงชื่นชอบหรือหลงเสน่ห์ได้ แม้ว่าหน้าตาผมจะพอไปวัดไปวา ผมสามารถรับบทเป็นได้แค่ Chad หรือ Provider คือผู้ที่สามารถมอบหรือให้สิ่งต่างๆกับผู้หญิงได้ ไม่ว่าจะเป็นการใส่ใจ บลาๆ ได้คบกันมา 3 ปีแล้วเลิกกันตอนเรียนจบ เหตุผลของเค้าคือคิดว่าผมเปลี่ยนไป ไม่ได้เอาใจใส่เค้าเหมือนเดิม แต่สำหรับผมก็คือเหมือนผมต้องยอมเค้าทุกๆอย่าง โดยที่เค้าไม่เคยเห็นใจผมเลยจากที่เค้ามักจะเป็นคนใช้อารมณ์และถ้อยคำทำร้ายจิตใจ บางคนก็ว่าเป็นคสพที่ toxic บางคนก็ว่าเป็นปกติของผู้หญิง และหลังจากเลิกกันไป เค้าก็ไปมีคนใหม่ และไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
ผมหลังเรียนจบ อายุ 24-26 ก็พึ่งมารู้ว่า ผู้หญิงมีแต่คนที่ชอบบุคลิกลักษณะของ Bad Boy กันทั้งนั้น ในช่วงแรกผมก็พยายามทำความเข้าใจกับมัน เป็นช่วงที่ยังอกหักช้ำรักจากแฟนเก่าระยะเวลาเป็นปีๆ แต่ก็สามารถเล่นแอพหาคนคุยได้เรื่อยๆ แต่นั่นก็ทำให้ผมผ่านประสบการณ์และเติบโตมากขึ้น แต่กลับกันก็มีคนคุยคนหนึ่งเคยบอกว่า ก่อนหน้านี้ที่ผมดูร่าเริงอยู่ เค้าชอบตอนนั้นมากกว่ากับตอนนี้ที่ผมกลายเป็นคนดูเงียบๆ เย็นชาๆ หรือดูเหมือนเศร้าๆ ผมกำลังอยู่ในช่วงนี้ครับ หลังจากมูฟออนจากแฟนเก่าได้ ผมก็เริ่มกลายเป็นคนที่หมดใจกับการหาคนคุยในแอพ เพราะเบื่อการที่จะต้องเป็นคนเริ่มบทสนทนาแบบถามคำตอบคำ แล้วสุดท้ายเค้าก็หายไป
ผมเริ่มเบื่อหน่ายกับสังคมรอบข้าง เคยอธิบายให้เพื่อนหรือใครฟังก็ไม่มีใครเข้าใจ เคยพบจิตเวชสมัยเรียนเค้าก็บอกว่า 'ผมแค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจผม' ซึ่งปัจจุบันมันก็ไม่เคยมีเลยซักคนเดียวในโลก ผมเคยบอกเพื่อนร่วมงานว่า "ผมอิจฉาคนอื่นๆที่เข้าสังคมกันได้โดยที่ไม่ต้องพยายามอะไรมากเท่ากับผม" ก็มีแต่คนสวนกลับมาว่า"ทำไมคิดว่าเค้าไม่พยายาม" ทั้งที่ผลลัพธ์เอง ผมก็เห็นได้ชัดอยู่ว่า ทุกวันนี้ผมแทบไม่คุยกับใครเลย แต่คนพวกนั้นคุยกันทั้งวี่ทั้งวัน ผมเคยพยายามเข้าหาคนอื่นแล้วครับ แต่ที่ทำให้รู้สึกน่าผิดหวังที่สุดคือการเข้าหาเพื่อนร่วมงานผู้หญิง ไม่ใช่ในเชิงจีบนะครับ แต่เท่าที่ผ่านมา ผมมักรู้สึกว่า ผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นฐานะเพื่อน เพื่อนร่วมงาน แฟนเก่า คนในแอพ คนบริการ ก็มักจะทำตัวหยิ่งกับผมเสมอๆ ประมาณว่าถามคำตอบคำแบบไม่อยากคุยด้วย กรณีเพื่อนร่วมงานกับแฟนเก่า อาจจะเป็นเพราะผมเป็นคนชอบกวนตีน แต่ดันผู้ไม่ถูกหูพวกเขา เขามักจะหาว่าผมพูดไม่คิด แต่จริงๆคือผมคิดแล้วตังหาก ผมแค่คิดผิดเข้าใจคนนั้นๆผิดว่าเค้าจะรับได้ มันทำให้ผมรู้สึกเบื่อเหลือเกินเวลาที่ผมโดนด่าว่า เป็นคนโลกแคบ ทั้งๆที่พวกเขาแสดงออกมาเหมือนคนโลกแคบมากกว่าผม
ทุกวันนี้ผมจึงรู้สึกนึกถึงคำพูดนึงที่เพื่อนสนิทสมัยเรียนเคยพูดกับผม "แสนดีแล้วได้เ*ี้ยอะไร" ผมมาเห็นด้วยกับมันมากๆหลังจากที่ผมอกหักมาเป็นสิบครั้งถ้านับรวมคนที่เคยคุยกันในแอพ (ไม่นับที่คุยกับไม่กี่ประโยค 2-3 วันนะครับ) รวมถึงในชีวิตจริงก็ไม่เห็นเคยมีผู้หญิงอยากเข้ามาคุยกับผมด้วยซ้ำ ผมเลยคิดว่า ขนาดเป็นเพื่อนไม่ว่าผชผญยังจะไม่อยากคบเราเลย แล้วเราจะหาแฟนได้ยังไง จากที่ผมพยายามฟังเรื่องกฎแรงดึงดูด ก็มักมีแต่ให้เรารักตัวเองมากยิ่งขึ้น เลิกคาดหวังอะไรจากคนอื่น แต่มันก็ยากที่จะทำ ผมรู้สึกว่าตัวผมน่าจะเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่นจริงๆ ทุกวันนี้ผมก็แทบไม่ได้คุยกับแม่กับพี่สาวครับ นานเป็นเดือนถึงจะได้พูดคุยกัน แล้วก็ไม่ได้คิดว่าบ้านเป็น safe zone ที่ผมอยากจะกลับไปตจว ไหนจะเพื่อนอีก ก็มีแค่แก๊งตีแบดที่เจอกันประจำ แต่ผมก็ไม่ใช่คนพิเศษอะไรของใคร ทุกๆคืนที่กลับมาห้อง มันก็แทบจะเหมือนว่างเปล่า ผมอยากจะเชื่ออย่างที่คลิปสอนว่า ตัวเองคือความเติมเต็มนะครับ แต่มันจะเป็นแบบนั้นได้ไง ถ้าชีวิตมีแค่เราคนเดียวจริงๆ คิดว่าตายไปยังไม่เป็นไรเลย".........
สรุป แบบสั้นๆสำหรับคนขี้เกียดอ่าน รวมถึงคนที่อ่านมาทั้งหมดแล้วนะครับ ก็คือ
ผมเป็นคนชอบตรงๆ ไม่อ้อมค้อมเลยครับ พยายามแล้วก็ไม่ได้ และมักเครียด คิดเล็กคิดน้อย เข้าหาผู้หญิง ชวนคนอื่นคุยไม่เป็น เป็น Perfectionist มี IQ แต่ EQ ภูมิใจในตัวเองต่ำ ผมอยากรู้ว่าผมทำอะไรผิดไปมั้ยครับ ผมรู้สึกเป็นคนเปิดกว้างมาก ไม่เคยด่าคนอื่น แต่มักจะโดนด่า รู้สึกมันไม่มีอะไร Fair กับคนอย่างผมเลย ทำสิ่งที่ถูก ก็มักโดนหาว่าผิดหรือโดนเหยียด หรือไม่เข้าคบหา พอมันสะสมก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเกลียดทุกอย่าง
1. ผมผิดตรงไหนมั้ย? หรือผมคิดอะไรมากเกินไปจริงๆ หรือที่อยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ที่และเวลาของผม
2. คุณคิดว่าผู้หญิงหยิ่งกันมั้ยครับ? (ผมเข้าใจครับว่าคนเรามีสิทธิ์เลือกคบเลือกคุยกับใคร)
3. การเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มักต้องเป็นฝ่ายชวนคุยในสังคมส่วนใหญ่หรือเปล่า?
4. ผมควรไปปรึกษาจิตแพทย์อีกใช่มั้ยครับ หรือควรเข้าคอร์สเสริมบุคลิกภาพหรือคอร์สวิธีจีบสาวอะไรแบบนี้ดีมั้ย?
5. ก่อนหน้านี้ผมเคยพยายามจีบคนคุยเก่าที่พึ่งเลิกกับแฟนมาเดือนนึง ผมคุยกับเค้าได้ ประมาณ 3 อาทิตย์ แต่มักเป็นฝ่ายชวนคุยมากกว่า เค้าก็ดูตอบกลับไม่น้อยครับ แต่ไม่ได้ชวนคุย เคยชวนไปดูหนังแต่เค้าไม่ได้ตอบคำชวน แบบนี้ผมควรถอยห่างใช่มั้ยครับ หรือถ้าชอบคนนี้จริงๆ ถ้าเราจิตใจดีขึ้นพร้อมลองดูต่อก็อาจมีหวังมั้ย?
6. มีใครเป็นแบบผมบ้างมั้ยครับ? รู้สึกเบื่อโลก เกลียดทุกอย่าง ปากบอกกันว่าทำดี พอเราทำดีแล้วมันไม่เคยส่งผลดีต่อตัวเรา แล้วเราทำไปเพื่ออะไร จึงอยากที่จะเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบคนอื่นได้บ้าง หรือเรียกว่ารักตัวเองมากขึ้น
ปล. ทั้งหมดนี่ผมถามคำถามแบบดีๆ สุภาพเลยครับ เพราะฉะนั้นรบกวนตอบความคิดเห็นกันแบบมีอารยชนและมีจิตสำนึกกันด้วยนะ ถ้าคุณไม่พอใจข้อความตรงไหนที่ผมได้พิมพ์ไปก็สามารถบอกกล่าวได้ จะหาว่าโลกแคบก็ได้ครับ
"วันนี้ผมไม่ได้อยากเป็นคนดีอีกแล้ว" เพื่อนๆเคยมีใครรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ยครับ
จริงๆถ้าหากมีจิตแพทย์ หรือจิตเวชผ่านมาเห็นโพสต์นี้ หรือผู้ที่มีความรู้ ก็อยากจะขอความเห็นและขอให้ทุกคนในที่นี้เปิดใจรับฟัง โดยไม่มีการตัดสินหรือบั่นทอนความรู้สึก กำลังใจในการใช้ชีวิตครับ
โดยผมจะขอเปิดใจเล่าเรื่องราวชีวิตของผมครับ โดยส่วนนี้จะเป็นฉบับยาวนะครับ
......."ผมเป็นลูกชายคนเล็ก อาศัยอยู่กับแม่และพี่สาวที่ห่างกัน 5 ปี เป็นครอบครัวฐานะปานกลาง เราเคยมีพ่อที่ไม่เอาไหน ที่เป็นไม่ได้ทั้งแบบอย่างที่ดี หรือหัวหน้าครอบครัวที่สามารถพึ่งพาได้ เวลาเมาแล้วทะเลาะกับแม่มักจะใช้ความรุนแรง ใช้เงินของคนเป็นแม่ ชอบพล่ามโม้เรื่องของตัวเอง แม่ผมเป็นคนทำงานหนัก แต่ตั้งแต่ผมโตมา พ่อออกจากบ้านไปแล้ว แม่กับพี่ก็แทบจะไม่มีเวลาให้ผม ผมค่อนข้างเป็นเด็กที่เก็บตัว เก็บกดครับ ตอนเด็กมักจะเอาแต่ใจเสมอ ครอบครัวผมมักจะสอนให้เป็นคนดีๆ ทำอะไรอยู่ในระบบระเบียบ ตอนเด็กๆผมเลยไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวที่ไหน
ผมเป็นเด็กเรียนดี ผมมักเป็นคนตรงๆ จริงจัง เป็นคน IQ 120 กว่า แต่เหมือนว่า EQ จะต่ำกว่าเกณฑ์ในเรื่องของความเครียด กับความภูมิใจในตัวเองเป็นหลักครับ ผมเรียนโรงเรียนชายล้วนอยู่จังหวัดชลบุรี แต่จะมามีนักเรียนหญิงตอน ม.ปลาย เลยไม่ใช่คนที่เข้าใจการพูดคุยและเข้าหาผู้หญิงเลย จะมีเพื่อนผญไม่เยอะครับ น้อยกว่าเพื่อนผชมากทั้งที่เพื่อนในชีวิตก็น้อยอยู่แล้ว ตลอดตอนม.ปลายผมเคยชอบเพื่อนโดยที่ไม่เคยกล้าที่จะเข้าไปพูดคุยเลย คิดว่าเป็นเพราะเธอมักจะอยู่กับเพื่อนผญกลุ่มใหญ่ด้วย แล้วคนอย่างผมแค่เดินผ่านกลุ่มผญสมัยนั้นยังเกร็งแทบแย่
พอเข้าช่วงมหาลัยผมสอบได้มหาลัยดังย่านสยามครับ ช่วงนี้ผมได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆมาก แต่ก็มักจะใช้ชีวิตอีรอบเดิม แต่อาจจะเหมือนที่ทุกคนเป็นกัน คือช่วงมหาลัยเราจะมีเพื่อนน้อยลง ผมยิ่งมีน้อยลงจริงครับ แต่ผมก็รู้สึกว่าเคยโชคดีที่สุดในชีวิตอยู่ครั้งนึง คือการได้เจอแฟนเก่า ผมไม่เคยมีแฟนจริงๆที่เจอกันนอกจอคอมออนไลน์ จนกระทั่งคนนี้ แต่ตอนแรกเค้าก็ไม่ได้ชอบผมหรอกครับ ผมไม่สามารถที่จะเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงชื่นชอบหรือหลงเสน่ห์ได้ แม้ว่าหน้าตาผมจะพอไปวัดไปวา ผมสามารถรับบทเป็นได้แค่ Chad หรือ Provider คือผู้ที่สามารถมอบหรือให้สิ่งต่างๆกับผู้หญิงได้ ไม่ว่าจะเป็นการใส่ใจ บลาๆ ได้คบกันมา 3 ปีแล้วเลิกกันตอนเรียนจบ เหตุผลของเค้าคือคิดว่าผมเปลี่ยนไป ไม่ได้เอาใจใส่เค้าเหมือนเดิม แต่สำหรับผมก็คือเหมือนผมต้องยอมเค้าทุกๆอย่าง โดยที่เค้าไม่เคยเห็นใจผมเลยจากที่เค้ามักจะเป็นคนใช้อารมณ์และถ้อยคำทำร้ายจิตใจ บางคนก็ว่าเป็นคสพที่ toxic บางคนก็ว่าเป็นปกติของผู้หญิง และหลังจากเลิกกันไป เค้าก็ไปมีคนใหม่ และไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
ผมหลังเรียนจบ อายุ 24-26 ก็พึ่งมารู้ว่า ผู้หญิงมีแต่คนที่ชอบบุคลิกลักษณะของ Bad Boy กันทั้งนั้น ในช่วงแรกผมก็พยายามทำความเข้าใจกับมัน เป็นช่วงที่ยังอกหักช้ำรักจากแฟนเก่าระยะเวลาเป็นปีๆ แต่ก็สามารถเล่นแอพหาคนคุยได้เรื่อยๆ แต่นั่นก็ทำให้ผมผ่านประสบการณ์และเติบโตมากขึ้น แต่กลับกันก็มีคนคุยคนหนึ่งเคยบอกว่า ก่อนหน้านี้ที่ผมดูร่าเริงอยู่ เค้าชอบตอนนั้นมากกว่ากับตอนนี้ที่ผมกลายเป็นคนดูเงียบๆ เย็นชาๆ หรือดูเหมือนเศร้าๆ ผมกำลังอยู่ในช่วงนี้ครับ หลังจากมูฟออนจากแฟนเก่าได้ ผมก็เริ่มกลายเป็นคนที่หมดใจกับการหาคนคุยในแอพ เพราะเบื่อการที่จะต้องเป็นคนเริ่มบทสนทนาแบบถามคำตอบคำ แล้วสุดท้ายเค้าก็หายไป
ผมเริ่มเบื่อหน่ายกับสังคมรอบข้าง เคยอธิบายให้เพื่อนหรือใครฟังก็ไม่มีใครเข้าใจ เคยพบจิตเวชสมัยเรียนเค้าก็บอกว่า 'ผมแค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจผม' ซึ่งปัจจุบันมันก็ไม่เคยมีเลยซักคนเดียวในโลก ผมเคยบอกเพื่อนร่วมงานว่า "ผมอิจฉาคนอื่นๆที่เข้าสังคมกันได้โดยที่ไม่ต้องพยายามอะไรมากเท่ากับผม" ก็มีแต่คนสวนกลับมาว่า"ทำไมคิดว่าเค้าไม่พยายาม" ทั้งที่ผลลัพธ์เอง ผมก็เห็นได้ชัดอยู่ว่า ทุกวันนี้ผมแทบไม่คุยกับใครเลย แต่คนพวกนั้นคุยกันทั้งวี่ทั้งวัน ผมเคยพยายามเข้าหาคนอื่นแล้วครับ แต่ที่ทำให้รู้สึกน่าผิดหวังที่สุดคือการเข้าหาเพื่อนร่วมงานผู้หญิง ไม่ใช่ในเชิงจีบนะครับ แต่เท่าที่ผ่านมา ผมมักรู้สึกว่า ผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นฐานะเพื่อน เพื่อนร่วมงาน แฟนเก่า คนในแอพ คนบริการ ก็มักจะทำตัวหยิ่งกับผมเสมอๆ ประมาณว่าถามคำตอบคำแบบไม่อยากคุยด้วย กรณีเพื่อนร่วมงานกับแฟนเก่า อาจจะเป็นเพราะผมเป็นคนชอบกวนตีน แต่ดันผู้ไม่ถูกหูพวกเขา เขามักจะหาว่าผมพูดไม่คิด แต่จริงๆคือผมคิดแล้วตังหาก ผมแค่คิดผิดเข้าใจคนนั้นๆผิดว่าเค้าจะรับได้ มันทำให้ผมรู้สึกเบื่อเหลือเกินเวลาที่ผมโดนด่าว่า เป็นคนโลกแคบ ทั้งๆที่พวกเขาแสดงออกมาเหมือนคนโลกแคบมากกว่าผม
ทุกวันนี้ผมจึงรู้สึกนึกถึงคำพูดนึงที่เพื่อนสนิทสมัยเรียนเคยพูดกับผม "แสนดีแล้วได้เ*ี้ยอะไร" ผมมาเห็นด้วยกับมันมากๆหลังจากที่ผมอกหักมาเป็นสิบครั้งถ้านับรวมคนที่เคยคุยกันในแอพ (ไม่นับที่คุยกับไม่กี่ประโยค 2-3 วันนะครับ) รวมถึงในชีวิตจริงก็ไม่เห็นเคยมีผู้หญิงอยากเข้ามาคุยกับผมด้วยซ้ำ ผมเลยคิดว่า ขนาดเป็นเพื่อนไม่ว่าผชผญยังจะไม่อยากคบเราเลย แล้วเราจะหาแฟนได้ยังไง จากที่ผมพยายามฟังเรื่องกฎแรงดึงดูด ก็มักมีแต่ให้เรารักตัวเองมากยิ่งขึ้น เลิกคาดหวังอะไรจากคนอื่น แต่มันก็ยากที่จะทำ ผมรู้สึกว่าตัวผมน่าจะเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่นจริงๆ ทุกวันนี้ผมก็แทบไม่ได้คุยกับแม่กับพี่สาวครับ นานเป็นเดือนถึงจะได้พูดคุยกัน แล้วก็ไม่ได้คิดว่าบ้านเป็น safe zone ที่ผมอยากจะกลับไปตจว ไหนจะเพื่อนอีก ก็มีแค่แก๊งตีแบดที่เจอกันประจำ แต่ผมก็ไม่ใช่คนพิเศษอะไรของใคร ทุกๆคืนที่กลับมาห้อง มันก็แทบจะเหมือนว่างเปล่า ผมอยากจะเชื่ออย่างที่คลิปสอนว่า ตัวเองคือความเติมเต็มนะครับ แต่มันจะเป็นแบบนั้นได้ไง ถ้าชีวิตมีแค่เราคนเดียวจริงๆ คิดว่าตายไปยังไม่เป็นไรเลย".........
สรุป แบบสั้นๆสำหรับคนขี้เกียดอ่าน รวมถึงคนที่อ่านมาทั้งหมดแล้วนะครับ ก็คือ
ผมเป็นคนชอบตรงๆ ไม่อ้อมค้อมเลยครับ พยายามแล้วก็ไม่ได้ และมักเครียด คิดเล็กคิดน้อย เข้าหาผู้หญิง ชวนคนอื่นคุยไม่เป็น เป็น Perfectionist มี IQ แต่ EQ ภูมิใจในตัวเองต่ำ ผมอยากรู้ว่าผมทำอะไรผิดไปมั้ยครับ ผมรู้สึกเป็นคนเปิดกว้างมาก ไม่เคยด่าคนอื่น แต่มักจะโดนด่า รู้สึกมันไม่มีอะไร Fair กับคนอย่างผมเลย ทำสิ่งที่ถูก ก็มักโดนหาว่าผิดหรือโดนเหยียด หรือไม่เข้าคบหา พอมันสะสมก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเกลียดทุกอย่าง
1. ผมผิดตรงไหนมั้ย? หรือผมคิดอะไรมากเกินไปจริงๆ หรือที่อยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ที่และเวลาของผม
2. คุณคิดว่าผู้หญิงหยิ่งกันมั้ยครับ? (ผมเข้าใจครับว่าคนเรามีสิทธิ์เลือกคบเลือกคุยกับใคร)
3. การเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มักต้องเป็นฝ่ายชวนคุยในสังคมส่วนใหญ่หรือเปล่า?
4. ผมควรไปปรึกษาจิตแพทย์อีกใช่มั้ยครับ หรือควรเข้าคอร์สเสริมบุคลิกภาพหรือคอร์สวิธีจีบสาวอะไรแบบนี้ดีมั้ย?
5. ก่อนหน้านี้ผมเคยพยายามจีบคนคุยเก่าที่พึ่งเลิกกับแฟนมาเดือนนึง ผมคุยกับเค้าได้ ประมาณ 3 อาทิตย์ แต่มักเป็นฝ่ายชวนคุยมากกว่า เค้าก็ดูตอบกลับไม่น้อยครับ แต่ไม่ได้ชวนคุย เคยชวนไปดูหนังแต่เค้าไม่ได้ตอบคำชวน แบบนี้ผมควรถอยห่างใช่มั้ยครับ หรือถ้าชอบคนนี้จริงๆ ถ้าเราจิตใจดีขึ้นพร้อมลองดูต่อก็อาจมีหวังมั้ย?
6. มีใครเป็นแบบผมบ้างมั้ยครับ? รู้สึกเบื่อโลก เกลียดทุกอย่าง ปากบอกกันว่าทำดี พอเราทำดีแล้วมันไม่เคยส่งผลดีต่อตัวเรา แล้วเราทำไปเพื่ออะไร จึงอยากที่จะเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบคนอื่นได้บ้าง หรือเรียกว่ารักตัวเองมากขึ้น
ปล. ทั้งหมดนี่ผมถามคำถามแบบดีๆ สุภาพเลยครับ เพราะฉะนั้นรบกวนตอบความคิดเห็นกันแบบมีอารยชนและมีจิตสำนึกกันด้วยนะ ถ้าคุณไม่พอใจข้อความตรงไหนที่ผมได้พิมพ์ไปก็สามารถบอกกล่าวได้ จะหาว่าโลกแคบก็ได้ครับ