มีโอกาสได้พูดคุยเรื่องการแต่งงานกับคุณป้าที่สนิทถึงเรื่องการแต่งงานโดยที่ฝ่ายชายต้องนำเงินมาสู่ขอฝ่ายหญิง เราเป็นคนนึงที่รู้สึกว่าการแต่งงานโดยมีสินสอดมันเหมือนกับการขายลูกสาวกินยังไงก็ไม่รู้ แต่ป้าก็แย้งว่าถ้าไม่เรียกเงินจากฝ่ายชายแล้วจะให้กินฟรีหรือไง เราว่านี่มันไม่ใช่ความรักแล้วอ่ะ ทำไมความรักต้องมีเงินเข้ามาเอี่ยว ถ้ารักกันจริงก็แค่รวมเงินกันจัดงานแต่งงานไม่ได้หรอ ทำไมต้องเอาคำว่าค่าสินสอดขึ้นมาอ้าง  คุยไปคุยมาก็อ้างว่าเพราะเป็นประเพณีสืบทอดกันมา ก็ต้องทำตาม นี่ก็ย้อนถามกลับไปถ้าหากลูกสาวป้าเกิดอยากแต่งงานกับหนุ่มต่างชาติที่ต้องหอบสินสอดไปสู่ขอขึ้นมาบ้างล่ะจะยอมมั้ย ป้าแกบอกไม่ยอม เอ้า! ไอ้เราก็งงแบบทำไมเวลาผู้ชายต่างชาติมาสู่ขอสาวไทยถึงอยากจะเรียกค่าสินสอดจากเขาให้ได้ แต่เวลาจะแต่งงานกับหนุ่มต่างชาติที่ฝ่ายหญิงต้องไปสู่ขอฝ่ายชายถึงได้ไม่ยอม หลังจากที่ได้คุยกับป้าที่อายุ50+ ทำให้รู้สึกว่ามุมมองของป้าแกแตกต่างจากเราที่อายุ20+มาก แถมป้าแกยังมีความคิดที่ว่าผู้หญิงต้องทำงานบ้าน ต้องปรนนิบัติสามี ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่านี่เป็นเมียหรือเป็นทาส เป็นการจำยอมเป็นทาสเสียด้วยสิ