ขอระบายความรู้สึก "เราเกิดความเสียใจที่สุนัขวัย 5 ขวบ เกิดอุบัติเหตุจากไปแต่คนในบ้านกลับมองเป็นเรื่องไร้สาระ"

เหตุการณ์เพิ่งเกิดเมื่อเช้านี้ของวันที่  2 มีนาคม 2566 ผมเลี้ยงสุนัขตัวนี้มาตั้งแต่คลอด เขามีด้วยกัน 6 ตัว ไม่รวมตัวแม่นะครับ ตัวเมียสามตัวตัวผู้สามตัว ผมเสียสุนัขตัวแรกไป ในขณะที่มันอายุไม่กี่เดือน เพราะคนในครอบครัว ผมเคยเตือนเขาหลายครั้งว่าสุนัขมันไม่ได้มีความคิดเหมือนคนอย่าเดินนำมันไปในที่ต่างๆให้ไล่มันกลับมาบ้าน สุดท้าย ตัวแรกตาย ผมร้องไห้เสียใจมากจนหยุดงานไปเลยเพื่อไปจัดงานศพสุนัขผม หลังจากนั้นผมก็อยู่ด้วยกันมา ตลอดสุนัขผมผมที่เหลือมักนอนกับเขาทุกวัน นอนกอดกันทั้งหมดทุกตัว เพิ่งมาเกิดเมื่อเช้านี้อีกครั้ง จากคนๆเดิมที่พาสุนัขออกไปนอกบ้าน เพราะเขาเป็นคนที่ไม่ได้ทำงานอยู่บ้านเพราะความพิการ เขาทำอะไรมักไม่สนใจอะไรไม่ว่าจะไปไหนเขาไม่สนอะไรด้วยซ้ำว่าสุนัขที่อยู่ที่บ้านจะตามไปไหนและไม่คิดจะไล่แม้มันจะออกไปกัดกับเขานอกบ้านหรือเกิดอะไรก็ตาม มีหลายครั้งที่หลายๆตัวเกือบตายแต่รอดกลับมา แต่รอบนี้แตกต่างออกไปสุนัขผมไม่รอดกลับมา ผมรู้สึกเฟลและเสียใจอย่างที่สุดที่คนๆนึงมันไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย สุนัขตายสำหรับเขานั้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ก็สวดมนต์ทุกวันไหว้พระทุกวัน และสิ่งเหล่านี้มักนำไปสู่ความตายของสัตว์เลี้ยงหลายต่อหลายครั้ง สมัยก่อนเขาชอบเลี้ยงปลาเลี้ยงหนูแคดดี้ หนูผมเตือนเขาหลายครั้งว่าอย่าปล่อยมันจะถูกสุนัขข้างบ้านกัดตาย แต่เขาไม่สนใจพูดแค่ว่าช่างมันสุดท้ายมันก็ตาย ตัวแรกตายไม่เท่าไร ทำแบบเดิมปล่อยให้ถูกกัดตายและบอกว่าจบๆได้เลือกเลี้ยง ปลาก็เช่นกันเมื่อเบื่อเขาจะเลิกเลี้ยงปล่อยตายคาตู้หมด แต่นั่นคือสัตว์เลี้ยงของเขาแต่เคสนี้มันดันเป็นสุนัขของผมเขามักเดินเร่ร่อนไปทั่วและพอสุนัขตามจะไม่สนใจอะไรแม้มันจะเห่ากันลั่นหมู่บ้านก็ยืนยิ้มมีความสุขบางวันไปทิ้งขยะนอกบ้านถนนใหญ่ก็ให้สุนัขตามไป หลายๆครั้งเกือบจะเกิดเหตุและก็รอดมาทุกครั้งจนผมต่อว่าไปอย่างหนัก และก็ไม่เปลี่ยนการกระทำยังทำเรื่อยมาผมพยายามจะขังสุนัขไว้ในบ้านแต่แม่ผมก็มักปล่อยออกมาเพื่ออะไรผมก็ไม่เข้าใจหลังจากมีปัญหากันมาผมเผลอหลุดปากพูดไปว่า ตั้งแต่กลับมานั้นแม่นำพาแต่เรื่องเข้ามาในบ้านรู้ตัวบ้างไหม เพราะแม่กับลูกพี่ลูกน้องผมนี่สลับกันพาสุนัขเดินตามไปถนนกันเลยพอผมว่าก็มักบอกไม่เป็นไร พอวันนี้ผมระเบิดผมด่าหยาบคายไปหมดทั้งแม่ทั้งลูกพี่ลูกน้องและถามว่าเพราะความดื้อไม่ฟังมันจึงเป็นแบบนี้และการที่เกิดเรื่องไปแล้วและมาบอกขอโทษมันได้อะไรคืนมา สุนัขที่ตายก็ไม่ฟื้นทำไมไม่คิดตั้งแต่ต้นมันติดปัญหาอะไร แม่ผมรู้สึกสำนึกเล็กน้อยแต่ชีวิตใช้ปกติ ส่วนไอ้ลูกพี่ลูกน้องที่พิการครึ่งขวายิ้มร่าทั้งวัน จนแฟนผมถามว่าเขามีปัญหาทางจิตหรือเปล่า ซึ่งผมไม่ทราบแต่ก็มีคุยกะตัวเองในบางครั้ง หลังจากสุนัขผมตายตอนเช้าผมฟิวขาดจะเขาไปหวดให้เละเลยเพราะพูดไม่ฟัง กลายเป็นผมคือคนเลวไปซะงั้น ผมแค่บอกกับเขาตรงๆว่าที่ผมมาไม่ขออะไรเลยขอแค่อยู่มีความสุขกับหมาที่เหลือและอย่าพามันออกถนนแค่นี้ทำให้ไม่ได้หรือไง ทุกคนในบ้านมองว่าก็แค่หมาจะอะไรนักหนาจริงมันเป็นแค่สุนัขแต่ผมอยู่กับมันมาตลอดโดยที่ไม่มีสังคมเลย ผมมานั่งคิดว่าแค่นี้ชีวิตผมยังแย่ไม่พออีกหรอทำไมต้องส่งเรื่องราวต่างๆมากมายมาถาโถมที่ผมไปหมด การจัดการกับคนพูดไม่ฟังหรือไม่สนโลกมันควรเริ่มจากอะไรผมรู้สึกว่าผมพยายามพูดคุยมาทุกทางแล้วมันก็เหมือนเดิม หรือต้องให้ผมเดือดจัดจนหาไม้ไปฟาดขาให้หักจะได้ไม่ต้องเดิน ชีวิตผมมีกำลังใจทำงานเพราะสุนัขที่เลี้ยงไม่ใช่ใครเพราะผมไม่เคยมีใครในครอบครัวเลยมาวันนี้ชีวิตผมเหมือนถูกขยี้ให้พังเข้าไปกว่าเดิม หรือสังคมมันกำลังบีบให้เราก่อเหตุอะไรขึ้นมาก่อนถึงจะคิดได้กัน ผมอยากให้พี่ๆเพื่อนๆทุกท่านชี้ทางสว่างในการปล่อยวางหรือแนวทางกำดำรงชีวิตหลังจากนี้ให้ผมที