ผมมีภาวะ Depression กับ Psychopaths และรักษามาตลอด ประมาณ13ปี(ก็เกือบครึ่งชีวิตนะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แรกเริ่มผมเป็น Psychopaths อย่างเดียว คือผมโตมาแบบไม่มีใครเลี้ยง แบบว่าแม่โยนไปให้ญาติ ญาติก็ให้แค่ซุกหัวนอน หากินเอาเอง ก็ไม่มีใครสอนผิดสอนถูก ไม่มีเลย ไม่รู้แม้กระทั่งต้องรู้สึกยังไง รู้แค่ผู้ชายห้ามอ่อนแอห้ามร้องไห้ พอผมโตมาเลยหางานประจำไม่ได้เพราะมีประวัติโรคกลุ่มนี้ ผมเลยเรียนรู้ที่จะเป็นโปรแกรมเมอร์และกราฟฟิกดีไซน์ เพราะเป็นงานเดียวที่ตอนนั้นสามารถทำได้โดยไม่ต้องประจำ และสิ่งที่ตามมาคือ Depression...
1. ผมรักษาในโรงพยาบาลรัฐมาหลายปี เพราะเงินไม่พอรักษาในโรงพยาบาลเอกชน ซึ่งก็รักษาแบบส่งๆ เพราะคนไข้เยอะ จ่ายยานอนหลับแล้วไล่กลับ ผมเลยไม่หายสักที
2. ผมเป็นคนขี้โรค แต่ด้วยความที่เป็นผู้ชาย สังคมเลยหาว่าผมกระแดะ ผมโดนแดดแล้วผื่นจะขึ้นแดงเต็มหลัง และถ้าอากาศร้อน เลือดกำเดาก็ไหล(เมื่อ3วันก่อนก็พึ่งไหล) ตาก็ไม่สู้แสง เพราะนั่งเพ่งหน้าจอวันละหลายชั่วโมง และหลายปีเพราะงาน สังคมก็จะบอกว่า ผู้ชายตัวอย่างใหญ่ ใจเท่ามด
3. แม่ผมพึ่งเกษียณและมาอยู่กับผมได้3-4ปี ผมเข้าใจเขาว่าเขาไม่เคยอยู่กับลูก เลยไม่เข้าใจและทะเลาะกันบ่อย ผมเองก็ไม่เคยมีครอบครัวไม่เคยอยู่กับแม่ แต่ผมกลับเข้าใจเขา แต่ไม่ว่าคุยยังไง ปัญหาก็ไม่เคยจบ ผมจะยกตัวอย่างเรื่องเล็กๆสักเรื่องนะครับ วันเนี้ย 28เมษาเนี้ย วันเกิดผม และทุกๆปีที่ผ่านมา ผมก็จะไปขอให้แม่อวยพร แต่แม่พูดแค่"ไปที่ชอบๆเหอะ"ทุกปี ถามจริงมีพ่อแม่ดีๆที่ไหนอวยพรวันเกิดลูกแบบนี้ (มันไม่ใช่pointหลักที่ทำให้ผมตั้งกระทู้ แค่1ในตัวอย่าง)
4. ผมไม่สามารถคุยหรือปรึกษาใครได้ ครั้งหนึ่งผมเคยลองเปิดใจคุยกับเพื่อน เพื่อนตอบผมว่า"มีกีป่าว ถ้าไม่มีก็ดูแลตัวเอง" ผมเลยหันไปคุยกับแฟน แฟนก็ตอบว่า"เป็นผู้ชายต้องอดทนดิ ไม่งั้นจะเป็นผู้นำได้ไง" แล้วผมก็เก็บไว้คนเดียวตลอด เพราะผมก็รู้อยู่แก่ใจ มันไม่มีใครมาเห็นใจผู้ชายหรอก ผมเห็นผู้หญิงหลายคนเศร้า ผู้ชายหลายคนก็ไปให้กำลังใจ ลองเป็นผมสิ ไม่มีหรอก บางทีโดนด่าโดนสมเพชด้วย
5. ผมไม่รู้สึกอะไรเวลาคนมาพูดว่า คนนั้นคนนี้เจอแบบนั้นแบบนี้มา ผมไม่รู้สึกและผมไม่ชอบด้วย เพราะมันไม่ได้มีผลอะไรกับผม นั่นมันคนอื่น ปัญหาของแต่ละคนมันต่างกัน ในวันที่ผมเครียดเรื่องงาน จะให้ผมไปดูคนที่ลำบากกว่า มันไม่ได้ช่วยอะไร เพราะบางปัญหาไม่ได้แก้ด้วยความพยายามหรือลูกฮึด มันต้องใช้สมอง
ผมไม่รู้จะยังไงกับชีวิต
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
1. ผมรักษาในโรงพยาบาลรัฐมาหลายปี เพราะเงินไม่พอรักษาในโรงพยาบาลเอกชน ซึ่งก็รักษาแบบส่งๆ เพราะคนไข้เยอะ จ่ายยานอนหลับแล้วไล่กลับ ผมเลยไม่หายสักที
2. ผมเป็นคนขี้โรค แต่ด้วยความที่เป็นผู้ชาย สังคมเลยหาว่าผมกระแดะ ผมโดนแดดแล้วผื่นจะขึ้นแดงเต็มหลัง และถ้าอากาศร้อน เลือดกำเดาก็ไหล(เมื่อ3วันก่อนก็พึ่งไหล) ตาก็ไม่สู้แสง เพราะนั่งเพ่งหน้าจอวันละหลายชั่วโมง และหลายปีเพราะงาน สังคมก็จะบอกว่า ผู้ชายตัวอย่างใหญ่ ใจเท่ามด
3. แม่ผมพึ่งเกษียณและมาอยู่กับผมได้3-4ปี ผมเข้าใจเขาว่าเขาไม่เคยอยู่กับลูก เลยไม่เข้าใจและทะเลาะกันบ่อย ผมเองก็ไม่เคยมีครอบครัวไม่เคยอยู่กับแม่ แต่ผมกลับเข้าใจเขา แต่ไม่ว่าคุยยังไง ปัญหาก็ไม่เคยจบ ผมจะยกตัวอย่างเรื่องเล็กๆสักเรื่องนะครับ วันเนี้ย 28เมษาเนี้ย วันเกิดผม และทุกๆปีที่ผ่านมา ผมก็จะไปขอให้แม่อวยพร แต่แม่พูดแค่"ไปที่ชอบๆเหอะ"ทุกปี ถามจริงมีพ่อแม่ดีๆที่ไหนอวยพรวันเกิดลูกแบบนี้ (มันไม่ใช่pointหลักที่ทำให้ผมตั้งกระทู้ แค่1ในตัวอย่าง)
4. ผมไม่สามารถคุยหรือปรึกษาใครได้ ครั้งหนึ่งผมเคยลองเปิดใจคุยกับเพื่อน เพื่อนตอบผมว่า"มีกีป่าว ถ้าไม่มีก็ดูแลตัวเอง" ผมเลยหันไปคุยกับแฟน แฟนก็ตอบว่า"เป็นผู้ชายต้องอดทนดิ ไม่งั้นจะเป็นผู้นำได้ไง" แล้วผมก็เก็บไว้คนเดียวตลอด เพราะผมก็รู้อยู่แก่ใจ มันไม่มีใครมาเห็นใจผู้ชายหรอก ผมเห็นผู้หญิงหลายคนเศร้า ผู้ชายหลายคนก็ไปให้กำลังใจ ลองเป็นผมสิ ไม่มีหรอก บางทีโดนด่าโดนสมเพชด้วย
5. ผมไม่รู้สึกอะไรเวลาคนมาพูดว่า คนนั้นคนนี้เจอแบบนั้นแบบนี้มา ผมไม่รู้สึกและผมไม่ชอบด้วย เพราะมันไม่ได้มีผลอะไรกับผม นั่นมันคนอื่น ปัญหาของแต่ละคนมันต่างกัน ในวันที่ผมเครียดเรื่องงาน จะให้ผมไปดูคนที่ลำบากกว่า มันไม่ได้ช่วยอะไร เพราะบางปัญหาไม่ได้แก้ด้วยความพยายามหรือลูกฮึด มันต้องใช้สมอง