ทิปครั้งแรกในชีวิต การทำงานโรงแรมของผม ตั้ง 60 บาทแน่ะ

ตอนนั้นยังเป็นเด็กฝึกงานครับ ยังไม่ใช่พนักงานประจำ
ที่โรงแรม Pan Sea หาดสุรินทร์ จังหวัดภูเก็ต

ถึงจะเป็นเด็กฝึกงาน แต่ก็ต้องทำทุกอย่างแทบเหมือนพนักงานประจำนะครับ
ต้องตื่นแต่เช้ามืด อาบน้ำแต่งตัว ใส่เครื่องแบบพนักงาน
เดินไปขึ้นรถสองแถวที่ทางโรงแรมจัดไว้สำหรับพนักงานที่พักในตัวจังหวัดภูเก็ต
ผมพักที่ ตึกของวิทยาลัยชุมชน ภูเก็ต แถวสะพานหิน (ผีดุเอาเรื่องเลย)
เดินมาขึ้นรถแถวโรงแรมเพิร์ลมั๊ง ถ้าจำไม่ผิด
รถสองแถวตอนหลังทำจากไม้ นั่งหลับโยกเยก โยกเยกไปเกือบ ชั่วโมง ถึงโรงแรม

ทำงานทุกแผนก
เป็น Bus Boy ในห้องอาหาร
เตรียมเซ็ทโต๊ะอาหารให้ลูกค้า เสริฟน้ำ เสริฟอาหารให้ลูกค้า
ทำความสะอาดห้องอาหาร เช็ดโต๊ะ ดูและ ความสะอาดของเครื่องมือ เครื่องใช้ต่างๆ
แต่หัวหน้างานเขายังไม่ให้ไปรับออร์เดอร์อะไรจากลูกค้านะครับ เขากลัวภาษาอังกฤษเรายังไม่แข็งแรง
บ่ายๆ นั่งพับ Napkin เตรียมไว้ นั่งพับไป นั่งพับไปจนเก่ง

ไปช่วยงานแผนกแม่บ้าน
เขาไม่ให้ทำความสะอาดห้องพัก ได้แต่ไปดู
ช่วยจับขอบเตียง ยกเตียงนิดหน่อยๆ เป็นการดูงานซะมากกว่า
แล้วก็ต้องเอาผ้าที่ใช้แล้วทั้งหมดไปกองรวมกัน ใส่รถเข็น
รอให้บริษัทที่เขาซักรีดผ้า มาขนไป แล้วเอาผ้าใหม่มาแทน
แผนกนี้น่าเบื่อแฮะ

อาหารกลางวันก็เป็นอาหารถาดหลุม มีแกงเหลืองกินเกือบทุกวัน
คนใต้ก็กินอาหารใต้ ก็เผ็ดชิปเป๋ง สำหรับเด็กกทม แบบผม
แต่มี สัปปะรด และแตงโมกินได้ไม่อั้น ก็พออยู่ได้ครับ
เวลาจะอู้งาน หลังพักเที่ยง ก็แอบไปวิ่งเล่นบนชายหาดที่ไกลจากตัวโรงแรมออกไป

ซักพัก ไปเป็นเบลล์บอย
โอ้โห เหนื่อยสุดๆครับ
นี่แหละ เป็นการได้ทิปยัดใส่มือครั้งแรกในชีวิต จากสามี-ภรรยาชาวฝรั่งเศส
พอดี ผมพูดภาษาฝรั่งเศสได้งูๆปลาๆ เขาคงประทับใจมั๊ง
จากล๊อบบี้โรงแรม ลากกระเป๋าเดินทาง เดินคุยกับลูกค้า เดินวกวนไปตามทางเดินทำจากไม้ไปตามเนินเขา
กว่าจะถึงห้องพักของแขกนี่ เหนื่อยลิ้นห้อยเลยนะครับ
ลูกค้าให้ทิป ใสมือมา 60 บาท มือสั่นเลย
มือสั่นเพราะยังเหนื่อย อยู่นะครับ ไม่ใช่เพราะดีใจอะไรมากมาย

ยังจำได้ว่า เงิน 60 บาทนั้น ส่วนนึงเอาไปซื้อเทปคาสเซ็ต
วงดนตรี คาราบาว ในชุด "กัมพูชา" ราคา 27 บาท ในตัวเมือง
ฟังมาได้อีกตั้งหลายปี
ปีนั้น ปีที่ได้ทิปครั้งแรกในชีวิต จากการยกกระเป๋าแทบตาย 60 บาท คือปี 2527

มานึกวันนี้ถึงได้รู้ว่าตัวเอง "โคตรแก่" เลยครับ