ทำไมคนในครอบครัว เห็นคนนอกดีกว่าเสมอ

ไม่รู้ครอบครัวคนอื่นเป็นไหม แต่ครอบครัวเรา เรารู้สึกว่า ตัวเองมักจะถูกละเลยเสมอ จากคนในครอบครัว เราแอบน้อยใจอย่างนี้มาตลอดหลายปี  คำพูด การกระทำไม่เคยถนอมน้ำใจเราเลย จนวันหนึ่งเราเก็บเอาไว้ในใจไม่ไหว ระบายออกมาตรงๆ กลับเป็นว่าเราเป็นคนผิด เห็นแก่ตัวและชอบคิดลบ เราโคตรจะไม่เข้าใจ เราก็อยากเห็นแก่ตัวบ้างไม่ได้หรือไง อยากได้ความใส่ใจจากคนในครอบครัวรู้สึกอิจฉาคนอื่นที่คนในครอบครัวของเราดีด้วย

วันนี้เราแทบอยากร้องไห้ เราไปทำงานซึ่งรองเท้าผ้าใบใส่เลยและพี่มีเป็นสิบๆเดือบยี่สอบคู่ เราจึงขอยืมใส่ไปทำงาน และก็ได้รับการอนุญาตเรียบร้อย แต่ทำไมพอใส่ไปแล้วเจอกันข้างนอก เขาจะต้องตะคอกใส่ว่า ใส่ของกูอีกแล้ว ใครให้ใส่ ใส่ทำไม ซึ่งเราเสียหน้ามากๆในใจ ก่อนใส่ทั้งที่ขอแล้ว และก็รู้ว่าจะใส่คู่นี้หรือตัวนี้ไปทำงานนะ แต่ทำไมพออยู่ข้างนอกชอบทำแบบนี้ใส่ เสื้อผ้าซื้อมาตัวละ3พัน4พัน ใส่ไม่ได้ ก็มักจะเอาไปให้เด็กพาร์ทไทม์ในที่ทำงาน รองเท้าคู่ละหลายพันก็เหมือนกัน เอาให้คนอื่นทุกครั้ง โดยให้เหตุผลว่าสงสารเขา เขาใส่รองเท้าเก่าๆ ซึ่งเราขอบ้างกลับไม่ให้ บอกว่าเราจะเอาไปทำไม ใส่ไปทำอะไร เราเถียงไม่ได้ในใจอยากจะร้องไห้ เราแค่อยากได้บ้าง  พาร์ทไทม์ในที่ทำงานเปลี่ยนทุกสองถึงสามเดือน พี่เราก็ขยันแจกให้ทุกรอบ เราผู้เป็นน้องแค่ขอใส่บ้างแทบไม่ได้ เลี้ยงน้ำเลี้ยงขนม ใจบุญทุกอย่างกับคนอื่น มาที่เรา เงินทุกบาทที่หามาได้ไม่แบ่งให้เขาก็เอามาจ่ายค่าอยู่ค่ากินของคนทั้งสองจนหมด  แทบไม่มีเหลือให้ซื้อเสื้อผ้าซื้อของที่อยากได้เลย พอเห็นพี่มีแล้วเอาไปให้คนอื่นอย่างใจกว้างเราก็อยากได้เอาไว้เอง

 พอกลับบ้านไปหาครอบครัวที่ต่างจังหวัดก็ไม่ต่างกันเลยสักนิด เรารู้สึกว่าไม่มีจุดยืนเลย