เราอายุ14ค่ะ หน้าตาเฉยๆ หุ่นไม่สวย แต่เป็นเด็กที่ใครๆก็มองว่าดูอบอุ่นและเอาแต่ตัดสินว่าเราผิด ส่วนตัวครอบครัวไม่ได้ดีขนาดนั้น พ่อแท้ๆก็ติดยาเสพติดมีเมียน้อยจนเรากับแม่ต้องหอบเสื้อผ้าหนี เราในตอนนั้นคอยย้ำแม่ว่าไม่ต้องการพ่ออีกแล้วอยู่กันแค่นี้แหละยายเองบอกว่าเราดูเข้าใจและรับเหตุการณ์ได้ดี ผ่านมาตอนแม่เราอายุ19ก็ได้แต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยง เราในตอน3-4ขวบก็ยังไม่รู้อะไรมากเรื่องแต่งงานเลยยินดีกับแม่ไป แล้วเราก็ได้ย้ายมาอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยงตอนป.4 ตอนแรกเราก็เฉยๆนะ แต่พอเราเริ่มมีแฟนที่อายุมากกว่าเขาก็เปิดโลกของเราให้กว้างขึ้นจนเราได้รู้ว่าปัจจุบันเรากำลังโดนพ่อเลี้ยงลวนลามหน้าอกและก้นอยู่ เราเริ่มมีอาการวิตกกังวลทุกๆคืนเริ่มอึดอัดกับตัวเองจนข่วนร่างกายตัวเองเป็นรอยไปหมด(จริงๆในช่วงป.4-6มีเหตุการณ์เยอะมากเช่นพ่อเลี้ยงไล่เรากับแม่ออกจากบ้าน แม่ทำร้ายร่างกายเราทั้งคำพูดและร่างกายซึ่งเป็นบ่อยมาก)ในช่วงก่อนขึ้นม.1ช่วงนั้นเราไม่นอนตอนกลางคืนเลยเพราะพ่อเลี้ยงจะลวนลามพอตอนเช้าพ่อเลี้ยงถามว่าทำไมเราไม่นอน เราบอกว่าไม่อยากนอนแล้วก็นอนไม่หลับเพราะมีคนจ้องอยู่(คนที่จ้องไม่ใช่พ่อเลี้ยงนะคะแต่ใครก็ไม่รู้ซึ่งเราเองก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งเหนือธรรมชาติหรือภาพหลอน)พ่อเลี้ยงก็ไล่เราให้ไปอยู่กับพ่อแล้วทะเลาะกับแม่ แม่ก็มาด่าเรา มีแค่แฟนที่เข้าใจเราและคอยปลอบในตอนนั้นเรามีแค่แฟนที่คอยรับฟัง พอแม่รู้แม่ก็ฟาดเราด้วยสิ่งของนับไม่ถ้วน เราน้ำตาไหลก็จริงแต่เราไม่รู้สึกผิดและขอโทษแม่เลย ผ่านมาม.1เรากับแฟนก็เลิกกัน เราเป็นคนบอกเลิกเพราะสงสารแฟนที่ต้องมาเจอคนแบบเราที่เอาแต่คิดลบและแม่ที่คอยด่าเราว่าแรดหรือร่าน เราเลือกไปเรียนที่รร.ประจำที่ดังในตัวเมืองต่างจังหวัด แม่ก็คอยกดดันเราตลอดบอกว่าจะไล่เราออกจากบ้านบ้าง ด่าเราว่าร่านหาผัวไปวันๆบ้าง เราตั้งใจเรียนมากจนได้เกรด3.75 แต่ไม่ไม่ชมเราเลย ผ่านมาเทอมสองเราทำตัวเกเรสูบบุหรี่เลยออกจากรร.ไปเรียนแถวบ้าน แม่จับเราไปหาหมอแต่เราไม่เต็มใจกลายเป็นว่าเราเป็นซึมเศร้าและADHDหมอให้ยามา เราใช้ยาฟุ่มเฟือยอย่างกับยาเสพติด แถมยังไปอยู่ในแก๊งม.ปลายที่ตีต่อยสูบบุหรี่หรือยาเสพติดไปวันๆ เราเองแต่ก่อนเกลียดยาเสพติดมากเพราะพ่อแต่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเราจะชินไปแล้ว แต่ก็ไม่ยุ่งกับพวกยาเสพติดอยู่ดี อาจจะมีสูบบุหรี่อยู่แหละ ที่บ้านผิดหวังในตัวเรามากเพราะเราเปลี่ยนไปจากเด็กที่ได้4ตลอดกลายเป็นว่าเกเรสูบบุหรี่ และจาดนิสัยที่ยอมคนก็กลายมาเป็นพวกที่ไม่ยอมใครไม่แคร์ใคร เพื่อนแทบไม่มี แต่เราก็เฉยๆ พอเกรดเทอม2ออก3.28 เราก็ไม่ได้แคร์แม่แล้วแต่แคร์ตัวเองว่าถ้าเป็นแบบนี้คงไม่สามารถเป็นทนายหรืออัยการได้เพราะมันคือความฝันเรา สุดท้ายเราเลยพยายามเลิกบุหรี่ และตัดสินใจว่าจะตั้งใจเรียน แต่เมื่อกี้นี้ตอนที่กำลังดูอนิเมะอยู่แม่เราก็เข้ามาให้เราหยิบขวดนมให้น้องซึ่งเราไม่ได้ยินเพราะใส่หูฟัง เราเลยหยุดคลิปไว้และหันมาถามแม่ว่า"ห้ะ?" แต่แม่กลับด่าเราว่าอีเด็ก

นี่ใช้อะไรไม่เคยได้ เมินกูอีเด็กเวรตะไลใช้ไม่ได้ กลายเป็นว่าอยู่ดีๆเราอยากกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อน เรานอนทบทวนกับตัวเอง เราเริ่มรู้สึกทิ้งความฝันเริ่มไม่สนใจอะไรอยากหายไปจากโลกนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้(เคยพยามฆตต.ไปรอบนึงแต่รอดเพราะเขาพาไปรพ.) เราในตอนนี้ไม่เหลือะไรที่เป็นสิ่งที่ทำอะไรแล้วนอกจากไต่แรงค์ROVซึ่งตอนนี้เราก็งงมากว่าทำไมต้องเป็นRov แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนเรารู้สึกแยากมีชีวิตแต่มันทรมาณมากกับการที่เราอยากมีชีวิตเราอยากตายแต่ก็ไม่อยากเรารู้สึกกว่าการที่เรายังไม่อยากตายมันทรมาณ ความคิดมันผุดาในหัวไม่หยุดเลยว่าให้เราตายแต่เรายังไม่อยากเพราะแรงค์ เราเริ่มมีความคิดว่าเรากำลังหลอกตัวเองว่าเป็นผู้เสียหายเมื่อประมาณ2-3สัปดาห์ที่แล้วจนเราเริ่มกลัวว่าตัวเองจะหลอนไปเอง กระทู้นี้อาจจะยาวไปหน่อยแต่เราเองก็อยากรู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันคะ?
รู้สึกสับสนกับการใช้ชีวิตของตัวเอง