ต่อจากกระทู้ที่แล้วครับ ผมบอกชอบเธอไปแล้ว เธอฟังข้อความเสียงผมแล้วก็หายไป ผมก็นึกว่าเธอไม่โอเค แต่เธอบอกผมว่าส่งมาทำไมตอนนอน รู้อยู่ว่าเป็นคนยังไง นี่ถ้าเมทไม่บอกคือลืมไปแล้ว เวลาเธอนอนใครโทรไป หรือพูดอะไรกับเธอไม่ได้ เธอจะลืมหมด เธอให้ผมมารับไปกินข้าวครับ แล้วก็ได้ข้อสรุปแล้วกับเรื่องนี้

เธอไม่รู้จริงๆว่าผมมาจีบ เธอเคยเป็นคนที่ไม่สวยมาก่อน และเคยแอบชอบรุ่นพี่ที่รร.เขามาทำดีด้วย เธอก็คิดว่าเขาคงชอบ สุดท้ายมันไม่ใช่ แถมเธอโดนเพื่อนล้อ ว่าคิดว่าสวยเหรอถึงไปชอบรุ่นพี่คนนั้น เธอโดนบูลลี่หนักมาก ถึงขั้นไม่มีเพื่อนเลยครับ เธอเจอเกือบ3ปี กว่าจะได้ย้ายโรงเรียน พอได้ย้ายเธอกลายเป็นคนเก็บตัว หมกมุ่นกับการทำให้ตัวเองขาว สวย และหุ่นดี ต่อให้ตอนนี้จะมีคนบอกว่าเธอน่ารัก และสวย เธอเองก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี ยิ่งได้เห็นคนที่เคยบูลลี่เธอที่พยายามเข้าหาเธออีก มันทำให้เธอนึกถึงภาพพวกนั้น เธอเลยไม่คิดเรื่องความรักอีก เธอบอกเธอเองก็เคยเห็นผมตอนผมไปอ่านหนังสือ เธอก็เคยมองผม เพราะผมตัวสูง เธอไม่คิดว่าจะเจอผมในค่ายเดียวกัน พอเห็นว่าผมเข้ามาพูดด้วย ก็นึกว่าแค่สายสัมพันธ์เพื่อนร่วมค่ายเท่านั้น เธอไม่อยากคิดไปเอง เพราะกลัวจะโดนแบบเดิมๆ และเธอก็ชอบที่ผมดูแลเธอ คอยไปรับไปส่ง มีบ้างครั้งที่ผมไม่ว่าง เธอก็เฟลนิดๆ และเธอไปเห็นตอนผมเป็นพี่ว๊ากของคณะเลยกลัวนิดหน่อย เธอไม่ชอบอะไรเสียงดังๆ เธอกลัวผมจะทำใส่เธอถ้าวันไหนทะเลาะกัน เธออยากให้ผมรอผ่านวันเกิดเธอไปก่อน เพราะเธอให้สัญญากับที่บ้านไว้ จะไม่มีแฟนจนกว่าจะอายุ20ปี อีก5วันก็วันเกิดเธอแล้วครับ เธอบอกผมมีหวังอยู่แล้ว ให้ผมไปกินข้าวกับที่บ้านเธอตอนวันเกิดด้วย อยากคุยต่อก็ไปขอพ่อเอา เคยเห็นพ่อเธอครั้งนึง เขาดูโหดมากครับ ส่วนแม่ดูโหดยิ่งกว่า ผมขอกำลังใจในการไปขอจีบครั้งนี้ด้วยครับ

ปล.เธอบอกผมไม่ได้อยากได้แฟนที่ดูฮอต หรือมีดีโดดเด่น ขอแค่ไม่งี่เง่าเวลาเธอหายไปนอนก็พอ สุดท้ายก็จบด้วยการกินข้าว ดูหนังรอบดึกและวนไปกินข้าวอีก