เล่า ระบาย ตัดพ้อ

สวัสดีครับ ชีวิตคนเราจะแย่ได้ขนาดไหนกันครับ พอเราพยามเข้าไปอยู่ในสังคมที่สูงขึ้น กลับยิ่งรู้สึกตัวเองว่าด้อยค่า 

ผมตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันอายุ 30 กว่าไม่มีเพื่อนที่เรียกว่าเพื่อนได้ แม้แต่คนเดียว ในมือถือมีเมมชื่อเพื่อนที่ทำงานเก่าที่ไม่ได้คุยกันแล้วประมาณ 3 คนส่วน ที่ทำงานปัจจุบัน ก็มีแต่หัวหน้างาน และเพื่อนร่วมงานที่คุยเฉพาะเรื่องงาน

ผมเรียนไม่จบ ม.3 เพราะขาดเรียนบ่อย สุดท้ายเลยไปเรียน กศน.จนจบ ม. 6 
ผมพูดฟังอ่านเขียน ภาษาอังกฤษไม่ได้เลย โชคดีสมัยเด็กชอบเล่นเกมส์เข้าร้านคอม (เพราะรู้สึกว่าเป็นโลกอีกใบของผมตอนนั้น) เลยใช้คอมพิวเตอร์ได้ในระดับปานกลาง

ผมเป็นเกย์ ที่หน้าตาค่อนข้างแย่ ปัจจุบัน อาศัยอยู่กับแม่ บ้านที่อยู่โชคดีที่ไม่ได้เช่า เพราะไปปลูกอยู่ในที่หลวง อาศัยพ่วงน้ำไฟบ้านข้างๆเอา
ปัจจุบันทำงาน บ.หนึ่งเค้าให้โอกาสผม (เรียกว่าโอกาสได้ไหมนะ เพราะผมเข้าไปทำในตำแหน่ง ที่ บ.อื่นๆ เค้าจ่ายอยู่ที่3-4 เท่าของเงินเดือนปัจจุบัน) แต่เพราะวุฒิการศึกษา และทักษะด้านภาษา ทำให้ผมย้ายงานไม่ได้ เค้าคุยกันเรื่องจบจากที่ไหน เลี้ยงรุ่น เรียนต่อ ผมนี่ทำตัวลีบเป็นอากาศกลัวโดนถาม โดนดูถูก

ปัจจุบัน ผมเป็นหนี้อยู่ประมาณ 4 แสน แต่พอกไปเรื่อยๆ เพราะกดบัตรมาจ่ายเฉพาะดอกเบี้ยที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันจะพัง ก็ต่อเมื่อวงเงินบัตรผ่อน บัตรเครดิตผมเต็มในอีก 3-4 เดือนนี้

ผมไม่เคยแชร์ปัญหาพวกนี้ให้ใครฟัง และพยามทำตัวไม่มีปัญหาอะไรเลย ดังนั้น ผมจึงพยามสร้างภาพลักษณ์ ให้ดูเป็นคนที่ไม่มีปัญหา
ถ้าสมมุติว่า ผมไม่อยากให้ใครมาสงสาร สมเพช และให้คนจำภาพลักษณ์นี้ไว้ คงเป็นการลาออกจากที่ทำงานและยุติการดำเนินชีวิตใช่ไหมครับ 
ผมคิดเรื่องนี้มาตลอดหลายปี คิดว่าคงไม่เปลี่ยนใจอะไร แค่อยากระบายให้ใครสักคนฟัง ขอบคุณท่านที่เข้ามาอ่าน นะครับ ^ ^"