วิธีจบชีวิตโดยไม่เป็นภาระใคร

ตามที่ได้บอกไปค่ะใช้ชีวิตมาหลายอย่างเท่าที่จำความได้พ่อแม่ไม่ได้อยู่บ้านปล่อยให้เราอยู่คนเดียวเพราะบ้านจนต้องไปทำงานไกลแต่ทุกครั้งที่กลับมาจะโดนตีทั้งที่เราก็ยอมรับว่าถูกเลี้ยงมาด้วยตัวเองเลยไม่รู้อะไรคือถูกหรือผิดมีครั้งหนึ่งที่ป้าข้างบ้านบอกแม่ว่าเรานัดเจอผู้ชายทั้งที่เราออกจะห้าวมากและแทบไม่สนใจผู้ชายเลยก็โดนตีไม่ฟังเหตุผลจนตอนนี้เกือน10ปีแล้วค่ะเป็นเหตุการณ์ที่ฝังอยู่ในใจมาตลอดว่าทำไมพ่อแม่ถึงไม่เชื่อใจลูกตัวเองทั้งที่ก็คนในบ้านเดียวกันตอนนี้เราอายุ25ปีแล้วค่ะแต่ก็ยังถูกเปรียบเทียบกับคนมีประสบการณ์ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามเราพยายามมากเหมือนลูกข้างบ้านจนเราแซงเขาไปด้วยซ้ำมาหลายปีตั้งแต่โตมาไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะพูดว่าเราเก่งเลยตอนนี้เรามีบ้านราคา1ล้าน5แสนผ่อนรถราคาเป็นล้านจะจบงวดสุดท้ายแต่ในทุกๆวันเราจะถูกตอบย้ำด้วยการบอกว่าลูกบ้านอื่นเขาโอนเงินให้เป็นแสนเลยลูกบ้านนั้นไม่ดีอย่าคบดูถูกทุกคนแม้กระทั้งตัวเราเองจนเราแทบจะไม่มีเพื่อนสนใจเคยขอทั้งน้ำตานะคะว่าทำไมทำไมต้องสนใจคนอื่นไม่หันมาดูครอบครัวเราบ้างชีวิตยังไงป่วยไหมเหนื่อยหรือเปล่าทั้งชีวิต25ปีที่ผ่านมาถูกรับมาแต่เรื่องแง่ลบเข้าหัวจนตีตัวออกห่างจากบ้านมีสัตว์เลี้ยงสักตัวก็ด่าตำนิไปหมดทั้งที่เป็นสิ่งเดียวที่ฮิลใจเราแต่เราไม่เคยทอดทิ้งพวดเขาด้วยซ้ำเรายังทำหน้าที่ของเราต่อไปถึงจะไม่ได้ดีเท่าลูกข้างบ้านตอนนี้เราใช้ชีวิตในเมืองมา6ปีแล้วกลับบ้านบางครั้งที่มีงานหรือหยุดหรืออยากกลับไปเจอพวกเขาแต่ก็น่าจะเดาออกว่าเราได้อะไรกลับมาเราป่วยหลายครั้งนะคะเพราะฝืนตัวเองมากไปพวกเขารู้แต่พวกเขาจำไม่ได้เราะจำได้แค่ว่าทำไมเราหาไม่ได้เยอะเท่าคนอื่นเราทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการสำเร็จหมดแล้วแต่เหมือนจะไม่พอและเราก็เหนื่อย มากเรามีเพื่อนค่ะเพื่อนเราไม่ต่างจากเราเท่าไหร่แต่เราอยู่ข้างๆเขาเราพยายามเข้าใจทุกอย่างที่เขาเผชิญแต่เราไม่แม้แต่จะกล้าบอกเขาว่าเราเหนื่อยแค่ไหนกลัวเขาคิดมากตอนนี้ทุกอย่างลงตัวหมดแล้วแต่เหตุการณ์ในบ้านก็ยังคงเช่นเดิมเราอยากรู้ว่ามีวิธีจบชีวิตยังไงไม่ให้เป็นปัญหากับทุกฝ่ายยกเว้นครอบครัวเพราะรู้ว่าพวกเขาแก้ปัญหาได้ไวอยู่แล้วมันอยู่ในจุดที่ไม่คาดหวังไม่มีหวังและไม่อยากหวังจะเราแค่อยากพักค่ะพักไปตลอดชีวิตไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจแต่แค่รู้สึกว่ามันเป็นวิธีเดียวที่เราจะไม่เจ็บปวดแบบนี้อีกเรารู้ว่าหลังจากนั้นมันจะมีคนข้างหลังเจ็บนานกว่าเราแต่ตอนนี้เราอยู่ในจุดที่ทนไม่ไหวกับความรู้สึกตัวเองแบบนี้แล้วเราทนมาสี่ปีแล้วค่ะมันก็ยังดูเห็นแก่ตัวใช่ไหมที่ต้องไปคำนี้เราเคยพูดกับเพื่อนตอนเพื่อนจะจบชีวิตตัวเองแต่ตอนนี้เราไม่ได้เหนื่อยแบบนั้นเราแค่รู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วเราแค่อยากพักเพราะรู้สึกว่ามันคือสิ่งเดียวที่เราสามารถทำให้ตัวเองได้