อยากระบายเฉยๆ

เริ่มเล่าเลยนะเริ่มจากเรา ไปชอบ ผญ คนหนึ่ง มีลูกติดเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ที่แรกเขาก็เหมือนจะไม่ชอบเรานะ บอกว่าไม่รู้สึกอะไรแต่เราบอกว่าจะพยายาม และบอกเราว่าคน ที่ใช่ไม่ต้องพยายาม เราไม่เคยเขื่อคำนี้หรอก พอคุยๆและผ่านอะไรๆ มาด้วยกันสักพัก เขาเริ่มดีขึ้นเริ่มมีอะไร ลึกซึงกันมากขึ้น เคยคุยกันเรื่องแต่งงาน เหมือนชีวิตเข้าสู้ปรกติ แล้วเราเริ่มมาโฟกัสเรื่องงานมากขึ้น หาไรทำมากขึ้น ใจเราแค่อยากดูแลเขากับลูกขอบเขาให้ดีอยากให้เขาสบายๆ เราพยายามทำสิ่งที่เราไม่เคยกล้าทำ หลายๆอย่าง ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไร ในส่วนของลูกเขาที่แรกก็ดูน่ารัก เรายอมรับว่าเรารักเด็ก ผญ ถ้าชีวิตเราไม่มีลูกก็คิดว่าอยากรับเขาเป็นลูก ดูแลเขา แต่เขาก็โตระดับพอจะรู้เรื่องอะไรๆ บางแล้ว พอเขารู้ว่าสถานะ เราไม่ใช่แค่เพื่อนแม่ ดูเหมือนเขาก็จะเปลี่ยนๆ ไป บางครั้ง เขาทำกริยาไม่น่ารักกับเรา เราไม่ได้โกรธ แค่อยากสอนเขาบางแต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่ฟังเรา จน แม่เขา คิดว่าเรากับลูกเขาชอบทะเลาะกัน หลังๆเราก็เลยพูดน้อยลงไม่อยากมีปัญหา แต่ชีวิตก็ไปมาหากันบาง อยู่คนละบ้านแต่ไม่ไกลกันเหมือนจะไม่มีอะไรเลย แล้วมาอยู่วันหนึ่งหลังจากกลับจากเที่ยวด้วยกัน เขาก็ดูเงียบๆไป เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเจอกับบ่อยๆ เราเลยไม่ได้ติดตามอะไรมาก อยากให้อิสระเขาบาง ผ่านไป 2-3 วัน พอจะไปให้เหมือนเขาไม่อยากให้ไป พอไม่เจอกัน 3-4 วัน เราส่งรูปบอกไปว่าคิดถึง เขาตอบกลับมาว่าเขาเฉยๆ เขาไม่รู้สึกอะไร แบบ เราวินาทีนั้นซ๊อกไปแป๊บนึงเลย แล้วก็ก็บอกประมาณว่าเราไม่ใช่ เขารู้สึกว่าเขาต้องพยายามเรื่องของเรา เราเลยถามว่าพยายามเรื่องอะไรบาง เขาต้องว่าเวลามาหาบางที่ก็ไม่อยากให้มาแต่ต้องบอกให้มางี้ เราเลยแบบ ปรกติบอกไม่ว่างไม่ให้ไปเราก็ไม่ไปนะ เขาก็เงียบไป แล้วเขาก็บอกอะไรหลายๆอย่าง ว่างันงี้สำหรับเราที่ผ่านช่วงเวลาดีๆมา เราไม่คิดว่าจะมาเสียใจเรื่องนี้แล้วเราแค่ตั้งเป้าหมายในชีวิตว่าจะพยายามแต่กลายเป็นว่า เราถูกทิ้งโดยไม่รู้เหตุผลอะไรเลย แต่เราก็พยายามเข้าใจนะ เราก็จะอยู่ห่างๆ แต่ด้วยความคิดความเสียใจ มันมีความคิดเล็กๆ ว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเลย แต่เราก็ไม่อยากฆ่าตัวตายนะ เราไม่อยากทำให้พ่อแม่พี่น้องเสียใจ เราเลยพยายามทำทุกอยางเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อได้ และเราเพิ่งรู้ว่าความคิดหลายๆอย่างที่เป็น เรามีความเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า เราไม่อยากเล่าให้ใครฟังเลย เราอยากให้คนรอบข้างคิดว่าเรามีความสุขดี เลยพยายามๆ ทำให้พวกเขาเข้าใจว่างั้น แต่จริงๆใจเราพังมากๆ เลยเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเราโหยหาความรักขนาดนี้ ทั้งๆที่เราเองก็ผิดหวังมาตลอด จนอะไรๆ มันดูดีกว่าทุกๆครั้ง ก็พังแบบไม่ทันตั้งตัวอีก เราคิดใวว่าถ้าเราไม่สามารถ มีชีวิตปรกติเหมือนคนทัวๆไปเรามีทางเลือกอีกอย่างคือบวชเราคงขายทุกอย่างใช้หนี้เหลือไม่เยอะแล้วส่วนที่เหลือใวให้ท่านใช้กัน ถ้าถึงวันนั้น เราก็คงมีชีวิตอยู่เพื่อทำประโยชน์ได้บาง เพื่อรอ แค่วาระสุดท้ายของชีวิตก็พอ ที่เรามีภาวะซึมเศร้าไม่เกียวกับ เทอหรอกแต่คงเป็นเพราะชีวิตเราผิดหวังมาเยอะยัง ขนมันคงพังทะลายแค่คนนี้พอดีเท่านั้นเอง ถ้าสิ่งที่เรากำลังพยายามทำมันเป็นไปด้วยดีชีวิตเราอาจเปลี่ยนไป แต่ถ้าไม่ก็คงไปตามเวรตามกรรม ถ้าใครอ่านจบก็ขอขอบคุณมากๆแค่อยากระบาย 💔