รู้สึกท้อกับชีวิตไม่มีกระจิตกระใจจะลืมตาตื่นมาใช้ชีวิตในวันพรุ่งนี้

ค่ะหนูเป็นเด็กม.ปลายค่ะพี่ๆพ่อแม่หนูแยกทางตั้งแต่ม.ต้นตอนนั้นหนูไม่รู้จะทำไงต่อเลยค่ะหนูเลือกที่จะอยู่กับป้ากับย่าเขาก็พูดไม่ค่อยดีค่ะหนูทนคำพูดพวกนั้นมา3ปี จนหนูเหนื่อยมากค่ะเหนื่อยสุดๆบวกกับตอนนั้นที่แฟนหนูเขาเริ่มตีตัวออกห่างตอนนั้นหนูไม่มีที่พึ่งทางใจเลยค่ะหนูเลยคิดสั้นกินยาหวังจะปริชีพค่ะแต่รอดค่ะป้าพาส่งโรงพยาบาลทันไม่นั้นหนูคงไม่รอดหนูเสียใจมากๆเลยค่ะพี่หนูทรมานเพื่อที่จะกลับมามีชีวิตต่อทุกคนยื้อหนูไว้หนูเสียใจมากๆค่ะหนูนอนซึมอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวันเลยค่ะจนหมอให้กลับบ้านทุกคนปฏิบัติกับหนูเหมือนเดิมค่ะไม่มีใครรู้ว่าหนูคิดสั้น เพราะหนูไม่ได้บอกคุณหมอตอนคุณหมอถามค่ะแล้วหนูก็ต้องมาทนคำพูดนั้นต่อหนูเลยมาอยู่กับแม่ค่ะคิดว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่หนูย้ายที่อยู่ย้ายโรงเรียนค่ะพี่หนูคิดว่ามันจะดีขึ้นมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลยค่ะหนูพอรู้ว่าหนูก้าวร้าวพอสมควรเพราะตัวคนเดียวมา3ปีหนูก็ไม่ค่อยฟังแม่ค่ะและแม่ก็ไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่หนูทำบางทีหนูก็น้อยใจค่ะแต่ว่าหนูก็ยังมีแฟนเป็นที่พึ่งค่ะพี่ระบายให้เค้าฟังหนูโอเคกับแฟนคนนี้ค่ะเค้าดึงสติหนูกลับมาตลอดเวลาหนูคิดจะทำอะไรทำให้หนูรู้เลยว่าครอบครัวไม่ใช่ที่สุดของชีวิตหนูอะค่ะพี่หนูเหนื่อยไม่ว่าจะอยู่กับใครหนูท้อกับคำพูดคนหนูกลายเป็นคนอ่อนแอใครว่าหนูนิดหน่อยหนูน้ำตาไหลแล้วอะพี่มันไม่ดีเลยหนูไม่เคยอยากอยู่เลยพี่หนูคิดวิธีจะปริชีวิตทุกวันหนูไม่อยากทนแล้วค่ะหนูควรทำไงดี


หนูตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะเพราะไม่มีกำลังใจแล้วอาจจะไม่ถูกใจใครนะคะต้องขออภัย