จขกท เรียนจบมีหน้าที่การงานที่ดี พ่อเเม่ไม่ต้องเลี้ยงดูอะไรเพราะท่านไม่ต้องการ ให้เราดูเเลตัวเองได้ก็พอ ตั้งเเต่เล็กจนโต จขกท เป็นเด็กดีอยู่ในลู่ทาง เป็นหน้าตาให้พ่อเเม่ไปโอ้อวดคนอื่นได้เสมอค่ะ
กับพ่อเราพ่อใจดีค่ะ เเต่เราไม่ค่อยสนิทด้วย พูดกันน้อยมาก การพูดคุยเล่นส่วนใหญ่จึงคุยกับเเม่ เเม่เรายังอายุน้อยกว่าหลายๆบ้านค่ะ ในบางมุมเเม่เราดูวัยรุ่นมาก เเต่บางมุมก็โบราณมากเช่นเดียวกัน อย่างที่เกริ่นไว้ครอบครัวเรามาดีค่อนข้างจะทุกทาง มีอยู่อย่างเดียวคือเรื่องเเฟนค่ะ แต่ไหนเเต่ไรเรารักใครชอบใคร เราต้องปกปิดเสมอ เพราะเคยบอกเเล้วเเม่ไม่เคยชอบใครเลยค่ะ ไม่เคยมีใครดีในสายตาเขาเลย เขาไม่ได้บอกว่าเลิกคุยกันเดี๋ยวนี้นะ เเต่เขาจะคอยเเขวะเราตลอดเเละกลายเป็นบึ้งตึงใส่เรา สถานการณ์ที่บ้านมาคุ บ้านไม่น่าอยู่ รอสมน้ำหน้าเรา เราเองก็ไม่ได้มีรูปลักษณ์ภายนอกที่ดีอะไรขนาดนั้นค่ะ กลางๆ บ้านเราก็ฐานะปานกลางพ่อเเม่ก็เคยลำบากมาก่อน
พอเราทำงานเเยกออกมาอยู่คนเดียว เขาก็มักให้เรากลับบ้านบ่อยๆมาเจอครอบครัว ซึ่งก็ไม่ได้ไกลกันมากขนาดนั้นค่ะ ไปได้ เเต่พอกลับมาบ้านก็ชอบหยิบยกประเด็นการเมืองที่ต่างกันสุดขั้ว เหยียดศาสนาต่างๆ บูลลี่การกระทำหน้าตาคนดังต่างๆนานา เราฟังเเล้วผิดหวังเสียใจค่ะ กลายเป็นว่าเราไม่สามารถเปิดอกคุยอะไรกับเขาได้เลย เพราะสุดท้ายเขาต้องพยายามเอาเหตุผลที่ฟังขึ้นไม่ขึ้นบ้างหรืออารมณ์ร้อนๆของเขามาข่มเราหรือคนในบ้านเสมอ พอเอาประเด็นอ่อนไหวมาคุยก็จบด้วยการทะเลาะเเละแยกย้ายกันอยู่ดี เหมือนทุกอย่างต้องหมุนรอบตัวเเม่ เเม่ถูกเสมอ ทุกคนต้องฟัง เเละเเม่ค้องได้สิ่งที่ต้องการ ยอมรับนะคะ เเม่มีพาวเวอร์ที่สุดในบ้าน เเต่บ้านมันควรเป็นแบบนี้จริงๆหรอ เเม้เเต่ตอนเราเป็นซึมเศร้า เราตัดสินใจบอกเเม่ถึงอาการเรา เขายังหัวเราะเรา หาว่าเราเป็นบ้าหรอ เราเป็นแบบนี้เเล้วจะอยู่ในโลกนี้ได้ยังไง เรามันอ่อนเเอให้คนอื่นมาซ้ำเติมหรอซึ่งอยากจะบอกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งที่กระตุ้นอาการของเราเลยค่ะ ยังเคยคิดเล่นๆเลยว่าหากเราคิดทำร้ายตัวเองขึ้นมาจริงๆ เราจะเขียนจดหมายถึงเขาเลยว่าเขาคือส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเป็นเเบบนี้
บ้านเรามองเผินๆเหมือนจะดีค่ะ คอยนินทาบ้านอื่นที่มีจุดด่างพร้อยเสมอโดยไม่เคยมองตัวเอง คิดเเต่ว่าบ้านเราเลอเลิศกว่าคนอื่น เเต่ก่อนอาจจะยังไม่รู้สึกเพราะใช้เวลาเเต่กับเรียน พอโตขึ้นมีเวลา มีความคิดความอ่านมากขึ้น ยิ่งเหมือนเราห่างไกลจากครอบครัวไปอีกค่ะ เราไม่เข้ากันเลย เราอยากให้บ้านเป็นบ้านจริงๆ บ้านที่คอยโอบรับเราเสมอ พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่ใช่ใครใหญ่กว่าใคร ใครต้องฟังใครตลอดค่ะ พอมีวิธีไหนจะคุยกับท่านหรือปรับเเก้เรื่องนี้ได้ยังไงได้บ้างคะ
แม่เป็นแบบนี้ลูกอย่างเราควรทำยังไงดีคะ?
กับพ่อเราพ่อใจดีค่ะ เเต่เราไม่ค่อยสนิทด้วย พูดกันน้อยมาก การพูดคุยเล่นส่วนใหญ่จึงคุยกับเเม่ เเม่เรายังอายุน้อยกว่าหลายๆบ้านค่ะ ในบางมุมเเม่เราดูวัยรุ่นมาก เเต่บางมุมก็โบราณมากเช่นเดียวกัน อย่างที่เกริ่นไว้ครอบครัวเรามาดีค่อนข้างจะทุกทาง มีอยู่อย่างเดียวคือเรื่องเเฟนค่ะ แต่ไหนเเต่ไรเรารักใครชอบใคร เราต้องปกปิดเสมอ เพราะเคยบอกเเล้วเเม่ไม่เคยชอบใครเลยค่ะ ไม่เคยมีใครดีในสายตาเขาเลย เขาไม่ได้บอกว่าเลิกคุยกันเดี๋ยวนี้นะ เเต่เขาจะคอยเเขวะเราตลอดเเละกลายเป็นบึ้งตึงใส่เรา สถานการณ์ที่บ้านมาคุ บ้านไม่น่าอยู่ รอสมน้ำหน้าเรา เราเองก็ไม่ได้มีรูปลักษณ์ภายนอกที่ดีอะไรขนาดนั้นค่ะ กลางๆ บ้านเราก็ฐานะปานกลางพ่อเเม่ก็เคยลำบากมาก่อน
พอเราทำงานเเยกออกมาอยู่คนเดียว เขาก็มักให้เรากลับบ้านบ่อยๆมาเจอครอบครัว ซึ่งก็ไม่ได้ไกลกันมากขนาดนั้นค่ะ ไปได้ เเต่พอกลับมาบ้านก็ชอบหยิบยกประเด็นการเมืองที่ต่างกันสุดขั้ว เหยียดศาสนาต่างๆ บูลลี่การกระทำหน้าตาคนดังต่างๆนานา เราฟังเเล้วผิดหวังเสียใจค่ะ กลายเป็นว่าเราไม่สามารถเปิดอกคุยอะไรกับเขาได้เลย เพราะสุดท้ายเขาต้องพยายามเอาเหตุผลที่ฟังขึ้นไม่ขึ้นบ้างหรืออารมณ์ร้อนๆของเขามาข่มเราหรือคนในบ้านเสมอ พอเอาประเด็นอ่อนไหวมาคุยก็จบด้วยการทะเลาะเเละแยกย้ายกันอยู่ดี เหมือนทุกอย่างต้องหมุนรอบตัวเเม่ เเม่ถูกเสมอ ทุกคนต้องฟัง เเละเเม่ค้องได้สิ่งที่ต้องการ ยอมรับนะคะ เเม่มีพาวเวอร์ที่สุดในบ้าน เเต่บ้านมันควรเป็นแบบนี้จริงๆหรอ เเม้เเต่ตอนเราเป็นซึมเศร้า เราตัดสินใจบอกเเม่ถึงอาการเรา เขายังหัวเราะเรา หาว่าเราเป็นบ้าหรอ เราเป็นแบบนี้เเล้วจะอยู่ในโลกนี้ได้ยังไง เรามันอ่อนเเอให้คนอื่นมาซ้ำเติมหรอซึ่งอยากจะบอกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งที่กระตุ้นอาการของเราเลยค่ะ ยังเคยคิดเล่นๆเลยว่าหากเราคิดทำร้ายตัวเองขึ้นมาจริงๆ เราจะเขียนจดหมายถึงเขาเลยว่าเขาคือส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเป็นเเบบนี้
บ้านเรามองเผินๆเหมือนจะดีค่ะ คอยนินทาบ้านอื่นที่มีจุดด่างพร้อยเสมอโดยไม่เคยมองตัวเอง คิดเเต่ว่าบ้านเราเลอเลิศกว่าคนอื่น เเต่ก่อนอาจจะยังไม่รู้สึกเพราะใช้เวลาเเต่กับเรียน พอโตขึ้นมีเวลา มีความคิดความอ่านมากขึ้น ยิ่งเหมือนเราห่างไกลจากครอบครัวไปอีกค่ะ เราไม่เข้ากันเลย เราอยากให้บ้านเป็นบ้านจริงๆ บ้านที่คอยโอบรับเราเสมอ พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่ใช่ใครใหญ่กว่าใคร ใครต้องฟังใครตลอดค่ะ พอมีวิธีไหนจะคุยกับท่านหรือปรับเเก้เรื่องนี้ได้ยังไงได้บ้างคะ