ความรู้สึกรัก แต่จะอยู่ต่อ หรือจบที่ความรัก 5 ปี

เรามีปัญหาที่ติดอยู่ในหัวมาโดยตลอด ขอเล่าก่อนว่า เรากับแฟนคบกันมาไม่เคยมีเรื่องทะเลาะอะไรกันเลย ไม่เคยทะเลาะข้ามวัน มีปัญหาแฟนเราจะเคลียให้จบภายในวันนั้นเลย ซึ่งมันดีนะ เราเองก็รู้สึกโตขึ้นมาก แฟนเราเป็นคนยอมเราทุกอย่าง แต่เราเองมักจะเป็นคนที่พูดจาทำร้ายจิตใจ แต่เขาเองไม่เคยพูดจาให้เรารู้สึกไม่สบายใจเลยตลอด 4 ปีที่คบมา เรารู้สึกโชคดีที่เราคบกับเขา เวลามีปัญหาเขาก็มักจะอยู่ข้างเราเสมอ ในช่วงระยะเวลาที่คบกัน ประมาณ2 ปี ความรู้สึกเรากลับดีขึ้นตลอด อยากอยู่ด้วย อยากใช้ชีวิตด้วยกัน ซึ่งอายุเราก็ประมาณ 23 และเขาก็อายุเท่ากันกับเรา ตอนนั้นบอกตามตรงเลยนะ เราเป็นคนพูดเองว่าเราอยากแต่งงานแล้ว เมื่อไรกันนะ แต่ความรู้สึกก็เบรกไป เพราะเขาบอกว่า ใจเย็นนะ  
ตอนนั้นเราเข้าใจนะ ระยะเวลาผ่านไปมันทำให้เราเข้าใจอะไรมากขึ้น ว่าการที่เราจะสร้างครอบครัว คือเรากับเขาต้องพร้อมด้วยกันทั้งคู่ หลายปีที่ผ่านมาเราเข้าใจทุกอย่างจริงๆ ไม่ได้คบเพราะฝืน เหตุผลเราคืออนาคตก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเองธรรมชาติดีกว่า จะช้าจะเร็วยังไง จุดจบก็คือทางนั้นอยู่ดี ใช่ค่ะ การแต่งงานไม่ใช่จุดสุดท้ายของชีวิต แต่มันคือจุดเริ่มต้นความรับผิดชอบของเรา ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมหัวข้อกระทู้ถึงได้เป็นประเด็น ทั้งๆ ที่ความรักของคู่เราก็ไม่มีปํญหาอะไร 
....ด้วยอารมณ์วันนี้ มันทนไม่ไหว สุดท้ายเราก็ทำร้ายร่างกายตัวเองค่ะ มือบวมจากการต่อยกำแพง เรายังพอมีสติที่จะดึงตัวเองออกมาได้จากภาวะนี้ เราไม่รู้ว่าเราเป็นซึมเศร้าไหม แต่คิดว่าเป็นนะ โรคนี้น่ากลัวมากนะ ยิ่งมันตอกย้ำเรามากเท่าไร ยิ่งเราคิดเราจะควบคุมไม่ได้.... 
เหตุผลที่เราตั้งกระทู้นี้ เพราะมีเรื่องในคิดค่ะ ครอบครัวของเราเองก็อยากให้เราแต่งสักที และยายแฟนเราอยากให้เราแต่งงานกับหลานเขาเหมือนกัน เรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากปีที่ 4 ที่เราคบกันค่ะ ครอบครัวเราจะชอบถามว่าเมื่อไร อายุก็ 27 แล้ว ด้วยความที่เรารู้ว่าแฟนเราจะตอบว่ายังไง เราเลยตัดหน้าพูดไปก่อนเพราะไม่อยากให้เขาอึดอัด "ไม่แต่ง ไม่พูดได้ไหม" นี่คือประโยคที่เราพูดไปค่ะ ซึ่งแฟนเราก็ชอบนะ เพราะเขาเองก็เป็นคนที่ไม่ได้อยากแต่ง หรือให้เกียรติอะไรเราอยู่แล้ว แฟนเราบอกว่า เราต้องพร้อมด้วยกันทั้งคู่นะ ความคิดนี้ดีนะเราเองก็ชอบ แต่ยายแฟนเราเขาก็อยากให้หลานหมั้นไว้ก่อน แต่แฟนเรากับปฎิเสธ ไปว่า "ไม่ต้องมายุ่งได้ไหมยาย เรื่องนี้เดี๋ยวเราคุยกันเอง" ยายที่อยากให้เกียรติครวบครัวของเราก็อธิบายให้หลายฟังว่า "พ่อแม่เขาจะได้ไม่ว่า เราก็ให้เกียรติลูกเขาเถอะ" บทสนทนาจบลงแล้วค่ะ เราที่กำลังอึ้งและเขินอยู่ ภาพตัดไวมากคือแฟนเราปฎิเสธ หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้กันอีก
......แฟนเราชอบหาย แฟนเราเพิ่งออกจากงานค่ะ กำลังหางานใหม่ เราก็ทำงานอยู่ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราคุยทางไลน์ไปแต่ไม่ได้ติดต่อกันช่วงบ่ายกว่าของวันนี้ เราก็ไม่โทรหาตอนเลิกงาน เพราะเราจะคิดตลอด ถ้าเขาจะคุยเขาคงตอบเรานานแล้วละ เราก็เงียบไปจนทุ่มกว่าของวันนี้ ในหัวเรามีคิดอะไรเยอะแยะ จนสติเราขาดถึงได้ทำร้ายตัวเอง เราคิดว่าถ้าเรายังคบต่อเราคงได้เป็นซึมเศร้าเข้าจริงๆ เราไม่ได้โทษแฟนเรานะที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่เราคุยกับเขากับปัญหาการเงียบหายแบบนี้บ่อยๆ เขาก็ไม่เคยรู้สึกจากความรู้สึกเลยจริงๆ เขาบอกเขาไม่เคยรู้สึก เขาไม่เคยเข้าใจอะไรแบบนี้ เราอยากเลิกไม่ใช่เพราะเราไม่รักนะ แต่ขอให้คิดไวว่า คนบอกเลิกก็เจ็บไม่น้อยกว่าคนที่โดนบอกเลิก 

.....เพื่อนๆ ที่อ่านกระทู้นี้ เคยมีปัญหานี้บ้างไหมคะ มีแนะนำหรือแนวทางอะไรบ้างไหม 
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ 
(ตอนแรกบรรยายเยอะกว่านี้และมีรายละเอียดมากกว่านี้ แต่ไปกดพลาดหายหมดเลย)