กลางไพรพฤกษ์ไสวเสียดฟ้ากว้าง พฤกษ์รายเรียงงามอย่างสวยไศล ยอดไม้ชูดั่งมงกุฏแห่งพงไพร แต่งโลกให้งดงามอภิรมย์ เสียงนกร้องหริ่งหรีดบันเทิงใจ แม่น้ำใสแสงกระทบภพสวยสม ลมพลิ้วไหวขับขานหวานอารมณ์ ทุกมุมดงพรม

ฉันได้พลัด เดินหลง จากผู้คน อับจน หาทางไป ไม่พบที่ พ่อแม่หรือ? ญาติ ยังไม่มี เถอะปูนนี้แล้ว ยังเลื่อนลอย กระแสธาร แห่งฝัน ครั้งสุดท้าย ตรงปลายสาย แลราว แสงหิ่งห้อย หากินมานมนาน หน้าปากซอย เคยมีหนุ่มใ

ผืนป่ามืดครึ้มไปด้วยพลังแห่งความมืดที่แผ่ขยายออกมาจากลุงราม เขาเอ่ยบทสวดเป็นภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ ก่อนที่ร่างของธารใส เพลิงพิศ และวายุตาจะปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเอื้องทราย “ธารใส เพลิงพิศ และวายุตา