ครอบครัวจะรู้ไหมว่าเรากดดันขนาดไหน?

สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุจะ20ปีแล้ว มีปัญหากับครอบครัวช่วงหลังสงกรานต์ เราจะเล่าเหตุการณ์ช่วงแรกๆเลย คือพี่เรามีแฟนแล้วแต่งงานกัน พี่เขยเราเขาทำอาชีพขายของ เรากับพี่เราอายุห่างกัน4ปี ตอนนี้เราเรียนอยู่ พี่เราก็ขายของช่วยพี่เขย แล้วเหมือนการค้าขายดีมากจากครอบครัวเราที่ไม่ค่อยจะมีอะไรก็เหมือนค่อยๆเติบโต แล้วพี่เราก็ชวนเราไปขายด้วยฟิลแบบเป็นลูกจ้าง ตอนนั้นเราก็เรียนม.ปลายเราอยู่นอกอำเภอส่วนพี่เราอยู่ในเมือง ทุกวันเสาร์เราก็จะตื่นเช้าไปช่วยงานที่ร้านนั่งรถโดยสารไปประมาณ60กิโล และกลับวันอาทิตย์ เวลาเราไปช่วยงานแรกๆเราทำผิดเราโดนพี่ด่าเราก็เข้าใจแหละว่ามันคือบทเรียน แต่บางทีพี่เราด่าเราบางทีก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล เวลาเรากลับบ้านเราก็จะระบายกับแม่ว่าโดนพี่ด่างั้นงี้ แม่ก็จะไม่ค่อยรับฟังและแอบหัวเราะ จนเราจะขึ้นมหาลัยตอนแรกเราอยากไปให้ไกลที่สุดจากบ้าน แต่เราก็ต้องเลือกใกล้ๆเพราะว่าต้องชวนงานขายของเพื่อที่จะส่งตัวเองเรียนแล้วไม่เป็นพาระครอบครัว พี่เราพี่เขยเราดีกับพ่อแม่เรามากก เวลาไปเที่ยวกันพ่อแม่ก็จะบอกว่าเนี่ยพี่เราเก่งมากๆนะอายุแค่นี้หาเงินมีบ้านมีรถแล้ว บางครั้งที่ไปเที่ยวกันแกก็จะพูดแบบนี้ตลอด จนเราไม่อยากไปเที่ยวไม่อยากไปไหนด้วยเวลากินข้าวเราก็จะบอกว่าอ่านหนังสือก่อนกินเลย เพื่อที่จะรอกินทีหลัง พอชีวิตเราขึ้นมหาลัยพ่อแม่เราก็เป็นคนส่งเสียค่าเทอมค่าหอ ซึ่งค่าอยู่ค่ากินเราเป็นคนจ่ายเอง ออกเองทั้งหมด เวลาเราทำงานงี้พี่เราก็จะมักด่าเราตลอดว่าทำช้าเหม่อลอย เพราะพี่เขยแกไม่กล้าบอกเราตรงๆมาบอกผ่านพี่สาวเรา พี่สาวเราก็จะมาบ่นด่าเราคือเราอดทนมากๆอะ ไม่กล้าระบายกับใครเลยแม้แต่เพื่อนหรือคนในครอบครัว เพราะว่าพ่อแม่แกรักพี่เราแล้วก็พี่เขยมาก สิ่งที่เราไม่ชอบพี่เขยก็คือแกเป็นคนที่แบบชอบสั่งอะ ต้องทำแบบนี้แบบนี้ เวลาอยู่บ้านก็ต้องช่วยงานไม่ใช่เล่นโทรศัพท์ถ้าเห็นเราเล่นโทรศัพท์ก็คือต้องบอกพี่สาวเราให้มาด่าเราตอนนั้นสอบกลางภาคมหาลัยปี1 เราบอกว่าเราอ่านหนังสือนะวันนี้หยุดจะอ่านหนังสือ ซึ่งพี่เขยเราแกก็ยังใช่เหมือนแกทำอะไรพวกเราก็ต้องทำตามอะ เวลาเราไปเรียนเงี่ยคือก็ทำได้ปกติ แต่พอไม่ไปเรียนก็คือพี่แกจะทำไม่ได้เลย เราทำงานตั้งแต่เช้า9โมง ถึง4ทุ่มได้เงิน400บาททุกวัน เหนื่อยมากๆ ยิ่งเวลาที่เราเจอเรื่องไม่ดีแล้วมาปรึกษากับคนที่บ้านแล้วเขาหัวเราะอะ คือเราไม่โอเคเลย พี่สาวเราก็ตามใจพี่เขยเราจนไม่นึกถึงจิตใจเราเลย บางทีเราก็คิดว่าไม่อยากอยู่เลย วันที่ทะเลาะกับพี่คือวันนั้นเราบอกว่าเราลานะไม่ทำงานนะเพราะช่วงนั้นปิดเทอม แล้วพี่เขยเราไม่เห็นเราทำงาน เลยถามพี่เราพี่เราเลยมาด่าเราว่าทำไมไม่ช่วยงานเลย อยู่อะไรแต่ในห้องไม่ทำอะไร ก็คือระเบิดใส่กันแล้ววันนั้น จนถึงวันนี้ก็แค่คุยคำตอบคำ สถานะตอนนี้มันก็เหมือนที่แม่บอกนั้นแหละว่า พี่เรากับพี่เขยเราเชาช่วยส่งค่าเรียนอะไรต่างๆนาๆ อธิบายไม่ถูกอะ มันจุกในใจมากๆ อยากไปหาจิตแพทย์มาแต่กลัวเเม่รู้