เรื่องสั้น : โก้

Chalun Ch

สายของวันเสาร์เด็กหญิงวัยสิบขวบกำลังนั่งเล่นขายของอยู่ข้างบ้านเพียงลำพัง จินตนาการกำลังฟุ้งเฟ้อไปไกลแสนไกล เด็กหญิงกำลังรับบทบาทการเป็นแม่ค้าที่รวยที่สุดและอีกหนึ่งบทบาทก็เล่นเป็นลูกค้า ชนิดที่เล่นเองขายเอง วัยผู้ใหญ่คงไม่มีวันเข้าถึงและเข้าใจ

ขณะที่เด็กหญิงกำลังนั่งเล่นขายของเพลิน ๆ ก็ได้ยินเสียงเรียก ซึ่งเป็นน้ำเสียงที่เด็กหญิงคุ้นหูเป็นอย่างดี 'ชบา' เสียงนุ่มที่ฟังแล้วอบอุ่นปนคะนึงหาที่สุด เด็กหญิงหันไปมองตามเสียงนั้นแล้วต้องยิ้มกว้างเมื่อพบว่าคนที่ยืนเรียกเป็นใคร

"พ่อ!!!" เด็กหญิงตะโกนตอบเสียงดังด้วยความดีใจ หลายปีแล้วตั้งแต่พ่อจากไปทำงาน ใช่... พ่อบอกกับเธอว่าจะไปทำงานคงไม่ได้กลับมาเจอกันทุกวันอีก คงไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะพ่อจะไปทำงานอยู่ที่ที่ไกลแสนไกล วันนี้พ่อกลับมาหาเธอ

พ่อยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก บอกให้เธอเบา ๆ เหมือนเกรงว่าจะมีใครได้ยิน พ่อกลัวว่ายายกับตาจะได้ยินเข้าแล้วไล่ตะเพิดพ่อออกไปจากบ้าน เด็กหญิงทำตามอย่างว่าง่าย 'พ่อ' เธอเรียกพ่อเสียงแผ่วเบาอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนสองมือรีบปัดเศษดินเศษหญ้าที่ตนเล่นขายของเลอะเปอะเปื้อนเนื้อตัวออกให้สะอาด จากนั้นก็วิ่งไปกอดพ่อด้วยความคิดถึง

พ่อสะพายกระเป๋าใบใหญ่มาด้วยและเปิดปากซิบออกเล็กน้อย เหมือนมีตัวอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น

"พ่อคิดถึงชบาที่สุดเลย ลูกรักของพ่อ ลูกสาวพ่อ พ่อคิดถึงที่สุด" พ่อกอดและพร่ำบอกรักเธอไม่หยุดปาก เธอเชื่อว่าพ่อพูดออกมาจากใจและเธอก็รักพ่อคิดถึงพ่อมากจริง ๆ ตั้งแต่พ่อหายไปทำงานไม่กลับบ้านแม่ของเธอก็มีเพื่อนใหม่ เป็นเพื่อนผู้ชายจากนั้นก็พามาอยู่ในบ้านด้วย ไม่พอแถมยังบอกให้เธอเรียกเพื่อนคนนั้นว่าพ่อเหมือนกับพ่ออีก

"พ่อกลับมาหาชบาแล้วใช่มั้ยคะ" เด็กหญิงถามอย่างดีใจ

"พ่อยังทำงานไม่เสร็จเลยลูก พ่อคงไม่ได้กลับมาหาชบาอีก สักวันชบาโตขึ้นแล้วชบาจะเข้าใจพ่อกับแม่" พ่อบอกกับเธอ เด็กหญิงหน้าม่อย เสียดายที่พ่อยังไม่ได้กลับมาอยู่กับเธอ และก็ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่พ่อบอกด้วย ทว่านั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่แค่ตอนนี้พ่อกับมาหาเธอก็พอ

"พ่อคงต้องกลับแล้ว พ่อมีเวลามาหาชบาได้แค่นี้ แล้วพ่อจะมาหาลูกอีกนะ ลูกรัก" พ่อดมศีรษะของเธอเบา ๆ และกอดเธอไว้แน่นและหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

เด็กหญิงเมื่อฟังที่พ่อพูดอย่างนั้นก็น้ำตาคลอ ไม่อยากให้พ่อจากไป เธอเพิ่งจะได้เจอพ่อในรอบสี่ปีที่พ่อจากไปทำงานแล้วไม่กลับมาอีก เหตุไฉนพ่อกลับมาแล้วยังต้องจากเธอไปอีกครา

"ไม่... ชบาไม่ให้พ่อกลับไปทำงานอีกแล้ว ชบาคิดถึงพ่อ ชบาอยากอยู่กับพ่อ พ่อไม่ต้องไปทำงานอีกแล้วได้ไหม"

"ถ้าพ่อไม่ไปทำงานแล้วชบาจะมีเงินซื้อขนม เสื้อผ้า รองเท้าได้ยังไง"

"ไม่เอา ชบาไม่อยากกินขนมแล้ว ชบาจะไม่กินขนมแค่พ่อไม่ต้องไปทำงานอีกได้ไหม" เธอกอดพ่อร้องไห้

"ไม่ได้พ่อต้องไป สักวันลูกจะเข้าใจ แต่ว่าพ่อมาวันนี้พ่อมีหมามาให้ชบาด้วยนะ พ่อรู้ว่าลูกอยากเลี้ยงหมาเหมือนเพื่อนใช่ไหม แล้วแม่ก็ไม่ยอมหามาให้สักที" พ่อบอกกับเธอ เด็กหญิงพยักหน้า ใช่... เธออยากเลี้ยงหมามาก ๆ เพราะเห็นลำดวนเพื่อนข้างบ้านเลี้ยง เด็กหญิงเคยขอแม่ให้หามาให้แม่เพียงรับปากแต่ก็ไม่หามาให้เลี้ยงสักที

เด็กหญิงเช็ดน้ำตาออกจากแก้มแล้วพยักหน้าและยิ้มดีใจ "นี่... พ่อมีหมามาให้ด้วย ชบาต้องเลี้ยงมันให้ตัวโต ๆ นะ" พ่อเอาสุนัขตัวกระจิ๋วออกมาจากกระเป๋า มันเห่าทักทายเธอด้วย เด็กหญิงยิ้มร่าอย่างดีใจ ลืมเรื่องที่พ่อต้องกลับไปทำงานไปเลย

"มันหย่านมแม่แล้ว แต่ชบาต้องหาข้าวหาน้ำหานมให้มันกินอีกนะ มันจะได้ตัวโต ๆ และแข็งแรง"

"ค่ะ แต่พ่อคะ เจ้าหมาน้อยตัวนี้มันมีชื่อหรือยังคะ" เด็กหญิงถาม พ่อส่ายหน้า "อือ... งั้นชบาให้มันชื่อโก้แล้วกันนะ มันจะได้คล้องกับชื่อของพ่อ พ่อเก่งน้องโก้ มันจะได้เป็นตัวแทนของพ่อเวลาที่ชบาคิดถึงพ่อไงคะ" เด็กหญิงพูดเจื้อยแจ้ว

พ่อของเธอหัวเราะและกอดเธออีก "ก็ได้ ๆ เอาชื่อนั้นก็ได้" พ่อยอมให้น้องหมาของเธอชื่อโก้ "พ่อคงต้องกลับไปทำงานแล้ว ชบาดูแลตัวเองกับโก้ดี ๆ นะ แล้วพ่อจะมาหาอีก"

"ค่ะ" เด็กหญิงตอบ ตอนนี้เธอมัวแต่สนใจเรื่องสุนัขที่พ่อนำมาให้จนลืมเรื่องที่พ่อต้องจากเธอไปอีกนานแสนนานไม่รู้เลยว่าพ่อจากไปวันนี้จะกลับมาอีกวันไหน
...

2 ปีผ่านไป

เจ้าโก้ของชบาถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี มีรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ เวลาอุ้มมันหนักเอาเรื่องทีเดียว โก้เป็นสุนัขพันธุ์ไทยแท้มีสีดำและหลังอาน โชคดีวันนั้นวันที่ชบาอุ้มเจ้าโก้ไปหายายกับตา ทั้งสองยอมให้เลี้ยงโดยง่าย เพราะเธอบ่นอย่างเลี้ยงมานาน ตากับยายเห็นเธออุ้มลูกสุนัขมาไม่ถามด้วยซ้ำว่าเธอได้ลูกสุนัขตัวนี้มาจากไหนใครให้มา

ทุกวันตอนเช้าเจ้าโก้จะมาเคล้าแข้งเคล้าขาของเธอเสมอ สายตาของมันมองเธออย่างเว้าวอน ถ้ามันพูดได้มันคงอยากขอร้องเธอไม่ต้องไปโรงเรียนได้ไหมมันเหงา หรือไม่ก็โรงเรียนเลิกแล้วรีบกลับมาเลยนะ หรือไม่ก็เมื่อไหร่จะถึงวันเสาร์เสียที ชบามีความสุขและกอดลูบหัวของมันอย่างรักใคร่

"ชบาไปโรงเรียนแล้วนะ ระหว่างที่ชบาไม่อยู่โก้ห้ามดื้อ ห้ามซน ไม่งั้นโดนยายเปี๊ยะชบาช่วยไม่ได้นะ" เด็กหญิงร่ำลาสุนัขคู่ใจ ก่อนจะรีบวิ่งจากไป ทว่าเจ้าโก้สุนัขแสนรู้มันก็วิ่งตาม ทำให้เด็กหญิงต้องวิ่งกลับมาที่บ้านอีกรอบ ทุก ๆ วันมักจะเป็นเช่นนี้ กว่าเด็กหญิงจะไปโรงเรียนได้ต้องหลอกล่อเจ้าโก้ด้วยวิธีต่าง ๆ นานา

'โก้จะตามชบาไปโรงเรียนไม่ได้ ข้างนอกบ้านมันอันตราย ชบาเป็นผู้หญิงตัวแค่นี้ช่วยโก้ไม่ได้หรอก'

'รู้ไหมหมาที่โรงเรียนชบามันเป็นหมานักเลง ดื้อ นิสัยไม่ดี โก้สู้หมาพวกนั้นไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นโก้ต้องรอชบาอยู่ที่บ้านนะ ตามชบาไปโรงเรียนไม่ได้'

'โก้ห้ามไปกัดหรือรังแกเป็ดไก่ของใครนะ โดนเจ้าของเขาเปี๊ยะมาชบาช่วยไม่ได้นะ'

'เมื่อไหร่หนอพ่อจะกลับมาหาชบากับโก้อีก ชบาคิดถึงพ่อ แล้วโก้ล่ะคิดถึงพ่อไหม'

เด็กหญิงพร่ำบอกกับเจ้าโก้ทุกวัน และวันไหนที่เธอคิดถึงพ่อ โก้ก็จะช่วยปลอบประโลมเธอเสมอ มันเป็นสุนัขที่แสนรู้จริง ๆ ไม่เคยดุหรือพาลกัดผู้คนที่มาบ้าน แต่ก็นั่นแหละ... โก้เป็นสัตว์ สัตว์ก็คือสัตว์อยู่วันยังค่ำ

วันหนึ่งหลังเลิกเรียนยายยืนจังก้าหน้าบึ้งพูดกับเธอ "ชบา หมาเอ็งไปกัดไก่กัดเป็ดเขาตายเป็นเบือรู้ไหม"

"จริงเหรอยาย โก้มันมีนิสัยอย่างนั้นด้วยเหรอ"

"จริงสิ! เจ้าของไก่เขามาบอกเองว่าไอ้โก้มันกัดไก่เขาตายสองตัว เขาไม่คิดค่าเสียหายก็บุญแล้ว ไม่รู้จะเอาหมาหมาเลี้ยงทำไม เลี้ยงให้เปลืองข้าวสุข ขายได้ราคาเหมือนวัวเหมือนควายจะไม่ว่าสักคำ"

ชบาเอาแต่เงียบไม่กล้าเถียง เด็กหญิงรีบวิ่งเข้าบ้านไปเปลี่ยนชุดนักเรียนและรีบไปหาโก้ทันที

'ทำไมโก้ทำย่างนั้นล่ะ ทำไมโก้นิสัยไม่ดีเลย โก้เคยสัญญากับชบาแล้วนี่นา' เด็กหญิงนั่งลงคุกเข่ากอดดอมดมสุนัขของตน 'โก้ดื้อแบบนี้พ่อไม่รักนะ เดี๋ยวพ่อก็ไม่มาหาชบากับโก้อีกหรอก' เจ้าโก้เคล้าคลอเคลียเด็กหญิงราวกับมันฟังภาษาคนรู้เรื่อง มันครางเป็นภาษาสุนัขออกมาเบา ๆ

'สัญญาแล้วนะ วันหลังจะไม่กัดเป็ดไก่ใครอีก'

2 วันถัดมา

"ชบาหมาเอ็งไปกัดเป็ดเขาตายยกเล้าอีกแล้ว แบบนี้เอาไว้ไม่ได้แล้ว" เสียงยายพูดดูระหว่างที่เด็กหญิงกำลังเดินเข้ามาในบ้าน "เอามันไว้ไม่ได้แล้ว"

เด็กหญิงไม่สนใจฟังเสียงยายบ่นเธอรีบวิ่งเข้าบ้านวางกระเป๋านักเรียนและรีบเปลี่ยนชุดนักเรียนออกจากนั้นก็รีบไปหาเจ้าโก้

"โก้นิสัยไม่ดีอีกแล้วเหรอ ถ้าเป็นอย่างนี้ชบาจะล่ามโซ่โก้แล้วนะ เพื่อความปลอดภัยของโก้เอง ขืนปล่อยโก้เป็นอิสระโก้ต้องมีอันตรายจากยายของชบาแน่" เจ้าสุนัขแสนรักของเธอมันครางตอบรับและเคล้าแข้งเคล้าขาอย่างเอ็นดีเหมือนที่มันเคยทำทุกวัน ชบาบอกกับเจ้าโก้ว่าจะล่ามโซ่แต่ก็นั่นแหละ เด็กหญิงไม่รู้จะไปหาโซ่หรือเชือกมาจากไหน

เด็กหญิงเล่นขายของอยู่เพียงลำพังเช่นเคย ส่วนเจ้าโก้นอนคุดคู้อยู่ใกล้ ๆ บริเวณโอ่งมังกร ดินตรงนั้นมันชุ่มเจ้าโก้มันคงเย็นสบายตัวจึงมักไปขุดดินเป็นแอ่งเล็ก ๆ และนอนเล่นตรงนั้น

ระหว่างที่ชบากำลังเพลินไปกับจินตนาการของตนเอง... ฟิ้ว!!! ฟุบ!! เสียงไม้ไม่รู้ถูกเขวี้ยงมาจากไหน เฉียดเจ้าโก้ไปนิดเดียว ทว่ามันคงโดนหางไม้เข้าจึงร้องเสียงหลง และวิ่งหนีจากก้นโอ่งที่มันนอนอยู่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงฟาดซ้ำรอบที่สอง คราวนี้คงโดนจัง ๆ มันร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ชบาเมื่อได้ยินเสียงสุนัขแสนรักร้องเด็กหญิงก็รีบวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเห็นกลุ่มวัยรุ่นสี่คนกำลังล้อมจับเจ้าโก้ ในมือถือไม้เตรียมปิดชีพของมัน เมื่อเด็กหญิงเห็นเช่นนั้นก็ใจหายและโกรธ ร้องตะโกนบอกให้วัยรุ่นพวกนั้นหยุดการกระทำที่โหดร้ายนั่น

"หยุด! ชบาบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าทำหมาชบานะ อย่าทำโก้" เด็กหญิงร้องไห้ชี้หน้าด่าพวกวัยรุ่นกลุ่มนั้น และทั้งสี่คนก็หยุดชะงักไปไม่กล้าลงไม้ลงมืออีกเนื่องจากกลัวพลาดมาโดนเธอ

"น้องชบา! ไอ้โก้มันกัดไก่กัดเป็ดคนอื่นตายยกเล้า ไปเสียดายหมาแบบนี้ทำไม" วัยรุ่นหนึ่งในนั้นพูด

"อย่าทำอะไรหมากูนะ มันกัดไก่กัดเป็ดก็เรื่องของหมากู พวกมืงมีสิทธิ์อะไรมาฆ่าหมากู" ชบาร้องไห้เมื่อเห็นเลือดที่จมูกของเจ้าโก้ไหล ชี้หน้าด่าวัยรุ่นพวกนั้นอย่างไม่เกรงกลัว

เจ้าโก้มันรู้ว่าใครที่จะช่วยชีวิตมันได้ มันก็รีบวิ่งมาหาเจ้าของ ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด หายใจแต่ละทีก็มีฟองเลือดยุบพองออกมาจากรูจมูกตามจังหวะที่มันหายใจ ชบาร้องไห้กอดเจ้าโก้อุ้มมันขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน ไม่ให้ใครหน้าไหนทำร้ายมันได้อีก

"อะไร! นังชบา..." ยายยืนเท้าสะเอวดุเธอ "แค่หมาตัวเดียวมืงจะหวงอะไรนักหนา หมามึนอย่างกับอะไร แสนรู้เหมือนหมาคนอื่นกูจะไม่ว่าอะไรเลย"

"ยายไม่ต้องมาพูด! หมาชบาไม่ใช่หมายาย ยายมีสิทธิ์อะไรมาทำกับโก้อย่างนี้ หมาชบาไม่ใช่หมายาย!" เด็กหญิงร้องไห้ "พวกมืงจะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับไอ้โก้" เด็กหญิงอุ้มสุนัขแสนรักไปยังข้างบ้านที่ที่เธอเล่นขายของอยู่ เสื้อของเธอเปื้อนไปด้วยเลือด ส่วนเจ้าโก้หายใจรวยริน มันครวญครางด้วยความเจ็บปวด

เด็กหญิงได้ยินยายพูดกับวัยรุ่นกลุ่มนั้น ทว่าไม่ได้สนใจฟังว่ายายพูดอะไร จากนั้นวัยรุ่นกลุ่มนั้นก็กลับไป ชบาดึงเสื้อของตัวเองมาซับลิ่มเลือดที่จมูกของเจ้าโก้

"โก้เจ็บมั้ย ชบาขอโทษนะ ชบาดูแลโก้ไม่ได้ โก้ต้องโดนเขาทำร้ายแบบนั" เด็กหญิงร้องไห้ อุ้มเจ้าโก้ขึ้นมากอดไม่ยอมห่าง น้ำตาพรั่งพรูด้วยความสงสาร มันคงเจ็บปวดปริ่มจะขาดใจ เด็กหญิงคิดถึงพ่อขึ้นมาจับใจทันที

'พ่อจะรู้ไหมว่าเจ้าโก้ถูกคนไม่ดีทำร้ายเพื่อหวังจะเอามันไปกิน แค่มันดื้อทำไมไม่หาโซ่มาล่ามมันก็ได้ ทำไมต้องจะฆ่ามันด้วย ยายแม่มดใจร้ายที่จะขายเจ้าโก้ให้พวกนั้นแค่เงินสองร้อยบาท เพราะมันกัดไก่กัดเป็ดคนอื่น'

ถ้าพ่ออยู่กับเธอเรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น พ่อคงหาโซ่มาล่ามเจ้าโก้ให้เธอ เด็กหญิงร้องไห้คิดถึงพ่อจับหัวใจ ขอร้องอ้อนวอนฟ้าให้พ่อกลับมาหาเธอวันพรุ่งนี้ได้ไหม มาช่วยโก้ให้หลุดพ้นจากความตาย

"โก้เจ็บไหม โก้ไม่เป็นไรแล้วนะ ชบาอยู่ตรงนี้แล้วจะไม่มีใครทำอะไรโก้ได้'' เจ้าโก้มันครางตอบกลับมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาของเจ้าโก้คลอหน่วย มันร้องไห้! สุนัขก็มีน้ำตา เด็กหญิงเห็นน้ำตาของสุนัขไหลออกมาอาบแก้มเหมือนคน เธอช่วยซับลิ่มเลือดให้เจ้าโก้จนหมด และอุ้มมันไว้ในอ้อมกอดอยู่อย่างนั้นจนมืดค่ำ ยายก็เรียกให้ไปอาบน้ำ

"โก้อยู่ตรงนี้นะ ชบาไปอาบน้ำก่อนค่ำแล้ว โก้นอนอยู่ตรงนี้นะห้ามออกไปไหน คนไม่ดีพวกนั้นซุ่มดูโก้อยู่'' เด็กหญิงเข้าไปในบ้านหาเสื้อผ้าเก่า ๆ ที่ไม่ใส่แล้วมาห่มให้เจ้าโก้ เธอไม่อยากอยู่ห่างเจ้าโก้เลยด้วยซ้ำ แต่มันค่ำแล้วเธอต้องเข้าบ้านตามคำสั่งของยาย

เช้าวันใหม่เด็กหญิงต้องไปโรงเรียนตามเดิม วันนี้เหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างบอกกับเธอว่าหลังจากที่เธอก้าวเท้าออกจากบ้านไปเธอจะเสียเจ้าโก้ไปตลอดชีวิตอย่างไรไม่รู้ ก่อนจะไปโรงเรียนเด็กหญิงนำข้าวมาให้เจ้าโก้กิน มันมีอาการซึมน้ำตาคลอไม่ยอมกินข้าว