เรากับแฟนอายุห่างกัน8ปี
เรา20กลางๆ เขา30กลางๆ
เราชอบเขาเกือบทุกตรง
เว้นแต่เรื่องชีวิตการงานและสังคมเพื่อนพ้อง

เรายอมรับว่า เราต้องการคนที่พาเราออกจากชีวิตเดิม ๆ สามารถเป็นผู้นำครอบครัว เลี้ยงดูเราไงบ้าง แต่ตอนนี้เขายังเป็นไม่ได้และก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม

เราสองคนคบกันอยู่เป็นแฟน ไม่ได้อยู่กินกันแบบผัวเมีย
ไปรับ ไปส่ง ที่บ้าน ที่ทำงานเรา นอนค้างบ้านเขาบ่อย ๆ เพราะเรายังติดทางครอบครัวและเรียนอยู่

เขาเข้าใจ ยอบรับกับสถานะการเป็นอยู่แบบนี้

ทีนี้
เขาเป็นคนรักเพื่อน รักสังคมรอบข้าง เพราะเพื่อนเขาคบกันมาหลายสิบปี ช่วยเหลือตอนที่เขาลำบาก ผ่านอะไรด้วยกันมาเกือบหมด เขาคิดเสมอว่าเขาต้องตอบแทนน้ำใจและบุญคุณเพื่อนๆเขาตลอดที่คอยช่วยเหลือกันไปมา
ตรงนี้เราไม่เข้าใจเขาเลย ทั้งที่เหตุผลมันมีและเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น

การงานเขาก็ทำอยู่กับเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเขา เพื่อนคนนี้เป็นเจ้าของกิจการนี้ และเขาทำแนวเซลล์ฟรีแลนซ์ แอดมินคุยกับลูกค้า มีออกไปส่งของกับเพื่อนบ้าง
แต่รายได้ไม่แน่นอนและไม่มั่นคงสำหรับความคิดเรา แต่เขาก็ยืนยันจะทำแบบนี้เพราะถือว่าได้ช่วยเพื่อน ได้ค่าคอม ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเวลาส่งของตจว. ได้กินของดีๆที่เพื่อนเลี้ยง เขาถือว่าต่างคนต่างช่วย
(ได้ชีวิตที่มีเวลาเยอะ อิสระกว่าทำงานในระบบ อันนี้เราคิดเอง) เขาช่วยเพื่อน เพื่อนช่วยเขา

เราอยากให้เขาเริ่มตั้งตัว มีชีวิตเพื่อสร้างครอบครัวมันผิดมากเลยใช่มั้ย

เขาบอกถ้าขาดเพื่อนไป ชีวิตเขาก็ล้มเลย เพราะเขาอยู่ตัวคนเดียว ญาติพี่น้องก็ไม่มีใครพึ่งพาช่วยเหลือได้

เขาบอกเราต้องเลี้ยงเขาระหว่างหางานประจำ เราต้องช่วยเหลือเขาทุกอย่างถ้าไม่ให้เขาไปกับเพื่อน เขาไม่ได้มีสังคมของตัวเอง ไม่เป็นตัวเอง จากการที่เราเข้าไปในชีวิตเขามากขึ้น

ตั้งแต่คบกันเขาไม่รบกวนเราเรื่องเงิน อยากไปไหนเขาก็พาไป ถ้าไม่เดินทาง ซึ่งเราก็ไม่ได้เรียกร้องไปไหน อยากทำอะไรที่มันรู้สึกลำบากเกินไป

มีแค่ตอนเจอกันก็กินข้าว เรารู้สึกออกมากกว่าเขาหน่อย ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ได้เจอและเป็นค่าที่เขาพาเราไป

เราว่ารู้ตัวว่าเราเป็นยังไง
แต่เราอยากได้คำปรึกษาว่าตอนนี้เราควรไปต่อหรือพอแค่นี้กับเขา