สวัสดีค่ะ มาชวนคุย
คุณสนิทสนมกับคนง่ายไหมคะ แล้วคุณโอเคไหม โอเคแค่ไหน ถ้าคนที่สนิทกัน ชอบมายุ่ง ชอบมาถามเรื่องส่วนตัว ไม่น่าจะโอเคเนาะ งั้นถามใหม่ว่า คุณรับได้แค่ไหนดีกว่า
เช่น รับได้ไหมกับคำถามประมาณว่า
เมื่อไรจะมีแฟน แต่งงาน มีลูก
ทำไมแต่งตัวแบบนี้ ให้เปลี่ยนเป็นแบบนี้ๆ แต่งตัวแบบนี้แก่ แบบนี้โป๊ (ชุดไปรเวท ชุดอยู่บ้าน) ทำไมไม่แต่งหน้า
ทำไมเป็นคนเหนือไม่กินปลาร้า ทำไมไม่กินแบบนั้นแบบนี้ อร่อยนะ มีประโยชน์นะ
เรียนจบ... มาหรอ ทำไมไม่ไปทำงาน นี้ๆๆ ล่ะ
หรือคุณบอกไม่ชอบอะไรซักอย่างหนึ่ง อีกคนตอบ ทำไมล่ะ ดีนะ ลองดูสิ ก็เค้าก็บอกแต่แรกละมั้ยว่าไม่ชอบ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง
หรือ ถามว่าว่างไหม ถ้าเราตอบว่าง แปลว่าเราต้องตอบตกลงคำชวน คำนัด ความช่วยเหลือ เพราะ "ก็ว่างไม่ใช่หรอ"
หรือถามเรื่องแฟน วิจารณ์แฟน โดยที่เราไม่ได้ถามความคิดเห็น
หรือกฎที่ทำงานให้แต่งตัวแบบนั้นแบบนี้ หรือวัฒนธรรมในที่ทำงาน ต้องกินข้าวด้วยกันทุกเที่ยง อยู่เย็น อยู่ดึกบ่อยๆ โดยไม่ได้โอที เพราะ"ช่วยๆ กัน" วันหยุดให้มาทำนั่นทำนี่ หรือถึงจะไม่มีงาน ยังมาชวนไปกินนั่นกินนี่อีก ไม่เบื่อหน้ากับบ้างหรือไง(วะ)
บลาๆๆๆ อีกร้อยแปดพันเก้า อันนี้แค่ยกตัวอย่าง ทั้งจากของเราและของคนอื่นที่เคยฟังมา เราเชื่อว่าคนอื่นๆ น่าจะมีสถาการณ์ที่ต่างกัน แต่มันเป็นเรื่องประมาณ สนิทสนมจนล้ำเส้น ที่เราอยากรู้คือ เส้นของคุณ คือแค่ไหน อะไรที่รับได้ไม่ได้ แล้วจัดการอย่างไร ไม่ให้ใครล้ำเส้น แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ให้ใครเกลียดด้วย เราว่ามันยากมาก
ถ้าคุณไม่โอเค คุณทำยังไร แสดงออกอย่างไร ปฏิเสธอย่างไร ให้ไม่ฝืนใจตัวเอง แล้วก็ไม่ทำให้คนฟังรู้สึกแย่หรือเสียน้ำใจ
นานมาแล้ว ตอนอยู่ตจว ที่คนเค้าสนิทกันจนยุ่งกันเป็นเรื่องปกติ และเค้าอยู่กันได้ไม่ถือกันไม่มีปัญหาอะไร แต่เรานี่แหละไม่ปกติ อึดอัดและเก็บกดมาก แต่เราก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะคิดว่าอีกฝ่ายหวังดี เจตนาดี แต่ก้อช่วยอะไรไม่ได้กี่มากกี่น้อย เรายังคงอึดอัด แต่เรารู้ตัวว่าถ้าเราพูดอะไรไป บอมลงแน่ๆ เพราะในหัวมีแต่คำพูดแย่ๆ ทางออกของเราคือเงียบ และทนๆ ไป จนลาออก และกลายเป็นคนสนิทกับคนยากขึ้น มากๆ เพราะพอสนิทกันแล้วเราจัดการไม่ได้ จะพูด ก้อกลัวคนฟังรู้สึกแย่ ไม่พูด ก้อเรานี่แหละรู้สึกแย่ การไม่ต้องสนิทกับใครเลย ปลอดภัยดีที่ไม่ต้องมีใครมาทำให้รู้สึกแย่ และก้อไม่ต้องทำให้ใครรู้สึกแย่ด้วย แต่เราอาจจะโชคดี สังคมที่อยู่ปัจจุบัน พอมีที่ยืนให้คนไม่อยากสนิทกับใครอย่างเรา
แต่ไม่นานมานี้ บังเอิญไปเจอเหตุการณ์ของคนอื่นที่ทำให้เรานึกถึงที่เคยเจอ พอนึกย้อนไปแล้วก็สงสัยว่า มันควรจะมีทางออกที่ดีกว่านี้หรือเปล่า ถ้าเราบอกตรงๆ แบบนี้ว่า เราชอบกินข้าวคนเดียว เราไม่ชอบการต้องกินข้าวกลางวันด้วยกันทุกวัน เราต้องการเวลาส่วนตัว เราไม่ชอบงานเลี้ยงตอนเย็น เราไม่ชอบเจอใครเสาร์อาทิตย์ เราอยากอยู่คนเดียว เราไม่อยากคุยกับใคร เราไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว มันจะออกมาเป็นแบบไหน มันมีวิธีไหนที่เราไม่ต้องทน แล้วคนอื่นก็ไม่รู้สึกว่าเราแปลกแยกบ้าง เพราะเราคงไม่ได้โชคดีอย่างนี้ตลอด ถ้าวันนึงกลับไปเจอปัญหาเดิมโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ เราจะแก้ปัญหายังไง
รบกวนแอดมินดูแท็กให้แล้วแก้ไขได้เลยค่ะ
ระหว่างมนุษย์สัมพันธ์ ความสนิทสนม กับการเคารพในความเป็นส่วนตัว และการตัดสินใจ คุณหาสมดุลอย่างไรคะ
คุณสนิทสนมกับคนง่ายไหมคะ แล้วคุณโอเคไหม โอเคแค่ไหน ถ้าคนที่สนิทกัน ชอบมายุ่ง ชอบมาถามเรื่องส่วนตัว ไม่น่าจะโอเคเนาะ งั้นถามใหม่ว่า คุณรับได้แค่ไหนดีกว่า
เช่น รับได้ไหมกับคำถามประมาณว่า
เมื่อไรจะมีแฟน แต่งงาน มีลูก
ทำไมแต่งตัวแบบนี้ ให้เปลี่ยนเป็นแบบนี้ๆ แต่งตัวแบบนี้แก่ แบบนี้โป๊ (ชุดไปรเวท ชุดอยู่บ้าน) ทำไมไม่แต่งหน้า
ทำไมเป็นคนเหนือไม่กินปลาร้า ทำไมไม่กินแบบนั้นแบบนี้ อร่อยนะ มีประโยชน์นะ
เรียนจบ... มาหรอ ทำไมไม่ไปทำงาน นี้ๆๆ ล่ะ
หรือคุณบอกไม่ชอบอะไรซักอย่างหนึ่ง อีกคนตอบ ทำไมล่ะ ดีนะ ลองดูสิ ก็เค้าก็บอกแต่แรกละมั้ยว่าไม่ชอบ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง
หรือ ถามว่าว่างไหม ถ้าเราตอบว่าง แปลว่าเราต้องตอบตกลงคำชวน คำนัด ความช่วยเหลือ เพราะ "ก็ว่างไม่ใช่หรอ"
หรือถามเรื่องแฟน วิจารณ์แฟน โดยที่เราไม่ได้ถามความคิดเห็น
หรือกฎที่ทำงานให้แต่งตัวแบบนั้นแบบนี้ หรือวัฒนธรรมในที่ทำงาน ต้องกินข้าวด้วยกันทุกเที่ยง อยู่เย็น อยู่ดึกบ่อยๆ โดยไม่ได้โอที เพราะ"ช่วยๆ กัน" วันหยุดให้มาทำนั่นทำนี่ หรือถึงจะไม่มีงาน ยังมาชวนไปกินนั่นกินนี่อีก ไม่เบื่อหน้ากับบ้างหรือไง(วะ)
บลาๆๆๆ อีกร้อยแปดพันเก้า อันนี้แค่ยกตัวอย่าง ทั้งจากของเราและของคนอื่นที่เคยฟังมา เราเชื่อว่าคนอื่นๆ น่าจะมีสถาการณ์ที่ต่างกัน แต่มันเป็นเรื่องประมาณ สนิทสนมจนล้ำเส้น ที่เราอยากรู้คือ เส้นของคุณ คือแค่ไหน อะไรที่รับได้ไม่ได้ แล้วจัดการอย่างไร ไม่ให้ใครล้ำเส้น แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ให้ใครเกลียดด้วย เราว่ามันยากมาก
ถ้าคุณไม่โอเค คุณทำยังไร แสดงออกอย่างไร ปฏิเสธอย่างไร ให้ไม่ฝืนใจตัวเอง แล้วก็ไม่ทำให้คนฟังรู้สึกแย่หรือเสียน้ำใจ
นานมาแล้ว ตอนอยู่ตจว ที่คนเค้าสนิทกันจนยุ่งกันเป็นเรื่องปกติ และเค้าอยู่กันได้ไม่ถือกันไม่มีปัญหาอะไร แต่เรานี่แหละไม่ปกติ อึดอัดและเก็บกดมาก แต่เราก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะคิดว่าอีกฝ่ายหวังดี เจตนาดี แต่ก้อช่วยอะไรไม่ได้กี่มากกี่น้อย เรายังคงอึดอัด แต่เรารู้ตัวว่าถ้าเราพูดอะไรไป บอมลงแน่ๆ เพราะในหัวมีแต่คำพูดแย่ๆ ทางออกของเราคือเงียบ และทนๆ ไป จนลาออก และกลายเป็นคนสนิทกับคนยากขึ้น มากๆ เพราะพอสนิทกันแล้วเราจัดการไม่ได้ จะพูด ก้อกลัวคนฟังรู้สึกแย่ ไม่พูด ก้อเรานี่แหละรู้สึกแย่ การไม่ต้องสนิทกับใครเลย ปลอดภัยดีที่ไม่ต้องมีใครมาทำให้รู้สึกแย่ และก้อไม่ต้องทำให้ใครรู้สึกแย่ด้วย แต่เราอาจจะโชคดี สังคมที่อยู่ปัจจุบัน พอมีที่ยืนให้คนไม่อยากสนิทกับใครอย่างเรา
แต่ไม่นานมานี้ บังเอิญไปเจอเหตุการณ์ของคนอื่นที่ทำให้เรานึกถึงที่เคยเจอ พอนึกย้อนไปแล้วก็สงสัยว่า มันควรจะมีทางออกที่ดีกว่านี้หรือเปล่า ถ้าเราบอกตรงๆ แบบนี้ว่า เราชอบกินข้าวคนเดียว เราไม่ชอบการต้องกินข้าวกลางวันด้วยกันทุกวัน เราต้องการเวลาส่วนตัว เราไม่ชอบงานเลี้ยงตอนเย็น เราไม่ชอบเจอใครเสาร์อาทิตย์ เราอยากอยู่คนเดียว เราไม่อยากคุยกับใคร เราไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว มันจะออกมาเป็นแบบไหน มันมีวิธีไหนที่เราไม่ต้องทน แล้วคนอื่นก็ไม่รู้สึกว่าเราแปลกแยกบ้าง เพราะเราคงไม่ได้โชคดีอย่างนี้ตลอด ถ้าวันนึงกลับไปเจอปัญหาเดิมโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ เราจะแก้ปัญหายังไง
รบกวนแอดมินดูแท็กให้แล้วแก้ไขได้เลยค่ะ