ท้าวความก่อนเลยดีกว่า
คือว่าเรื่องมันเกิดขึ้นตอนป.4ตอนที่เดินผ่านห้องของคนที่แอบชอบ(ขอไม่บอกชื่อนะ)
ตอนนั้นก็ยัวไม่ได้ชอบจริงๆหรอกแต่ก็แอบมีความรู้สึกนะ แล้วพอมาตอนป.5 ประมาณเทอม2
ตอนพักกลางวันทางโรงเรียนก็ให้นอนกลางวันพอคนที่แอบชอบนอน เราก็แอบดูหน้าของเธอ
แล้วตอนนั้นหัวใจก็เต้นแรงมาก แล้วตอนนั้นคือใบหน้าที่สวยที่สุดแล้ว🤭แล้วก็รีบฟุบลงไป
อ๊ะ! ลืมบอกเรื่องก่อนหน้านี้เลย คือว่าเรื่องก่อนหน้านี้คือตอนนั้นมีกระแสที่เขียนชื่อคนกับอีกคน
และแน่นอนว่าความบังเอิญจนบันเทิงนั้นก็เกิดขึ้นครับ มีคนๆหนึ่งแรนด้อมได้ชื่อผมกับคนที่แอบชอบครับ
แล้วเขาคนนั้นก็เอาไปประกาศให้เพื่อนทั้งห้อง หลังจากนั้นเราก็มองหน้าไม่ติดเริ่มห่างไปเรื่อยๆ
เธอเริ่มไม่คุยไม่ยุ่งกับผม จากนั้นผมพยายามจะขอโทษเธอมาตลอด หาทุกวิถีทางที่จะขอโทษ
แต่มันไม่เป็นแบบนั้น ในตอนใกล้จบป.5ตอนกำลังเลิกเรียน ผมรวบรวมความกล้าที่สะสมมานาน
แล้วกำลังจะพูดออกไป พอเธอเห็นหน้าผมและเสียงผม เธอก็ได้พูดคำๆหนึ่งที่ทำให้ผมตัวชา
หัวว่างปล่าวเคว้ง นั่นคือคำว่า"กูเกลียดขี้หน้า!"ผมได้แต่ยืนนิ่งแล้วออกไปจากห้อง แล้วออกนอก
โรงเรียนไป ไปนั่งร้องให้แล้วคิดวนๆอยู่กับตัวเองว่า เราทำอะไรผิดกันนะ เราไม่ดีพอ เราทำได้ไม่มากพอเหรอ
ตอนป.6 ผมพยายามไปขอโทษเธออีกครั้ง เดินผ่านหน้าห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเพื่อนคนหนึ่งของผมจับได้ว่าผมชอบเธอ
แต่เพื่อนก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ พอมาถึงช่วงติวทางโรงเรียนมีการจัดกลุ่มติวขึ้นผมได้อยู่กลุ่มเดียวกับเธอ
ผมได้นั่งโตะห่างจากเธอ1แนวนอน2แนวตั้งเป็นแนวเฉียง อาจจะมองเห็นยากจะก็ได้เห็นอยู่
พอวันติวได้ผ่านไปสักพักก็ผ่านวันสอบต่างๆนานาจนถึงวันจบป.6ครับ ตอนที่เธอจะกลับผมได้ซื้อตุ๊กตาตัวหนึ่ง
เพื่อที่ผมนำไปมอบเธอครับ แต่ด้วยความที่ผมไม่กล้าพอไปถึงหน้าเธอแล้วผมก็กล้าๆกลัวๆที่จะให้ตุ๊กตาตัวนี้แก่เธอ
แต่ตอนนั้นแม่เธอได้มารับพอดีเธอเลยทำเสียงเหมือนรำคาญแล้วขึ้นรถไป แล้วผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย
ผมกลับบ้านมานอนร้องไห้ เรื่องตอนป.6ก็จบแค่นี้แหละ ขอข้ามมาตอนม.2เลยนะมีเพื่อนคนหนึ่งของเธอที่ทำให้ผมได้คุยกันอีกครั้ง
ผมใากข้อความไปหาเธอ แล้วเธอก็ตอบกลับมาว่าไม่ได้โกรธ ผมก็สุขใจ ผมอยากคุยกับเธอต่อ แต่เธอบอกว่าไม่สบายใจ
ที่จะคุยกับผู้ชายที่ไม่สนิทด้วย ด้วยความที่ตอนนั้นผมหน้ามืดตามัว ผมก็พยาม ขอคุยกับเธอเหมือนคนที่ดิ้นรนเพื่อให้ได้บางสิ่งบางอย่างมา
ด้วยเหตุนั้นเธอเลยตอกกลับผมกลับมาว่าช่วยเลิกยุ่งกับกูสักที ตอนนั้นตอนที่เธอตอบผมมาเป็นเวลากลางคืนแล้วองค์ที่ได้เห็นข้อความนั้น
ผมทำตัวไม่ถูกหัวใจก็ชา เป็นความรู้สึกที่สับสนแปลปวนบิดเบี้ยว ห้องพยายามไม่ร้องไห้แต่ก็ทนไม่ได้อยู่ดีผมร้องไห้เหมือนคนสติแตก
นึกถึงเรื่องราวต่างๆในอดีตที่คอยช่วยเธอที่คอยเป็นเพื่อนที่ดีให้เธอที่คอยปกปิดความผิดของเธอ สภาพจิตใจผมก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่
ครอบครัวของผมก็ไม่ค่อยสนใจผมซักเท่าไหร่เหมือนกันตอนนั้นผมไม่รู้จะทำครอบครัวของผมก็ไม่ค่อยสนใจผมซักเท่าไหร่เหมือนกันตอนนั้นผมไม่รู้จะทำอะไรเลย เหมือนแสงไฟทุกดวงมันดับลงไม่มีแสงที่คอยนำทางเหมือนแสงไฟทุกดวงมันดับลงไม่มีแสงที่คอยนำทางไม่มีความสว่างในตัวเองเหมือนทุกอย่างมืดมนต์ไปหมด ผมคิดไปคิดมาคิดวนไปวนมาตลอดทั้งคืนว่าเราเป็นคนดีหรือเปล่าเราทำให้เธอมีความสุขได้หรือเปล่าเราทำให้เธอไม่สบายใจอยู่หรือเปล่า
เราเป็นคนเลว เราเป็นคนที่ควบคุมไม่ได้ หรือผิดที่ผมรักเธอเกินไปผิดที่ไม่ดีพอผิดที่ไม่ดีพอผิดที่ทำให้เธอเสียใจ
-รักนะและรักตลอดไป-
ถึงทรมานแค่ไหนความรักก็
ยังเป็นสิ่งสวยงาม
ขอโทษด้วยนะครับที่ผมเล่าได้แค่นี้มันอาจจะมีเรื่องในอนาคตเพิ่มอีกก็ได้
แต่ช่วยปลอบผมก็ดีนะครับตอนนี้ผมไม่รู้จะทำอะไรแต่ช่วยปลอบผมก็ดีนะครับตอนนี้ผมไม่รู้จะทำอะไรเลย
แอบชอบ6ปี
คือว่าเรื่องมันเกิดขึ้นตอนป.4ตอนที่เดินผ่านห้องของคนที่แอบชอบ(ขอไม่บอกชื่อนะ)
ตอนนั้นก็ยัวไม่ได้ชอบจริงๆหรอกแต่ก็แอบมีความรู้สึกนะ แล้วพอมาตอนป.5 ประมาณเทอม2
ตอนพักกลางวันทางโรงเรียนก็ให้นอนกลางวันพอคนที่แอบชอบนอน เราก็แอบดูหน้าของเธอ
แล้วตอนนั้นหัวใจก็เต้นแรงมาก แล้วตอนนั้นคือใบหน้าที่สวยที่สุดแล้ว🤭แล้วก็รีบฟุบลงไป
อ๊ะ! ลืมบอกเรื่องก่อนหน้านี้เลย คือว่าเรื่องก่อนหน้านี้คือตอนนั้นมีกระแสที่เขียนชื่อคนกับอีกคน
และแน่นอนว่าความบังเอิญจนบันเทิงนั้นก็เกิดขึ้นครับ มีคนๆหนึ่งแรนด้อมได้ชื่อผมกับคนที่แอบชอบครับ
แล้วเขาคนนั้นก็เอาไปประกาศให้เพื่อนทั้งห้อง หลังจากนั้นเราก็มองหน้าไม่ติดเริ่มห่างไปเรื่อยๆ
เธอเริ่มไม่คุยไม่ยุ่งกับผม จากนั้นผมพยายามจะขอโทษเธอมาตลอด หาทุกวิถีทางที่จะขอโทษ
แต่มันไม่เป็นแบบนั้น ในตอนใกล้จบป.5ตอนกำลังเลิกเรียน ผมรวบรวมความกล้าที่สะสมมานาน
แล้วกำลังจะพูดออกไป พอเธอเห็นหน้าผมและเสียงผม เธอก็ได้พูดคำๆหนึ่งที่ทำให้ผมตัวชา
หัวว่างปล่าวเคว้ง นั่นคือคำว่า"กูเกลียดขี้หน้า!"ผมได้แต่ยืนนิ่งแล้วออกไปจากห้อง แล้วออกนอก
โรงเรียนไป ไปนั่งร้องให้แล้วคิดวนๆอยู่กับตัวเองว่า เราทำอะไรผิดกันนะ เราไม่ดีพอ เราทำได้ไม่มากพอเหรอ
ตอนป.6 ผมพยายามไปขอโทษเธออีกครั้ง เดินผ่านหน้าห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเพื่อนคนหนึ่งของผมจับได้ว่าผมชอบเธอ
แต่เพื่อนก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ พอมาถึงช่วงติวทางโรงเรียนมีการจัดกลุ่มติวขึ้นผมได้อยู่กลุ่มเดียวกับเธอ
ผมได้นั่งโตะห่างจากเธอ1แนวนอน2แนวตั้งเป็นแนวเฉียง อาจจะมองเห็นยากจะก็ได้เห็นอยู่
พอวันติวได้ผ่านไปสักพักก็ผ่านวันสอบต่างๆนานาจนถึงวันจบป.6ครับ ตอนที่เธอจะกลับผมได้ซื้อตุ๊กตาตัวหนึ่ง
เพื่อที่ผมนำไปมอบเธอครับ แต่ด้วยความที่ผมไม่กล้าพอไปถึงหน้าเธอแล้วผมก็กล้าๆกลัวๆที่จะให้ตุ๊กตาตัวนี้แก่เธอ
แต่ตอนนั้นแม่เธอได้มารับพอดีเธอเลยทำเสียงเหมือนรำคาญแล้วขึ้นรถไป แล้วผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย
ผมกลับบ้านมานอนร้องไห้ เรื่องตอนป.6ก็จบแค่นี้แหละ ขอข้ามมาตอนม.2เลยนะมีเพื่อนคนหนึ่งของเธอที่ทำให้ผมได้คุยกันอีกครั้ง
ผมใากข้อความไปหาเธอ แล้วเธอก็ตอบกลับมาว่าไม่ได้โกรธ ผมก็สุขใจ ผมอยากคุยกับเธอต่อ แต่เธอบอกว่าไม่สบายใจ
ที่จะคุยกับผู้ชายที่ไม่สนิทด้วย ด้วยความที่ตอนนั้นผมหน้ามืดตามัว ผมก็พยาม ขอคุยกับเธอเหมือนคนที่ดิ้นรนเพื่อให้ได้บางสิ่งบางอย่างมา
ด้วยเหตุนั้นเธอเลยตอกกลับผมกลับมาว่าช่วยเลิกยุ่งกับกูสักที ตอนนั้นตอนที่เธอตอบผมมาเป็นเวลากลางคืนแล้วองค์ที่ได้เห็นข้อความนั้น
ผมทำตัวไม่ถูกหัวใจก็ชา เป็นความรู้สึกที่สับสนแปลปวนบิดเบี้ยว ห้องพยายามไม่ร้องไห้แต่ก็ทนไม่ได้อยู่ดีผมร้องไห้เหมือนคนสติแตก
นึกถึงเรื่องราวต่างๆในอดีตที่คอยช่วยเธอที่คอยเป็นเพื่อนที่ดีให้เธอที่คอยปกปิดความผิดของเธอ สภาพจิตใจผมก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่
ครอบครัวของผมก็ไม่ค่อยสนใจผมซักเท่าไหร่เหมือนกันตอนนั้นผมไม่รู้จะทำครอบครัวของผมก็ไม่ค่อยสนใจผมซักเท่าไหร่เหมือนกันตอนนั้นผมไม่รู้จะทำอะไรเลย เหมือนแสงไฟทุกดวงมันดับลงไม่มีแสงที่คอยนำทางเหมือนแสงไฟทุกดวงมันดับลงไม่มีแสงที่คอยนำทางไม่มีความสว่างในตัวเองเหมือนทุกอย่างมืดมนต์ไปหมด ผมคิดไปคิดมาคิดวนไปวนมาตลอดทั้งคืนว่าเราเป็นคนดีหรือเปล่าเราทำให้เธอมีความสุขได้หรือเปล่าเราทำให้เธอไม่สบายใจอยู่หรือเปล่า
เราเป็นคนเลว เราเป็นคนที่ควบคุมไม่ได้ หรือผิดที่ผมรักเธอเกินไปผิดที่ไม่ดีพอผิดที่ไม่ดีพอผิดที่ทำให้เธอเสียใจ
-รักนะและรักตลอดไป-
ถึงทรมานแค่ไหนความรักก็
ยังเป็นสิ่งสวยงาม
ขอโทษด้วยนะครับที่ผมเล่าได้แค่นี้มันอาจจะมีเรื่องในอนาคตเพิ่มอีกก็ได้
แต่ช่วยปลอบผมก็ดีนะครับตอนนี้ผมไม่รู้จะทำอะไรแต่ช่วยปลอบผมก็ดีนะครับตอนนี้ผมไม่รู้จะทำอะไรเลย