วันต่อมา...
"เซี่ย เห็นไอเฟียนมันยัง?" น้ำเดินมาทักเพื่อนหนุ่ม วันนี้ผ่านมาครึ่งวันจนจะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว แต่ทั้งสองก็ยังไม่เห็นวี่แววของเพื่อนสาวของพวกตนเลย
"มันป่วยการเมืองรึเปล่า หรือไม่ก็คงจะลาหยุด" เซี่ยตอบพลางยัดขนมห่อสุดท้ายระหว่างเดินเข้าห้องใส่ถังขยะ "ติดต่อมันได้มั้ยล่ะ?"
น้ำส่ายหัว ทั้งสองยุติบทสนทนาเนื่องจากคุณครูประจำวิชาเข้าห้องมาแล้ว
เมื่อเลิกเรียนทั้งสองจึงตัดสินใจจะออกไปหาเพื่อนอีกคนที่บ้าน แต่ก็ถูกคุณครูสาวทักก่อน "ณัฐพล สุชาดา เดี๋ยวก่อน"
น้ำ "คะ?"
"พวกเธอสนิทกับพิณที่สุด พอจะติดต่อเพื่อนได้รึเปล่า? วันนี้เจ้าตัวไม่ได้โทรมาลาครู ไม่รู้ว่าเป็นอะไรรึเปล่า..." ครูสาวพูดพลางยื่นกระดาษให้ทั้งสอง "นี่ใบงานวิชาครู ให้เพื่อนเขานะ"
"ค่ะ/ครับ ครู" ทั้งสองขานรับ เซี่ยเอื้อมมือไปหยิบใบงานจากครูสาว แต่อยู่ๆเธอก็จับมือของทั้งสองเอาไว้
"...พวกเธอ...ไปยุ่งกับของไม่ดีเข้านะ" ครูสาวพูดเสียงเบาลง "ถึงครูจะช่วยพวกเธอไม่ได้มาก แต่...เอานี่ไป มันช่วยพวกเธอได้แน่นอน อย่างน้อยก็คงพอจะซื้อเวลาได้นิดหน่อย"
ทั้งสองได้รับกำไลข้อมือมาสามชิ้น มันคือกำไลข้อมือที่ทำจากเชือก มีลูกปัดสีน้ำตาลไหม้ลูกโตหนึ่งอัน
"เธอจะคิดว่าครูงมงายก็ได้ แต่ใส่เอาไว้เถอะ อย่างน้อยใันก็เป็นของที่ทำเอง"
"เอ่อ...ครับ" เซี่ยและน้ำเอ่ยขอบคุณ เดิมทีเซี่ยที่มีครอบครัวฝ่ายแม่เป็นคนจีนก็ค่อนข้างอินกับเครื่องรางของขลังจึงรับไว้อย่างเต็มใจ ส่วนน้ำรับเพียงถนอมน้ำใจเท่านั้น ทั้งสองใส่กำไลข้อมือนั้นและเอ่ยลาครูสาวทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เฟียน อยู่รึเปล่า" เซี่ยเคาะประตูพลางเอ่ยเรียกเพื่อนสาว ทว่าผ่านไปนานสักพักแล้วก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา สภาพบ้านของเธอเงียบสงบไร้แสงไฟ อีกทั้งไม่แน่ใจว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่รอบบ้านและซอยของบ้านพวกเขามันดูต่างไปจากเดิม ไม่มีนกสักตัวบินบนฟ้าด้วยซ้ำ
"เปิดเข้าไปดีมั้ยอะ?" น้ำเสนอ เนื่องจากพวกเขารู้ที่ซ่อนกุญแจสำรองของมุมบ้านแต่ละคน
"อืม"
แกร็ก....แอ๊ดดดด
"เฟียน! อยู่รึเปล่า-"
ปัง!! ตึง!!!!!
"เฮ้ย!!!"
เมื่อทั้งสองก้าวขาเข้าไปในบ้าน ประตูบ้านก็กระแทกปิดตัวเอง ก่อนที่จะมีเสียงดังราวกับบ้านจะถล่มกึงก้องไปทั่วจนพื้นบ้านสั่นไหวก ระทั่งมีสายลมวูบหนึ่งกระแทกร่างของทั้งสองติดบานประตู ทว่าประตูได้เปิดออก พาพวกเขาไปสู่สถานที่แห่งใหม่
"เฮ้ย! อะไรวะ?!" เซี่ยรีบผุดตัวลุกขึ้นมา พบว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องเรียนห้องหนึ่งคล้ายกับห้องเรียนของตัวเองยามปกติ แต่ที่แปลกไปนั้นก็คือ เวลาในตอนนี้กลายเป็นตอนกลางคืน ทั้งที่ขณะไปถึงบ้านเพื่อนสาวนั้นยังเป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าๆ
"ซะ..เซี่ย!" น้ำเอ่ยเรียกเพื่อนหนุ่ม ก่อนที่นิ้วของเธอจะชี้ไปที่กระดานดำหน้าห้อง
พวกแกต้องตายอยู่ที่นี่
ตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยภาษาไทยกดเข้มราวกับคนเขียนใส่แรงขณะเขียนนั้นปรากฎสู่สายตาของทั้งสอง เซี่ยไม่รีรออะไร รีบพาเพื่อนสาวออกทางประตูห้อง
กริ๊ง...
"เสียง?" น้ำเอ่ยทัก เมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งมาจากที่ไกลๆ
"ข้างนอกห้องมืดมาก เปิดไฟฉายในโทรศัพท์หน่อย" เซี่ยและน้ำรีบเปิดไฟฉายมือถือ สภาพของทางเดิน ป้ายบอกระดับชั้น หรือแม้แต่ป้ายบอกชื่อห้องวิชาการต่างๆ
"นี่มันโรงเรียนเราเปล่าวะ?" น้ำถามอย่างงุนงง แต่พวกเธอมาอยู่ที่โรงเรียนได้ยังไงล่ะ???
"...ไม่ใช่ดิแปลก" เซี่ยฉายไฟใส่บอร์ดของโรงเรียน ปรากฎเป็นชื่อและที่ก่อตั้งของโรงเรียนแห่งนี้ แต่สิ่งที่ต่างไปจากเดิมนั้นก็คือเวลาและปีของโรงเรียนแห่งนี่คือปี20XX หรือก็คือ50กว่าปีที่แล้ว
"บ้าไปแล้ว ทำไมบนบอร์ดมันเป็นปีนั้นอะ---"
"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!"
"...นั่นเสียงไอ้เฟียนรึเปล่า?!" น้ำ
เซี่ยพุ่งตัวไปตามทางที่มีเสียง น้ำที่เห็นดังนั้นจึงตามไปติดๆ โดยที่พวกเขาไม่ทันได้สังเกตถึงกำไลข้อมือของรัวเองเลยว่ามันกำลังเปลี่ยนลักษณะไป
ลืมรหัสในพันทิปค่ะ ฮาาา มาต่อแล้วนิดหน่อย ผิดพลาดตรงไหนตืเตียนได้เลยนะคะ! ขอให้อยู่ในความสุภาพหน่อยน้า ขอบคุณค่ะ!
แฟ้มคดีหมายเลข013
"เซี่ย เห็นไอเฟียนมันยัง?" น้ำเดินมาทักเพื่อนหนุ่ม วันนี้ผ่านมาครึ่งวันจนจะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว แต่ทั้งสองก็ยังไม่เห็นวี่แววของเพื่อนสาวของพวกตนเลย
"มันป่วยการเมืองรึเปล่า หรือไม่ก็คงจะลาหยุด" เซี่ยตอบพลางยัดขนมห่อสุดท้ายระหว่างเดินเข้าห้องใส่ถังขยะ "ติดต่อมันได้มั้ยล่ะ?"
น้ำส่ายหัว ทั้งสองยุติบทสนทนาเนื่องจากคุณครูประจำวิชาเข้าห้องมาแล้ว
เมื่อเลิกเรียนทั้งสองจึงตัดสินใจจะออกไปหาเพื่อนอีกคนที่บ้าน แต่ก็ถูกคุณครูสาวทักก่อน "ณัฐพล สุชาดา เดี๋ยวก่อน"
น้ำ "คะ?"
"พวกเธอสนิทกับพิณที่สุด พอจะติดต่อเพื่อนได้รึเปล่า? วันนี้เจ้าตัวไม่ได้โทรมาลาครู ไม่รู้ว่าเป็นอะไรรึเปล่า..." ครูสาวพูดพลางยื่นกระดาษให้ทั้งสอง "นี่ใบงานวิชาครู ให้เพื่อนเขานะ"
"ค่ะ/ครับ ครู" ทั้งสองขานรับ เซี่ยเอื้อมมือไปหยิบใบงานจากครูสาว แต่อยู่ๆเธอก็จับมือของทั้งสองเอาไว้
"...พวกเธอ...ไปยุ่งกับของไม่ดีเข้านะ" ครูสาวพูดเสียงเบาลง "ถึงครูจะช่วยพวกเธอไม่ได้มาก แต่...เอานี่ไป มันช่วยพวกเธอได้แน่นอน อย่างน้อยก็คงพอจะซื้อเวลาได้นิดหน่อย"
ทั้งสองได้รับกำไลข้อมือมาสามชิ้น มันคือกำไลข้อมือที่ทำจากเชือก มีลูกปัดสีน้ำตาลไหม้ลูกโตหนึ่งอัน
"เธอจะคิดว่าครูงมงายก็ได้ แต่ใส่เอาไว้เถอะ อย่างน้อยใันก็เป็นของที่ทำเอง"
"เอ่อ...ครับ" เซี่ยและน้ำเอ่ยขอบคุณ เดิมทีเซี่ยที่มีครอบครัวฝ่ายแม่เป็นคนจีนก็ค่อนข้างอินกับเครื่องรางของขลังจึงรับไว้อย่างเต็มใจ ส่วนน้ำรับเพียงถนอมน้ำใจเท่านั้น ทั้งสองใส่กำไลข้อมือนั้นและเอ่ยลาครูสาวทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เฟียน อยู่รึเปล่า" เซี่ยเคาะประตูพลางเอ่ยเรียกเพื่อนสาว ทว่าผ่านไปนานสักพักแล้วก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา สภาพบ้านของเธอเงียบสงบไร้แสงไฟ อีกทั้งไม่แน่ใจว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่รอบบ้านและซอยของบ้านพวกเขามันดูต่างไปจากเดิม ไม่มีนกสักตัวบินบนฟ้าด้วยซ้ำ
"เปิดเข้าไปดีมั้ยอะ?" น้ำเสนอ เนื่องจากพวกเขารู้ที่ซ่อนกุญแจสำรองของมุมบ้านแต่ละคน
"อืม"
แกร็ก....แอ๊ดดดด
"เฟียน! อยู่รึเปล่า-"
ปัง!! ตึง!!!!!
"เฮ้ย!!!"
เมื่อทั้งสองก้าวขาเข้าไปในบ้าน ประตูบ้านก็กระแทกปิดตัวเอง ก่อนที่จะมีเสียงดังราวกับบ้านจะถล่มกึงก้องไปทั่วจนพื้นบ้านสั่นไหวก ระทั่งมีสายลมวูบหนึ่งกระแทกร่างของทั้งสองติดบานประตู ทว่าประตูได้เปิดออก พาพวกเขาไปสู่สถานที่แห่งใหม่
"เฮ้ย! อะไรวะ?!" เซี่ยรีบผุดตัวลุกขึ้นมา พบว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องเรียนห้องหนึ่งคล้ายกับห้องเรียนของตัวเองยามปกติ แต่ที่แปลกไปนั้นก็คือ เวลาในตอนนี้กลายเป็นตอนกลางคืน ทั้งที่ขณะไปถึงบ้านเพื่อนสาวนั้นยังเป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าๆ
"ซะ..เซี่ย!" น้ำเอ่ยเรียกเพื่อนหนุ่ม ก่อนที่นิ้วของเธอจะชี้ไปที่กระดานดำหน้าห้อง
พวกแกต้องตายอยู่ที่นี่
ตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยภาษาไทยกดเข้มราวกับคนเขียนใส่แรงขณะเขียนนั้นปรากฎสู่สายตาของทั้งสอง เซี่ยไม่รีรออะไร รีบพาเพื่อนสาวออกทางประตูห้อง
กริ๊ง...
"เสียง?" น้ำเอ่ยทัก เมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งมาจากที่ไกลๆ
"ข้างนอกห้องมืดมาก เปิดไฟฉายในโทรศัพท์หน่อย" เซี่ยและน้ำรีบเปิดไฟฉายมือถือ สภาพของทางเดิน ป้ายบอกระดับชั้น หรือแม้แต่ป้ายบอกชื่อห้องวิชาการต่างๆ
"นี่มันโรงเรียนเราเปล่าวะ?" น้ำถามอย่างงุนงง แต่พวกเธอมาอยู่ที่โรงเรียนได้ยังไงล่ะ???
"...ไม่ใช่ดิแปลก" เซี่ยฉายไฟใส่บอร์ดของโรงเรียน ปรากฎเป็นชื่อและที่ก่อตั้งของโรงเรียนแห่งนี้ แต่สิ่งที่ต่างไปจากเดิมนั้นก็คือเวลาและปีของโรงเรียนแห่งนี่คือปี20XX หรือก็คือ50กว่าปีที่แล้ว
"บ้าไปแล้ว ทำไมบนบอร์ดมันเป็นปีนั้นอะ---"
"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!"
"...นั่นเสียงไอ้เฟียนรึเปล่า?!" น้ำ
เซี่ยพุ่งตัวไปตามทางที่มีเสียง น้ำที่เห็นดังนั้นจึงตามไปติดๆ โดยที่พวกเขาไม่ทันได้สังเกตถึงกำไลข้อมือของรัวเองเลยว่ามันกำลังเปลี่ยนลักษณะไป
ลืมรหัสในพันทิปค่ะ ฮาาา มาต่อแล้วนิดหน่อย ผิดพลาดตรงไหนตืเตียนได้เลยนะคะ! ขอให้อยู่ในความสุภาพหน่อยน้า ขอบคุณค่ะ!