ตามหัวกระทู้เลยค่ะ คือปีนี้เรากำลังจะอายุ 27 กาอนหน้านี้ไม่เคยมีแฟนเลย โสดมาตลอด ส่วนมากก็แค่คุยๆ แต่เราก็เบื่อ แล้วก็เทเขาไป
จนมาปีนี้เราตัดสินใจชัดเจนเลยว่าจะมีแฟน เราก็คุยๆ อยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แล้วทีนี้ก็คิดว่าคุยเฉยๆ มันก็ไม่ได้ มันก็ควรมีนัดเจอกันบ้าง เราก็เลยไปบอกกับแม่ว่าเรามีคนคุย วันอาทิตย์ขอไปเดตกับเขาได้มั้ย แม่เราก็พูดขึ้นมาว่าเดตอะไร ไร้สาระ ไม่ต้องไป
ตอนแรกเราคิดว่าเขาพูดเล่น เพราะเวลาแม่เราพูดเล่นหน้าตาเขาดูจริงจังอยู่แล้ว เราเลยพูดต่อว่า เอ้า ก็หนูจะมีแฟน หนูก็ต้องไปเดตก่อน เขาตอบกลับมาว่าจะอยากมีไปทำไม ไม่ต้องมี อยู่กับหลานสาวนี่ (หลานของเราคือลูกพี่สาวเรา) ตอนนั้นเราเลยเถียงว่าหลานก็ไปอยู่กับแม่มีนสิ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาทำเราอึ้ง แม่บอกว่าหลานจะไปอยู่กับแม่มันได้ยังไง แม่มันอยู่กับผัวใหม่
คือตอนนั้นเราปรี้ดแตกเลย ลูกเราก็ไม่ใช่ ทำไมเราต้องเลี้ยง เราไม่เคยอยากได้ ทำไมต้องไม่มีผัวเพื่อเลี้ยงหลาน เราก็เถียงกับแม่ไป พอสักพักเราสงบเราก็เลยบอกว่างั้นไม่มีแล้วแฟน
แต่คือคนคุยเขาก็ดีกับเราอ่ะ มันไม่ใช่ช่วงโปรโมชั่นด้วย เพราะเราไม่มีโปรโมชั่น เราไม่ให้ขามารับ แบบนัดเจอกันเราก็ไปของเราเอง เวลาเป็นอะไรเขาก็คอยเป็นห่วง คอยถาม ถึงจะไม่ใช่สายหวานๆกันทั้งคู่แต่คุยกันแล้วรู้สึกสบายใจ เราก็เลยไม่ได้เลิกคุยเหมือนที่แม่บอก
แต่ที่มันน่าอึดอัดใจยิ่งกว่าคือเราจะออกไปไหนมาไหนมันลำบากเนี่ยแหละ ช่วงนี้แม่เราจ้องจับผืดเรามาก ขนาดขอไปบ้านพี่สาวแท้ๆ (คนละคนกับแม่กลานสาว) แม่เรายังไม่ให้ไป คือเราท้อนะ คนอื่นจะทำอะไรทำได้ (เราเป็นลูกคนเล็ก มีพี่สาวพี่ชายสี่คน) แต่กับเราเหมือนต้องขอเชาก่อนทุกอย่าง มีที่ไม่ขอก็ต้องแิบหนีไป หลังเลิกงานอะไรงี้
แต่ช่วงนี้เราทำงานอยู่ที่บ้าน การอยู่กับแม่อยู่กับบ้านมันไม่ทำให้เราอึดอัดนะคะ เราอึดอัดตรงที่ว่าเราจะออกไปไหนมาไหนกับคนคุยก็ไม่ได้ ขอออกแม่ก็บ่น ไม่ขอแม่ก็โทรตามไม่หยุด จนหลายครั้งก็สงสัยว่าทำไมเขาถึงได้หวงเราขนาดนั้น เราก็ไม่ใช่อายุน้อยๆ แล้ว อีกไม่กี่ปีก็จะเข้าเลข 3 แล้ว เขาจะปล่อยๆเราบ้างไม่ได้เหรอ
เราเหนื่อยใจมากเลยค่ะ แถมช่วงนี้เราต้องเทนัดคนคุยไปหลายรอบมาก ทั้งๆทั่เขาอยากเจอเรา แต่เพราะเราไม่อยากมีปัญหากับแม่ เราเลยต้องปัด ตอนนี้เราแบบไม่รู้จะยังไงดีเลยค่ะ
(ระบาย) อายุ 26 กำลังจะ 27 แล้ว แต่แม่ยังห้ามไม่ให้มีแฟน
จนมาปีนี้เราตัดสินใจชัดเจนเลยว่าจะมีแฟน เราก็คุยๆ อยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แล้วทีนี้ก็คิดว่าคุยเฉยๆ มันก็ไม่ได้ มันก็ควรมีนัดเจอกันบ้าง เราก็เลยไปบอกกับแม่ว่าเรามีคนคุย วันอาทิตย์ขอไปเดตกับเขาได้มั้ย แม่เราก็พูดขึ้นมาว่าเดตอะไร ไร้สาระ ไม่ต้องไป
ตอนแรกเราคิดว่าเขาพูดเล่น เพราะเวลาแม่เราพูดเล่นหน้าตาเขาดูจริงจังอยู่แล้ว เราเลยพูดต่อว่า เอ้า ก็หนูจะมีแฟน หนูก็ต้องไปเดตก่อน เขาตอบกลับมาว่าจะอยากมีไปทำไม ไม่ต้องมี อยู่กับหลานสาวนี่ (หลานของเราคือลูกพี่สาวเรา) ตอนนั้นเราเลยเถียงว่าหลานก็ไปอยู่กับแม่มีนสิ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาทำเราอึ้ง แม่บอกว่าหลานจะไปอยู่กับแม่มันได้ยังไง แม่มันอยู่กับผัวใหม่
คือตอนนั้นเราปรี้ดแตกเลย ลูกเราก็ไม่ใช่ ทำไมเราต้องเลี้ยง เราไม่เคยอยากได้ ทำไมต้องไม่มีผัวเพื่อเลี้ยงหลาน เราก็เถียงกับแม่ไป พอสักพักเราสงบเราก็เลยบอกว่างั้นไม่มีแล้วแฟน
แต่คือคนคุยเขาก็ดีกับเราอ่ะ มันไม่ใช่ช่วงโปรโมชั่นด้วย เพราะเราไม่มีโปรโมชั่น เราไม่ให้ขามารับ แบบนัดเจอกันเราก็ไปของเราเอง เวลาเป็นอะไรเขาก็คอยเป็นห่วง คอยถาม ถึงจะไม่ใช่สายหวานๆกันทั้งคู่แต่คุยกันแล้วรู้สึกสบายใจ เราก็เลยไม่ได้เลิกคุยเหมือนที่แม่บอก
แต่ที่มันน่าอึดอัดใจยิ่งกว่าคือเราจะออกไปไหนมาไหนมันลำบากเนี่ยแหละ ช่วงนี้แม่เราจ้องจับผืดเรามาก ขนาดขอไปบ้านพี่สาวแท้ๆ (คนละคนกับแม่กลานสาว) แม่เรายังไม่ให้ไป คือเราท้อนะ คนอื่นจะทำอะไรทำได้ (เราเป็นลูกคนเล็ก มีพี่สาวพี่ชายสี่คน) แต่กับเราเหมือนต้องขอเชาก่อนทุกอย่าง มีที่ไม่ขอก็ต้องแิบหนีไป หลังเลิกงานอะไรงี้
แต่ช่วงนี้เราทำงานอยู่ที่บ้าน การอยู่กับแม่อยู่กับบ้านมันไม่ทำให้เราอึดอัดนะคะ เราอึดอัดตรงที่ว่าเราจะออกไปไหนมาไหนกับคนคุยก็ไม่ได้ ขอออกแม่ก็บ่น ไม่ขอแม่ก็โทรตามไม่หยุด จนหลายครั้งก็สงสัยว่าทำไมเขาถึงได้หวงเราขนาดนั้น เราก็ไม่ใช่อายุน้อยๆ แล้ว อีกไม่กี่ปีก็จะเข้าเลข 3 แล้ว เขาจะปล่อยๆเราบ้างไม่ได้เหรอ
เราเหนื่อยใจมากเลยค่ะ แถมช่วงนี้เราต้องเทนัดคนคุยไปหลายรอบมาก ทั้งๆทั่เขาอยากเจอเรา แต่เพราะเราไม่อยากมีปัญหากับแม่ เราเลยต้องปัด ตอนนี้เราแบบไม่รู้จะยังไงดีเลยค่ะ