ความรู้สึกของเราตอนนี้มันผิดไหมคะ ควรจัดการความคิดนี้ยังไงดี

สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัยค่ะ แต่เราเริ่มมีความคิดนี้ตั้งแต่ขึ้น ม.6 ค่ะ เรารู้สึกอึดอัดและไม่มีอิสระทางความคิดค่ะ แต่ก่อนเราจะปรึกษาและพูดคุยกับครอบครัวทุกเรื่องค่ะ แต่ตอนนี้เรารู้สึกหมดศรัทธากับครอบครัวเกี่ยวกับความคิดทัศนคติต่างๆค่ะ เราพยายามให้ครอบครัวเปิดใจเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ในปัจจุบันไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเเต่งตัว การใช้ชีวิต เพราะบางครั้งที่ครอบครัววิจารณ์เรื่องนี้เรารู้สึกเหมือนว่าเขาตัดสินคนอื่นจากภายนอกเหมือนเอาตัวเองเป็นหลัก แล้วก็แม่ชอบบอกว่าถ้าทำตามคำพูดของแม่จะดีอะค่ะ จนเรารู้สึกว่าไม่มีอิสระด้านความคิด เรารู้สึกอึดอัดที่จะต้องพูดเรื่องต่างๆ จนตอนนี้เราไม่อยากแม้แต่จะเล่าอะไรให้คนในครอบครัวฟังเลยค่ะ เราไม่อยากปรึกษาไม่ว่าเรื่องไหนๆ แล้วตอนนี้เรารู้สึกเกลียดความรู้สึกนี้มากเลยค่ะมันทำให้เราเริ่มรู้สึกไม่อยากอยู่บ้านไม่ใช่ว่าไม่รักครอบครัวแต่เราอยากที่จะไปอยู่ในที่ที่เราสบายใจ...ในใจลึกๆ เราคิดว่าความรู้สึกนี้มันเหมือนเนรคุณทั้งๆที่ครอบครัวห่วงเราขนาดนี้แต่ทำไมเรารู้สึกอยากออกไปจากที่นี่ เพราะทุกครั้งที่เราอยากจะทำอะไรทั้งๆที่มันไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อนเขาจะไม่เห็นด้วยแล้วทำเหมือนสิ่งที่เราทำมันไม่ค่อยดี เราอยากบอกอีกเรื่องคือเราใช้ชีวิตอยู่ในกรอบมาตลอดเลยค่ะไม่เที่ยวไม่ดื่มเรียนกลับบ้านแค่นั้น จนบางครั้งเราคิดว่าหรือการที่เราอยู่ในกรอบของเขาเชื่อฟังเขามันทำให้เราไม่สามารถแสดงความคิดเห็นหรือทำสิ่งที่ต้องการได้เลย จนตอนนี้แม่บอกว่าถ้าไปเรียนอยากให้กลับมาบ้านบ่อยๆ(เราค่อนข้างที่จะไปเรียนไกลบ้านมากๆค่ะ)แต่ในใจเราเรารู้สึกว่าไม่อยากกลับบ้านอยากนานๆ ค่อยกลับมาค่ะ จริงๆแล้วปัญหามันมีเยอะมากๆที่ทำให้เรารู้สึกอึดอัดกับครอบครัวจนบางครั้งเราก็เกลียดตัวเองมากๆว่าทำไมถึงได้คิดแบบนี้ สุดท้ายนี้เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราพิมพ์ไปเราไม่ได้จะว่าครอบครัวแต่เราแค่อยากจะปรับทัศนคติให้กลับมาศรัทธาในครอบครัวเหมือนเดิมและรู้สึกกลับมาอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่กับครอบครัวนี้ค่ะ เพราะตอนนี้ทุกครั้งที่เรามองหน้าแม่ พ่อ และพี่ชาย ในใจมันรู้สึกผิดทุกครั้งที่เรามีความคิดแบบนี้