อยู่กับพ่อหรือแม่ดี?

สวัสดีค่ะ เราอายุ14ย้ายมาเรียนกับแม่ตอนม1 ตอนเราอยู่ป4-6ก็อยู่กับคุณพ่อค่ะ ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าพ่อมีแฟนจนพาไปเจอและกำลังตั้งท้องอยู่แต่งงานแล้วด้วยตอนนั้นก็เสียใจค่ะแต่ผ่านมาแล้วเราก็เข้าใจ จนพ่อพาไปบ้านยายซึ่งเป็นแม่ของแฟนพ่อค่ะ แรกๆก็ปกติแต่พอเขาโมโหหรืออะไรไม่รู้ก็ว่าให้เราค่ะตอนนั้นเราเสียใจมากและไม่อยากไปหาเลยเพราะต้องไปหาน้องทุกเสาร์อาทิตย์ ก็เลยคุยกับแม่และแม่ก็พามาอยู่ด้วยเราก็คิดว่าแม่จะคุยได้เปิดใจคุยในทุกๆเรื่องแต่ก็ไม่ใช่เลยค่ะ แม่เลิกงานมาก็บอกให้เราทำงานบ้าน เราก็ทำแต่พอเราทำก็ว่าให้อยู่ดีเราก็พยายามทำให้สะอาดมากๆเขาก็ยังว่าอยู่เหนื่อยจากงานก็โมโหแกะกับข้าวช้าก็โมโหเราคิดมากและเก็บไปร้องไห้อยู่ตลอด พอเราเริ่มชินกับที่อยู่ใหม่ก็เลยขอไปเที่ยวบ้างแต่แม่ก็ไม่ให้เลยค่ะ จนปิดเทอมมาเราเก็บตังค์ได้และมีรายได้จากการขายนิยายส่วนนึงก็เอาให้แม่ดู เราก็ลองขอไปกับเพื่อนสนิทแม่ก็ไม่ให้เลยค่ะทั้งที่เราก็เคยขอและไปกลับเองได้ ที่เราจะสื่อคือเราทำงานบ้านให้แม่ทุกวันไม่มีวันไหนไม่ทำเราแค่อยู่บ้านและมันไม่มีอะไรทำเลยค่ะไม่ได้ไปไหนเลยและเราไม่ได้ไปบ่อยทำให้เห็นว่ากลับบ้านตรงเวลา ไปไหนบอกตลอด แม่ก็บอกว่าหาตังค์ได้ก็อยากจะไปไม่เก็บตังค์ไว้สร้างบ้าน แล้วแม่เราก็ร้องไห้บอกว่ากูไม่รู้เลยว่าจะเลี้ยงพ่อแม่มั้ยลูกคนอื่นก็เลี้ยงกูเพิ่งเห็นมีแต่นี่แหละ ซึ่งเราคิดว่ามันต้องขนาดนั้นเลยหรอ เราคิดอยู่ตลอดนะคะว่ายังไงเราก็ไม่เคยคิดทิ้งพ่อแม่ แม่เราเขาก็คิดไปไกลมาก พอมาอีกวันเราไม่อยากคุยเลยค่ะเราเสียใจแล้วแม่ก็โมโหมาเตะเรามาด่าเราบอกว่าเราหาเลี้ยงแม่หรอเราทำให้แม่เกิดมาหรอพอแม่สงบได้แม่ก็บอกให้มาคุยแม่บอกว่าที่แม่พูเไปเพราะแม่โมโหอย่าถือสาแต่สำหรับเรามันรุนแรงมากเหมือนเป็นแผลในใจไม่มีวันหายเลย  ที่พ่อชวนเราไปอยู่ด้วยเพราะจะสร้างบ้านใหม่นะคะเราเลยคิดว่าอย่างน้อยยังมีห้องและแฟนพ่อจาะที่ไปอยู่มาเขาก็ดีกับเราแต่ก็ไม่แเหมือนม่เราอยู่ดี
[code][/code]