ขอวิธีจัดการกับความรู้สึกเวลาอยากให้ผู้ปกครองชมบ้างหน่อยค่ะ

ตามหัวข้อเลยค่ะ เท่าที่จำความได้จนมัธยมหนูไม่เคยจำได้เลยว่ามีครั้งไหนที่แม่จะชมโดยเฉพาะเรื่องการเรียน หนูเคยปรึกษาเรื่องนี้กับผู้ใหญ่คนอื่นแต่เขาบอกว่าแม่อาย แล้วทำไมตอนดุเขาถึงไม่อายบ้างหรอคะ? ตอนประถมหนูอยู่ห้องแรกที่สอบตลอดเขาก็บอกว่าหนูฟลุ๊ค จนมัธยมไม่ติดห้องแรกแล้วเขาก็บอกว่าหนูไม่ตั้งใจมากพอ แต่หนูก็พยายามทำเกรดทดแทนตรงนี้จนได้เกรด 4.00 ที่ 1 ของห้องตลอด จนเทอมนี้พลาดเป็น 3.98 แต่ก็ยังเป็นที่ 1 ของห้องแต่รอบนี้สิ่งเดียวที่เขาพูดมีเพียง"อ๋อ เสียดายเนอะไม่ใช่เกรด4" ทั้ง ๆ ที่เทอมอื่นหนูก็ได้ 4.00 แต่เขาไม่เคยพูดอะไรหรือชมสักครั้งเลยเท่าที่จำได้ แล้วกับการชมคนอื่นหนูกลับได้ยินตลอดโดยเฉพาะเรื่องคนนู้นคนนั้นเก่ง เขาได้ที่ 1 ของห้อง เหมือนเขาจะลืมไปแล้วว่าลูกสาวเขาก็ได้เหมือนกัน หนูเคยถามนะคะทำไมแม่ชมแต่คนอื่นเรื่องซ้ำ ๆ แม่ตอบกลับว่า"พูดไปก็ลืมว่าพูดไปแล้ว ที่ชมก็มาจากใจจริง ๆ ทั้งนั้น" สงสัยแม่จะลืมว่ายังไม่ได้ชมหนูสินะคะ... หรือหนูยังอยู่ในจุดที่เขายังไม่รู้สึกอยากชมหนูจากใจจริง? คนพูดเขาลืมแต่คนฟังจำได้หมดนี่สิคะ อยากได้วิธีจัดการกับความรู้น้อยใจตรงนี้มากค่ะ มีคนบอกว่าทำดีไม่จำเป็นต้องหวังผล แต่อดไม่ได้จริง ๆ ค่ะ อยากให้แม่ชมบ้างมากๆ บางตอนแม่ชมคนอื่นน้ำตาแทบไหล มันทั้งน้อยใจทั้งผิดหวังทั้งไม่เข้าใจว่าตัวเองยังดีไม่พอที่แม่จะชมบ้างหรอ? อยากจัดการกับความรู้สึกตรงนี้มากค่ะ มีใครพอมีวิธีแนะนำบ้างไหมคะ (ขอขอบคุณล่วงหน้านะคะ)