เกลียดแม่ตัวเองที่ให้กำเนิดมาผิดไหม?

สวัสดีค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่หัวข้ออาจจะรุนแรงนะคะแต่ไม่เกินจริงเลยค่ะ เราขออธิบายเปลืองนอกที่คนอื่นและอาการที่เราเจอแม่ในแต่ละครั้งนะคะ เรากับแม่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันค่ะ เราอยู่กับตายยายค่ะ แต่ละทีที่เราเจอแม่ เรารู้สึกแย่และกลัวค่ะ แต่พอมาเลื่อยๆจนไม่เกิดเรื่องอะไร เราก็ปรับตัวได้ จนเกิดเรื่องในวันนี้ความรู้สึกแย่ๆมันกลับมาแล้วค่ะ เราเริ่มรู้สึกแย่เหมือนแพนิค คลื่นไส้ กลัว เครียด ตัวสั่นจนอยากร้องออกมา ทำไรไม่ได้เลย ตอบโต้ไม่ได้ค่ะ
     เราจะจนย้อนก่อนที่เราจะเกิดอาการแบบนี้หรือ เริ่มเกลียดนะคะ มันเป็นช่วงหนึ่งที่ต้องนั้นเราไม่ยอมแก้ 0 เพราะไกล้จบแล้ว(เราจำได้ลางๆนะคะ)ตัวนั้นเราคุยอะไรกันสักอย่าง แล้วเราก็โหโม ด่าสารพัดด่าจนเราเริ่มเก็บอาการไม่ได้ เราร้องไห้เขาก็ด่าเพื่อให้เราหยุดร้อง ตอนนั้นเราจำได้ว่า เราทำทุกๆอย่างให้หยุดร้องไห้ เจ็บก็ยอมไห้หยุดร้องไห้ แม่ก็ด่าเรื่อยๆ จนแม่กลับไป เราร้องไห้หนักมากร้องเหมือนชีวิตไม่เคยร้องไห้เลยจนถึงวันนี้
     เรื่องมันเกิดเพราะเราไม่ชอบเขามาจอแจในตัวเราค่ะ โดยเอาน้องต่างพ่อมาเล่นกับเรา เราไม่ได้เกลียดน้องนะคะ เราเล่นกับน้องได้ ดูแลได้ค่ะ ถึงจะดูแลไม่เก่งเท่ากับยาย เราไม่ชอบเราเลยบอกว่าไม่ชอบแล้วเดินนี้ จากนั้นเขาด่าเราประชดแซะทุกอย่างที่จะทำได้ค่ะ กลายเป็นเราที่ผิด กลายเป็นเราที่ใจร้ายใส่น้อง เราเหนื่อยจริงๆค่ะ
     เราไม่สามารถลงลึกได้มากหรือเล่าทุกๆเรื่องจนหมดได้นะคะ มันเป็นเห็นการณ์ที่ไม่น่าจำ แล้วลืมๆไปบ้าง แต่สำหรับเรามันโหดร้ายมากค่ะ เราขอให้ช่วยไม่ได้เลยค่ะ ตายายเรารักลูกของเขาค่ะ ส่วนเราคิดว่าเหมือนคนนอกมากกว่า ตอนนี้เราเป็นเด็กจบม.6ใหม่ค่ะ ไม่ได้เรียนต่อ กำลังรอที่ที่เราสมัครงานโทรมาค่ะ เราอยากไปทำงานแล้วออกจากบ้านหลังนี้ไปสักทีค่ะ
     เราเลยอยากถามว่าเราผิดไหม? ที่เกลียดแม่ตัวเองจนไม่อยากจะเข้าใกล้ตัวเองเลย