เราคบกับแฟนมาจะเข้าปีที่8แล้ว มันเป็นเรื่ิองที่เกิดสะสมมานาน ส่วนตัวถ้าเราขอช่วยอะไรเขา แล้วเขาไม่ทำ เราจะทำเองตลอด แต่มาวันนี้เราไม่สามารถลงไปรับของได้ เพราะเท้ามีแผลจากกระเบื่องบาด เย็บไป5เข็ม เราเลยขอช่วยให้เขาลงไปเอาให้
สิ่งที่เราได้กลับมาคือ ทำไมไม่ลงไม่เอาเอง เราเงียบ แล้วบอกไปว่าเป็นแผลมั้ย ยืนยังไม่ไหวเลย เยาแสดงท่าทีหงุดหงิดใส่ เราเลยเลือกจะไปเอาเอง ก่อนออกไป เขาถามย้ำเรา ไปเองได้ใช้มั้ย ตอนนั้นคือรู้สึกแบบเห้อ เหนื่อยใจ เลยลงไปเอาเอง ของมันหนักเพราะมีน้ำ4ขวด และขนมอีก เราพยายามพาตัวเองขึ้นมา กลับพบว่าเขาโกรธเรา บอกจะไม่กินข้าวที่เราทำให้ นอนหันหลังให้เรา เรียกง่ายๆคือประชดนั้นแหละ
เป็นสิ่งที่เราเจอเกือบทุกวัน การประชดแนวนี้ เราถามตัวเองว่าควรทำยังไง พอทะเลาะแล้วมันเหนื่อยจนเราไม่หิวล่ะ เราเก็บกับข้าวใส่ตู้ เลือกจะนอนแทน เราแทบจะไม่กินอะไรมาทั้งวัน เขากลับเลือกจะประชดเราก่อนเป็นสิ่งแรก ส่วนเราเลือกเงียบ เคยมีปากเสียเรื่องนี้ มีแต่จะทะเลาะกัน เลยเงียบดีกว่า
เขานอนหันหลังให้เรา ไม่สนใจเราเลยสักนิด เรายอมรับว่าร้องไห้ ทั้งเจ็บแผลทั้งเสียใจ เขากลับบอกให้เราเงียบ จะนอน เจ็บก็ลุกไปกินยา กินข้าวซะ เราเจอคำนั้นไปคือจุก เลยลุกขึ้น พยายามเดินไปกินอะไรรองท้องก่อน จะได้กินยา เราล้มลง เลือดไหลออกจากแผล เขาก็พูดให้เราลุก เรานั่งร้องไห้นานมาก กว่าเขาจะรู้ตัวเอง และลุกมาช่วยเรา เจ็บแผลจนไม่ไหว เราเลือกโทรหาพี่สาวมารับออกไปรพ.แทน พอหาหมอเสร็จเรากลับมาเจอเขา เขากลับพูดถ้าไม่ลงไปเอาของเอง ก็ไม่เจ็บแบบนี้ มันนิ่งไปเลย ได้แต่ถอนหายใจ นั่งกินข้าวเงียบๆ ไม่มีน้ำตาสักหยดที่ไหลออกมา ส่งนเขาก็ทำเหมือนไม่มิอะไรเกิดขึ้น เราถามตัวเองจนถึงตอนนี้ทำไมถึงไม่ร้องไห้หรือเสียใจ หรือเพราะเราชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว จนอยากเลิกและกลับไปอยู่คนเดียว น่าจะมีความสุขกว่า ปัญหาคือ ลูกของเราที่กำลังจะเกิดมา โดยที่เขาเองก็ยังไม่รู้ ตอบตามตรง เราไม่อยากให้ลูกมีพ่อแบบนี้ ใจมันบอกเราแบบนี้จริงๆ ถ้าเราเลิกกับเขาลูกใครจะได้ไปเลี้ยง เราอยากเป็นเลี้ยงเอง
ทำยังไงดี กับลูกที่กำลังจะเกิดมา
สิ่งที่เราได้กลับมาคือ ทำไมไม่ลงไม่เอาเอง เราเงียบ แล้วบอกไปว่าเป็นแผลมั้ย ยืนยังไม่ไหวเลย เยาแสดงท่าทีหงุดหงิดใส่ เราเลยเลือกจะไปเอาเอง ก่อนออกไป เขาถามย้ำเรา ไปเองได้ใช้มั้ย ตอนนั้นคือรู้สึกแบบเห้อ เหนื่อยใจ เลยลงไปเอาเอง ของมันหนักเพราะมีน้ำ4ขวด และขนมอีก เราพยายามพาตัวเองขึ้นมา กลับพบว่าเขาโกรธเรา บอกจะไม่กินข้าวที่เราทำให้ นอนหันหลังให้เรา เรียกง่ายๆคือประชดนั้นแหละ
เป็นสิ่งที่เราเจอเกือบทุกวัน การประชดแนวนี้ เราถามตัวเองว่าควรทำยังไง พอทะเลาะแล้วมันเหนื่อยจนเราไม่หิวล่ะ เราเก็บกับข้าวใส่ตู้ เลือกจะนอนแทน เราแทบจะไม่กินอะไรมาทั้งวัน เขากลับเลือกจะประชดเราก่อนเป็นสิ่งแรก ส่วนเราเลือกเงียบ เคยมีปากเสียเรื่องนี้ มีแต่จะทะเลาะกัน เลยเงียบดีกว่า
เขานอนหันหลังให้เรา ไม่สนใจเราเลยสักนิด เรายอมรับว่าร้องไห้ ทั้งเจ็บแผลทั้งเสียใจ เขากลับบอกให้เราเงียบ จะนอน เจ็บก็ลุกไปกินยา กินข้าวซะ เราเจอคำนั้นไปคือจุก เลยลุกขึ้น พยายามเดินไปกินอะไรรองท้องก่อน จะได้กินยา เราล้มลง เลือดไหลออกจากแผล เขาก็พูดให้เราลุก เรานั่งร้องไห้นานมาก กว่าเขาจะรู้ตัวเอง และลุกมาช่วยเรา เจ็บแผลจนไม่ไหว เราเลือกโทรหาพี่สาวมารับออกไปรพ.แทน พอหาหมอเสร็จเรากลับมาเจอเขา เขากลับพูดถ้าไม่ลงไปเอาของเอง ก็ไม่เจ็บแบบนี้ มันนิ่งไปเลย ได้แต่ถอนหายใจ นั่งกินข้าวเงียบๆ ไม่มีน้ำตาสักหยดที่ไหลออกมา ส่งนเขาก็ทำเหมือนไม่มิอะไรเกิดขึ้น เราถามตัวเองจนถึงตอนนี้ทำไมถึงไม่ร้องไห้หรือเสียใจ หรือเพราะเราชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว จนอยากเลิกและกลับไปอยู่คนเดียว น่าจะมีความสุขกว่า ปัญหาคือ ลูกของเราที่กำลังจะเกิดมา โดยที่เขาเองก็ยังไม่รู้ ตอบตามตรง เราไม่อยากให้ลูกมีพ่อแบบนี้ ใจมันบอกเราแบบนี้จริงๆ ถ้าเราเลิกกับเขาลูกใครจะได้ไปเลี้ยง เราอยากเป็นเลี้ยงเอง