ในกรุงเอเธนส์ปัจจุบันหรืออนาคตอันใกล้ก็ไม่ทราบได้ มีโรคใหม่ก็คือโรคความจำเสื่อม
จู่ๆ ผู้คนก็ลืมทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวเอง เรื่องเริ่มต้นที่ อริส ชายวัยกลางคนผู้ใช้ชีวิตธรรมดาๆในแต่ละวัน...
วันหนึ่งเขาออกจากแฟลตเดินไปตลาดเพื่อซื้อดอกไม้ และเผลอหลับบนรถเมล์
เมื่อตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลืออีกที อริสก็ไม่รู้ตัวเองอีกเลยว่าเขาเป็นใคร...
อริส เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ซึ่งไม่มีสมาชิกในครอบครัวคนใดมาติดต่อรับตัวเขา
สิ่งเดียวที่เขารู้คือ เขาพบว่าตัวเองชอบกินแอปเปิ้ลเป็นของว่าง ซึ่งเขาเองก็พยายามนึกว่าเขาเคยชอบมันหรือไม่
ในที่สุดอริสก็ถูกตรวจสอบในโปรแกรมใหม่เชิงทดลองที่ออกแบบมาเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยที่ไม่มีญาติได้สร้างตัวตนขึ้นมาใหม่
เขาจะถูกย้ายเข้าไปอยู่ในอพาร์ทเมนต์เล็กๆ และจะได้รับคำแนะนำจากทีมแพทย์คอยกำหนดแผนงานให้
โดยจะคอยระบุว่าเขาต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวันลงในเทปคาสเซ็ตต์ เพื่อให้เขาสามารถสร้างความทรงจำใหม่และบันทึกไว้ในกล้อง
อริสได้รับภารกิจสร้างความทรงจำจากสิ่งที่ทำในชีวิตประจำวันทั่วๆไปจากนักจิตวิทยาจิตเวชของเขา
เช่น ขี่จักรยาน ไปปาร์ตี้แต่งตัวแฟนซี ไปดูหนัง และถ่ายรูปโพลารอยด์เซลฟี่ไปตลอดทาง
เพื่อสร้างอัลบั้มภาพเล็กๆ ที่แสดงบุคลิกใหม่ที่กำลังเติบโตของเขา ภารกิจเหล่านี้จะค่อยๆเพิ่มความยากขึ้นไปทีละนิด..
จนในที่สุดเขาก็ได้บังเอิญพบกับ แอนนา หญิงสาวซึ่งกำลังเข้ารับการรักษาแบบเดียวกัน.....
Apples หรือถ้าเป็นภาษากรีกจะเขียนว่า Μήλα (อ่านว่า มิล่า) เป็นผลงานการสร้างภาพยนตร์เรื่องแรกของ อย่างคริสโตส นิคู
ซึ่งเขาคนนี้รับหน้าที่เป็นผู้ช่วยผู้กำกับคนที่สองใน Dogtooth หนังสุดประหลาดของยอร์กอส แลนธิมอสในปี 2009
กลิ่นอายที่มีเสน่ห์แบบแปลกๆ ยังคงมีอยู่แน่นอนในเรื่องนี้ ..(แต่ไม่บ้าถึงขั้นเรื่องนั้นแน่ครับ สบายใจได้ อิอิ)
หนังตั้งคำถามเกี่ยวกับความเป็นตัวตนของมนุษย์และความทรงจำ
ซึ่งนำเสนอพร้อมๆกับในช่วงที่โลกใบนี้เต็มไปด้วยโรคระบาดอย่างโควิด-19
เพียงแค่หากเราเปลี่ยนจากเชื้อไวรัสที่ทำให้เราป่วยไข้ กลายเป็นว่าความทรงจำหายไปแทน.. ซึ่งแน่นอนว่าอย่างหลังน่ากลัวกว่ามาก
แต่หนังเรื่องนี้ไม่ได้น่ากลัวนะครับ ถือเป็นดราม่าที่บางทีก็มีมุกตลก (แบบต้องคิดนิดๆ) แฝงอยู่
ซึ่ง นิคู นักเขียนและผู้กำกับชาวกรีกเหมือนต้องการจะนำเสนอภาพสะท้อนของสังคมว่า เราจะจัดการกับโรคระบาดที่รักษาไม่หายได้อย่างไร
ผ่านเรื่องราวการค้นหาตัวเองของชายคนหนึ่ง ซึ่งสิ่งที่ อริส ตัวเอกของเรื่องทำตลอดเวลาในภารกิจที่ทีมแพทย์มอบให้
ก็จะเหมือนจิ๊กซอว์ที่ค่อยๆ ประกอบกันไปเรื่อยๆ จนถึงที่สุดในตอนจบทุกอย่างจะคลี่คลายแบบสมบูรณ์ ลึกซึ้ง และเนียนๆ ...
อ่อออ เคต แบลนเชตต์ นักแสดงดังจากฝั่งฮอลลีวู้ด ทำหน้าที่เป็นผู้อำนวยการสร้างร่วมให้กับหนังเรื่องนี้ด้วยครับ
=== ทิ้งท้ายครับ หนังที่ดีสำหรับตัวเรา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้ดีและไม่ได้ถูกใจสำหรับใคร
ซึ่งอยู่ที่ความชอบของแต่ละบุคคล ภาพยนตร์ก็เหมือนอาหารล่ะครับ อยู่ที่เราเลือกที่จะอยากชิมรสชาติแบบไหนเท่านั้นเอง ===
== Apples (2020) ความจำเสื่อม กินแอปเปิ้ล???? ==
ในกรุงเอเธนส์ปัจจุบันหรืออนาคตอันใกล้ก็ไม่ทราบได้ มีโรคใหม่ก็คือโรคความจำเสื่อม
จู่ๆ ผู้คนก็ลืมทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวเอง เรื่องเริ่มต้นที่ อริส ชายวัยกลางคนผู้ใช้ชีวิตธรรมดาๆในแต่ละวัน...
วันหนึ่งเขาออกจากแฟลตเดินไปตลาดเพื่อซื้อดอกไม้ และเผลอหลับบนรถเมล์
เมื่อตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลืออีกที อริสก็ไม่รู้ตัวเองอีกเลยว่าเขาเป็นใคร...
อริส เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ซึ่งไม่มีสมาชิกในครอบครัวคนใดมาติดต่อรับตัวเขา
สิ่งเดียวที่เขารู้คือ เขาพบว่าตัวเองชอบกินแอปเปิ้ลเป็นของว่าง ซึ่งเขาเองก็พยายามนึกว่าเขาเคยชอบมันหรือไม่
ในที่สุดอริสก็ถูกตรวจสอบในโปรแกรมใหม่เชิงทดลองที่ออกแบบมาเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยที่ไม่มีญาติได้สร้างตัวตนขึ้นมาใหม่
เขาจะถูกย้ายเข้าไปอยู่ในอพาร์ทเมนต์เล็กๆ และจะได้รับคำแนะนำจากทีมแพทย์คอยกำหนดแผนงานให้
โดยจะคอยระบุว่าเขาต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวันลงในเทปคาสเซ็ตต์ เพื่อให้เขาสามารถสร้างความทรงจำใหม่และบันทึกไว้ในกล้อง
อริสได้รับภารกิจสร้างความทรงจำจากสิ่งที่ทำในชีวิตประจำวันทั่วๆไปจากนักจิตวิทยาจิตเวชของเขา
เช่น ขี่จักรยาน ไปปาร์ตี้แต่งตัวแฟนซี ไปดูหนัง และถ่ายรูปโพลารอยด์เซลฟี่ไปตลอดทาง
เพื่อสร้างอัลบั้มภาพเล็กๆ ที่แสดงบุคลิกใหม่ที่กำลังเติบโตของเขา ภารกิจเหล่านี้จะค่อยๆเพิ่มความยากขึ้นไปทีละนิด..
จนในที่สุดเขาก็ได้บังเอิญพบกับ แอนนา หญิงสาวซึ่งกำลังเข้ารับการรักษาแบบเดียวกัน.....
Apples หรือถ้าเป็นภาษากรีกจะเขียนว่า Μήλα (อ่านว่า มิล่า) เป็นผลงานการสร้างภาพยนตร์เรื่องแรกของ อย่างคริสโตส นิคู
ซึ่งเขาคนนี้รับหน้าที่เป็นผู้ช่วยผู้กำกับคนที่สองใน Dogtooth หนังสุดประหลาดของยอร์กอส แลนธิมอสในปี 2009
กลิ่นอายที่มีเสน่ห์แบบแปลกๆ ยังคงมีอยู่แน่นอนในเรื่องนี้ ..(แต่ไม่บ้าถึงขั้นเรื่องนั้นแน่ครับ สบายใจได้ อิอิ)
หนังตั้งคำถามเกี่ยวกับความเป็นตัวตนของมนุษย์และความทรงจำ
ซึ่งนำเสนอพร้อมๆกับในช่วงที่โลกใบนี้เต็มไปด้วยโรคระบาดอย่างโควิด-19
เพียงแค่หากเราเปลี่ยนจากเชื้อไวรัสที่ทำให้เราป่วยไข้ กลายเป็นว่าความทรงจำหายไปแทน.. ซึ่งแน่นอนว่าอย่างหลังน่ากลัวกว่ามาก
แต่หนังเรื่องนี้ไม่ได้น่ากลัวนะครับ ถือเป็นดราม่าที่บางทีก็มีมุกตลก (แบบต้องคิดนิดๆ) แฝงอยู่
ซึ่ง นิคู นักเขียนและผู้กำกับชาวกรีกเหมือนต้องการจะนำเสนอภาพสะท้อนของสังคมว่า เราจะจัดการกับโรคระบาดที่รักษาไม่หายได้อย่างไร
ผ่านเรื่องราวการค้นหาตัวเองของชายคนหนึ่ง ซึ่งสิ่งที่ อริส ตัวเอกของเรื่องทำตลอดเวลาในภารกิจที่ทีมแพทย์มอบให้
ก็จะเหมือนจิ๊กซอว์ที่ค่อยๆ ประกอบกันไปเรื่อยๆ จนถึงที่สุดในตอนจบทุกอย่างจะคลี่คลายแบบสมบูรณ์ ลึกซึ้ง และเนียนๆ ...
อ่อออ เคต แบลนเชตต์ นักแสดงดังจากฝั่งฮอลลีวู้ด ทำหน้าที่เป็นผู้อำนวยการสร้างร่วมให้กับหนังเรื่องนี้ด้วยครับ
=== ทิ้งท้ายครับ หนังที่ดีสำหรับตัวเรา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้ดีและไม่ได้ถูกใจสำหรับใคร
ซึ่งอยู่ที่ความชอบของแต่ละบุคคล ภาพยนตร์ก็เหมือนอาหารล่ะครับ อยู่ที่เราเลือกที่จะอยากชิมรสชาติแบบไหนเท่านั้นเอง ===