ซาลาเปาสูตรแต้จิ๋ว "อร่อยตรงไหน"

"อุ๊ย..ได้ๆๆกำลังอยากพอดีเลย มาม้าทำไส้เผือกหวานด้วยนะ นันชอบ"
"ก็เพราะจะทำไส้เผือกหวานนี่ล่ะ ถึงได้ชวนนันมาช่วยกวนไง" มาม้าพูดไปหัวเราะไป เหมือนถูกใจชวนถูกคน  
ก่อนวันพระจีนมาม้ามักจะทำของกินอร่อยๆไว้ถวายพระ เพื่อนบ้านแถวนั้นจะชินตากับภาพคุณแม่บุญธรรมนั่งนวดนั่งปั้นขนมเวลาเดินผ่านหน้าบ้านไปมา มาม้าจึงมักจะได้ออเดอร์พ่วงมาด้วยเสมอ และแม่นันก็มักจะเป็นลูกมือให้ถ้าวันนั้นไม่ติดอะไร
"นัน..มาม้าน่ะทำอาหาร ทำขนมเลี้ยงลูกมาทั้งชีวิต แค่นี้น่ะไม่ได้ทำให้มาม้าท้อหรอก" "เราทำขนมเองเราย่อมรู้ว่าเคล็ดลับความอร่อยมันอยู่ตรงไหน ยิ่งเราทำขาย เรายิ่งต้องไม่โกหกลูกค้า (อันไหนดีแล้วเรายังพอทำไหว เราก็ทำ" "การที่เราตำเผือกเอง เวลาเราเห็นไตแข็งๆ ดำๆ เรายังหยิบออกได้ (เผือกบางส่วนที่เนื้อไม่ค่อยดี เวลานึ่งออกมาจะเป็นก้อนไตแข็งๆ เคี้ยวสัมผัสถูกลิ้น จะเสียอรรถรสในการกินค่ะ) "ถ้ารู้สึกว่าตำแล้วหนืด ติดสาก เราก็หยอดน้ำตาลทรายลงไปหน่อย จะช่วยให้ตำง่ายขึ้น" มาม้าตำไป อธิบายไป จนแม่นันต้องขอสลับตำเองบ้าง
เสร็จขั้นตอนการตำ..ถึงวิธีกวนในกระทะแบบโบราณต่อค่ะ ไม่มีคนช่วยจับหูกระทะ จังหวะในการช่วยไม่เข้ากัน หมดสิทธิ์กวนต่อค่ะ มันจะหนืดช่วงแรกๆ แต่จะนัวอย่างบอกไม่ถูกตอนทานค่ะ 
อาหารโฮมเมดมีเสน่ห์ตรงนี้ล่ะค่ะ แม่บ้านสมัยก่อนจึงมักใจเย็น ค่อยๆรังสรรค์อาหารออกมาเอาใจลูกหลาน นี่แค่เล่าเฉพาะเรื่อง "เผือกหวาน" นะคะ ยังไม่ไปถึงไส้อื่นเลย  วันนั้นแม่นันได้กลับมาไหว้เจ้าเป็นสิบใบเลยค่ะ   อร่อย! ไส้เห็ดก็อร่อย   หน่อไม้ เผือกเค็มก็อร่อย อร่อย อร่อย