ปรึกษาปัญหาชีวิต (ปัญหาครอบครัว)

(ส่วนผมคือเด็กที่แม่เก็บมาเลี้ยงแล้วตอนนี้ผมได้รู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว) แต่พ่อผมรับไม่ได้กับเรื่องนี้สั่งพี่ชายทุกคนห้ามพูดให้น้องได้ยินหรือรับรู้  ซึ่งตั้งแต่เด็กพ่อก็ไม่เคยพูดดีกับเรา คอยสั่งคอยใช้เราทำโน่นนี่นั่นสารพัด เหมือนพอผมโตขึ้น ผมอยากมีพื้นที่ส่วนตัว กลับบ้านอยากพักผ่อน จะต้องมีงานที่แกต้องการให้ลูกช่วยแต่ผมไม่คิดจะลงไปช่วยหรือทำ เพราะอยากพักผ่อนและไม่เคยมีลูกคนไหนสั่งให้เค้าทำอะไรในบ้านก่อปูนทำงานหนักๆ แกไม่หยุด เพราะทำอะไรก็ไม่ถูกใจเค้าๆต้องกลับลมาทำอีก แต่ทุกวันนี้ 26 ปีผมไม่โอเคกับพ่อของตัวเองมากๆเต็มที่แล้ว ด้วยความที่แกเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก คอยบงการกดดันสารพัดแต่สัพพอร์ตค่าเทอมหมดไปหลายแสนมาก แต่ตอนนี้ผมกำลังหางานทำและไม่ได้ของเงินที่บ้านพ่อแม่เลี้ยงแล้ว ซึ่งแม่จริงๆเป็นคนส่งเงินให้ใช้ คนรอบข้างผมบอกว่า ผมเปลี่ยนไปไม่ให้ความสำคัญกับพ่อ ซื้ออะไรก็ซื้อมกินคนเดียว อะไรก็ให้แต่แม่นึกถึงแต่แม่โทร ก็โทรหาแต่แม่ ไม่เคยโทรหาพ่อ คือผมอึดอัดจนผมไม่สนใจแล้วอะ กลับไปบ้านเหมือนอากาศ ไหว้ทักมทายกันตามมารยาท คือไม่แคร์ความรู้สึกอะไรแล้วอยากกินอยากอยู่ยังไง ตามสบาย ต่อมานั่งดื่มกับพี่ชายตัวเอง พี่ชายจึงได้บอกว่ารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปหลังจากที่รู้เรื่องแม่ ไม่เคยเรียกใครกินอะไร เป็นคนใจแคบ คือพ่อจะเป็นคนที่ กินง่ายอยู่ง่าย สบายๆคนแก่ แกจะเป็นคนหัวโบราณ ไม่ฟังใครนอกจากความคิดตัวเอง ลูกทุกคนต้องฟังแก ปัจจุบันพี่ผม 3 คนก็เดินเข้า อายุเลข 4 ขึ้นกันหมดแล้ว ก็ยังอึดอัดแต่ปรับตัวกันได้ เออ ออ ตามเค้าไป แต่สำหรับผมคิดว่ามันเป็นการ ยอมเค้าให้เค้าได้ใจ พอมีคนขัดเค้าๆจะไม่โอเค ซึ่งผมนี่ละขัดแก เอาเป็นว่าตอนนี้จะเข้าหาแม่ก็ลำบาก คุยได้อะไรได้ แต่เหมือนพ่อก็กลัวเราจะมาพูดเรื่องนี้ให้แม่ฟัง กลัวแม่จะเครียด เมื่อก่อนแม่จะรับเรื่องแบบนี้จากผมหมดทุกอย่าง กลัวเราจะมาขอตังค์แม่ ความบาดหมางกันนี่หลายเรื่องมากๆ โกรธกันไปหลายรอบ ผมไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าหาพ่อเลยซักครั้งเดียว เมื่อก่อนต้องเข้าหาเพราะว่าขอเงินเค้าใช้ แต่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่สายตาที่จะมอง ผมเลยเลือกที่จะไม่คุยด้วย เงียบไปอยากพูดอะไรพูด แต่อย่าเกินขอบเขตเรา เหมือนเค้ารู้ตัวทุกอย่าง เค้าไม่เคยโทรหา ไม่เคยแชทมา ไม่พูดกับเมินเรา ผมถึงขนาดที่ พี่น้องชวนออกไปทานอาหารนอกบ้าน ผมบอกเลย ถ้าพ่อไปผมไม่ไป ไม่ต้องห่วง แล้วตอนนี้เหมือนแม่ความจำเริ่มลืมๆบางส่วน แกจะ70แล้ว เหมือนเรารักแม่มากกว่าพ่อมาก ตอนนี้แม่อยู่ในความดูแลของพ่อทั้งหมด เวลาเราจะเข้าหาแม่หรือคุย แม่จะกลัวจะรีบวางสายหนีเราทันที ใน่สวนของพี่น้องทุกคนโอเค แต่ปรับตัวเข้ากับพ่อได้ แต่ผมไม่ได่ ปะทะตลอด เวลาเกิดเรื่องอะไร ปะทะกันแรงๆผมจะเหวี่ยงแรงใส่ให้เค้าหยุด หยุดจริง แล้วเค้าก็ไม่พูดด้วยและไม่เคยนึกถึงเราเลยนะ ทุกวันนี้นึกถึงแม่คนเดียว เวลาไม่โอเคก็จะพูดกับพี่เลยถ้า ไม่มีแม่ หรือแม่ไปอยู่ที่อื่น ผมขอดูพ่ออยู่ห่างๆนะ ถ้ายังเป็นคนแบบนี้ ผมไม่ขอทนแล้ว ใจผมหาที่ระบายมานานมาก ไม่อยากเล่าแต่อยากลองแบ่งปัน ความคิดเห็นกัน ขออภัยถ้ามันวนเวียนจับประเด็นไม่ได้ อึดอัดที่สุด