ชีวิตนี้ไม่เคยใช้ชีวิตสงบสุขกับเเม่

นี้เป็นกระทู้เเรกตั้งเเต่เล่นพันทิปช่วยคนอื่นตอบปัญหามากมายมาค่ะ ซึ่งขอเกริ่นก่อนว่าโดยปกติเเล้วจะเป็นคนคิดบวกอยู่ตลอดเวลาไม่ชอบมีปัญหากับใคร ยกเว้นเเม่ค่ะ เเม่จะเป็นคนอารมณ์แปรปรวนเเทบจะตลอดเวลาค่ะบางวันก็ดีบางวัยก็ร้ายวันๆนึงมีหลากหลายอารมณ์จนตนเป็นลูกอย่างเราตามไม่ทันค่ะ ด้วยความที่เเม่เป็นคนเจ้าอารมณ?ก็จะเป็นคนพูดไม่เพราะซึ่งส่วนตัวเป็นคนเซ้นซิทีฟกับเรื่องปัญหาภายในครอบครัวมากๆถ้าคนอื่นว่าหรือนินทาอะไรพวกนี้จะไม่ค่อยสนใจปล่อยไปไม่มีใครชอบเราได้ทุกคนดูเป็นคนมีภูมิคุ้มกันทางด้านสังคมดีใช่มั๊ยคะ เเต่พอมีปัญญากับเเม่มันเหมือนไม่มีทางเเก้ไข้เลย มีเเต่ต้องทะเลาะเท่านั้นซึ่ง ท่านเหมือนคนเกิดยุคเบบี้บูมเมอร์ค่ะ ความคิดของเเม่คือถูกเท่านั้น มีครั้งนึงทะเลาะกับเเม่ในรถเเม่ตบหน้าเราเเล้วบอกว่าอารมณ์ของเเม่มีจำกัด ขออนุญาตใช้คำไม่สุภาพนะคะ เเม่บอก กูเป็นเเม่มึxมึxไม่มีสิทธิมาเถียงมึxฟังอยู่เงียบๆหุบปากของมึxไว้ไม่งั้นกูจะตบอีกรอบ เราก็พยายามเข้าใจมาตลอดค่ะยอมรับเเละไม่เถียงเข้าใจว่าเขาอาจเป็นห่วงเรามากเกินไปบอกก่อนค่ะว่าตั้งเเต่เด็ก ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเลยค่ะ จนตอนนี้อายุ20 ชีวิตไปเรียน เเม่ไปส่งเย็นมาเเม่มารับกลับบ้านตลอด ไม่เคยนอนค้างบ้านเพื่อน ปิดเทอมเสาร์อาทิตย์อยู่บ้านตลอดค่ะ บางทีเราว่างเราก็เล่นเกมส์ค่ะเเต่เเมาก็หงุดหงิดอยู่ดีบอกทำไมเล่นเกมส์ไม่ไปอ่านหนังสือบ้าง ส่วนตัวหนูเเบ่งเวลาอ่านหนังสือเเล้วค่ะ จะมีเวลาเล่นเกมเเค่2 ชั่วโมงซึ่งอันนี้เเอบเล่นเเล้วเราจะพอเอง ตอน ม.4เคยขอเเม่เป็นหลีดค่ะอยากทำกิจกรรมมากเพราะเกิดมาไม่เคยได้ทำอะไรเลยเเม่อนุญาตค่ะ ซึ่งจะซ้อมทุกวันที่ รร ตอนเย็นเสร็จเเม่ก็มารับ เป็นอย่างนี้จนใกล้วันงานกีฬาสีอยู่ๆเเม่มาบอกไม่ต้องเป็นเเล้ว ซึ่งหนูบอกว่ามันเหลืออีกไม่ถึงเดือนเองหนูอยากเป็นมากเเละเเม่ก็อนุญาตเเล้วตอนเเรก จนทะเลาะกันถึงที่สุดค่ะตังค่าชุดก็จ่ายไปเเล้ว เพื่อนที่ซ้อมมาด้วยกันก็ต้องเปลี่ยนท่าทางใหม่หมดเพราะคนมันไม่เหมือนเดิม รู้สึกเสียหน้าเเละเสียใจมากๆค่ะที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนเป็นครั้งเเรกที่รู้สึกถ้าไม่ให้เเล้วจะให้ตั้งเเต่เเรกทำไมหนูเป็นคนที่เคร่งเรื่องคำสัญญามากค่ะถ้าทำไม่ได้หนูจะไม่พูดหนูเฟลมากจริงๆตอนนั้นร้องไห้เลยค่ะเเต่ก็ทำใจเหมือนเดิมค่ะช่างมันคนอื่นคงผิดหวังมากกว่าหนู มาถึงช่วงมหาลัยค่ะส่วนตัวอยากเรียนมหาลัยต่างจังหวัดซึ่งตอนเเรกเเม่สนับสนุนมากเราก็ดีใจจะได้ไปต่างจังหวัดเปิดหูเปิดตาได้ใช้ชีวิตบ้างพอวันใกล้สอบtcas เเม่บอกไม่ต้องไปสอบเเล้วค่ะซึ่งเราเตรียมตัวอ่านมาพอสมควร เเม่บอกให้เรียนมหาลัยใกล้บ้านในจังหวัดค่ะเป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ในชีวิตที่รู้สึกเสียใจมากๆที่ไม่ได้เลือกทางชีวิตให้ตังเองเพราะคำว่ายังหาเงินเองไม่ได้เราก็ไม่ได้โกรธค่ะเพราะเข้าใจภาระทางบ้านเราเลยไปสมัครรอบ1ที่ไม่ต้องสอบของมหาลัยใกล้บ้านเเล้วติดค่ะ เเล้วอยู่ๆในช่วงใกล้สอบtcas เเม่บอกทำไมไม่ไปสอบ หนูบอกหนูติดมหาลัยเเล้วหนูไม่อยากไปสอบเเล้วเพราะกลัวคะเเนนถึงมอที่อยากได้เเล้วอยากจะไปค่ะเลยไม่สอบตัดไฟตั้งเเต่ต้นลมเพราะหนูไม่อยากเสียใจอีก หนูทะเลาะกับเเม่ใหญ่เลยค่ะว่าก็เเม่ไม่อยากให้หนูไปเรียนต่างจังหวัดเเล้วจะให้หนูสอบทำไมหนูไม่อยากเสียใจเเล้วกลัวติดมหาลัยที่ตัวเองอยากได้เเล้วเเม่ไม่ให้ไป ทะเลาะจนรู้สึกทำไมหนูต้องมาเจอเรื่องอะไรเเบบนี้เพื่อนในห้องหนูทำไมเขามีชีวิตปกติมีความสุขหนูรู้ตัวเองดีค่ะว่าดีกว่าเด็กที่เขาไม่มีโอกาสเรียนเเต่ด้วยสังคมหนูเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดค่ะเพื่อนทุกคนไปมอที่โรงเรียนส่วนใหญ่เขาไปกัน เพื่อนหนูบ้านก็ไม่ได้มีเงินอะไรเเต่ทำไมเขามีความสุขกันจังเลยคะ ลูกอยากเรียนอะไรพ่อเเม่ถึงเขาไม่มีอย่างน้อยเขาก็สนับสนุนจนสุดทาง หนูรู้สึกทำไมชีวิตเเค่นี้ต้องเครียดต้องเลือกทางตัวเองไม่ได้เลยต้องผิดหวังในสิ่งที่หวังไว้ตลอด มีใครเป็นผู้ปกครองให้คำเเนะนำได้บ้างมั๊ยคะหนูเก็บจนมันสุดความสามารถหนูเเล้วค่ะหนูไม่เคยมีความคิดอยากตายเพราะคิดว่ามันบาปหนูมีที่พึ่งทางจิตใจของหนํคือพระที่ห้อยคอหนู
เเค่องค์เดียวจริงๆค่ะได้โปรดให้คะเเนะนำหนูหน่อยนะคะเผื่อหนูทำอะไรหรือคิดอะไรผิดไป ขอบคุณทุกคนค่ะ