คือเราเล่าเรื่องๆหนึ่งให้แม่ฟังด้วยความที่คิดว่าสนิทใจและเขาน่าจะเข้าใจเรา ว่าเราโดน พนักงานคนหนึ่งวีนใส่เพราะเราถามแค่ว่า
"พี่ค่ะเห็นแม่บ้านไหมคะ?" เเล้วพนักงานคนนั้นก็มองแรงถอนหายใจใส่เรา แต่แม่ราสวนมาว่าก็ไปพูดเสียงแข็งกับเขาเองนิ เราก็งงเสียงแข่งยังไง
ต้องให้ราก้มกราบถามเลยมั้ย แล้วเรากับแม่ก็ทะเลาะกันเราแอบผิดหวังที่แม่ไม่เข้าใจเราเลยเราแค่อยากแชร์ความรู้สึกให้รู้ว่าเรารู้สึกยังไงไปเจออะไรมา
ตอนนั้นน้ำตาเรากำลังจะไหลค่ะเราเลยเลือกเดินออกมาพร้อมหยิบขยะมาจะทิ้งด้วยแล้วแม่เขาตะโกนมาว่าถ้างอนแค่นี้ก็ไปผูกคอตายเลย เราก็เลยตอบว่าเดินมาทิ้งขยะเถอะ ตอนนั้นอารมณ์เราถึงขั้นสุดๆเราเลยตะโกนกลับว่า อย่างงี้แหละถึงไม่อยากกลับบ้านมา ใจเราอยากให้แม่ข้าใจเราบ้างอยากให้เขาให้กำลังใจเราว่ายังไงข้างหน้าเราก็ต้องเจอคนแบบนี้ถือว่าเป็นบทเรียนแต่ไม่มีเลย มีแต่ซ้ำเติมเรารู้สึกแย่มากมันสะสมมาจากหลายๆเรื่องด้วยค่ะที่มันเกิดขึ้นแบบนี้บ่อยๆเรารู้สึกเสียใจมาก เรารู้สึกไม่กล้าเล่าอะไรให้เขาฟังแล้วเรากลัวได้คำซ้ำเติมมาแทนคำปลอบใจ
แม่ไม่ข้าข้างเราแต่เข้าข้างคนอื่น แล้วไล่ให้เราไปตาย
"พี่ค่ะเห็นแม่บ้านไหมคะ?" เเล้วพนักงานคนนั้นก็มองแรงถอนหายใจใส่เรา แต่แม่ราสวนมาว่าก็ไปพูดเสียงแข็งกับเขาเองนิ เราก็งงเสียงแข่งยังไง
ต้องให้ราก้มกราบถามเลยมั้ย แล้วเรากับแม่ก็ทะเลาะกันเราแอบผิดหวังที่แม่ไม่เข้าใจเราเลยเราแค่อยากแชร์ความรู้สึกให้รู้ว่าเรารู้สึกยังไงไปเจออะไรมา
ตอนนั้นน้ำตาเรากำลังจะไหลค่ะเราเลยเลือกเดินออกมาพร้อมหยิบขยะมาจะทิ้งด้วยแล้วแม่เขาตะโกนมาว่าถ้างอนแค่นี้ก็ไปผูกคอตายเลย เราก็เลยตอบว่าเดินมาทิ้งขยะเถอะ ตอนนั้นอารมณ์เราถึงขั้นสุดๆเราเลยตะโกนกลับว่า อย่างงี้แหละถึงไม่อยากกลับบ้านมา ใจเราอยากให้แม่ข้าใจเราบ้างอยากให้เขาให้กำลังใจเราว่ายังไงข้างหน้าเราก็ต้องเจอคนแบบนี้ถือว่าเป็นบทเรียนแต่ไม่มีเลย มีแต่ซ้ำเติมเรารู้สึกแย่มากมันสะสมมาจากหลายๆเรื่องด้วยค่ะที่มันเกิดขึ้นแบบนี้บ่อยๆเรารู้สึกเสียใจมาก เรารู้สึกไม่กล้าเล่าอะไรให้เขาฟังแล้วเรากลัวได้คำซ้ำเติมมาแทนคำปลอบใจ