บางคนอยากมีเซฟโซนไว้พักใจ แต่คนที่มีอยู่แล้วกลับมีคนบอกให้ออกจากเซฟโซน ออกมาเรียนรู้กันบ้าง เจ็บบ้าง คืออีหยังวะ? งง

คนที่ไม่มีก็หากันเข้าไปสิ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน พ่อแม่ไม่ใช่เซฟโซน แฟนไม่ใช่เซฟโซน ที่ทำงานไม่ใช่เซฟโซน พยายามหาที่พักฟื้นตัวเองจากเรื่องแย่ๆและคนแย่ๆ

แต่ก็จะมีคนบางกลุ่ม เห็นคนที่อยู่ในเซฟโซน บอกให้ลองออกจากเซฟโซน มาเจ็บบ้าง เรียนรู้บ้าง จะได้แกร่งขึ้น ฯลฯ คืออะไรยังไงอีหยังวะ ขัดแย้งกันเองนิ

แล้วจะหาเซฟโซนกันไปทำไมหว่า สุดท้ายก็ต้องออก มาเจ็บแบบไม่มีใครให้ซบไหล่ ให้กอด ให้ปลอบประโลมจิตใจ ให้ร้องไห้ระบาย

อย่างงี้เวลาเจ็บต้องทนด้วยตนเอง หรือไม่ก็หาจิตแพทย์ช่ะมะ เดี๋ยวไม่เติบโตเป็นคนใจแกร่งสักที เฮ้อ หัวจะปวด

ช่วยอธิบายให้เข้าใจที ความย้อนแย้งของสังคมนี่ มันโหดร้ายกะคนเจ็บเกินไปมั้ย อันไหนถูกกันแน่ ห้ามมีเซฟโซนถาวรเหรอ หรือคนที่ไม่มีเซฟโซนเค้าอิจฉาคนที่มี?