เป็นความลับความพิการ  ซึ่งเราอายมากและไม่ยอมรับตัวเองถ้าโดนคนอื่นรู้

สุดท้ายแม่ก็หลุดปากพูดเสียงดัง  จนคนเขารู้หมด
รู้แม้กระทั่งผมพยายามปิดบังตัวเอง  แล้วมองผมเป็นตัวตลก

จนผมอยากย้ายออกจากบ้านเพราะไม่กล้าสู้หน้าคนที่รู้ความลับ
อายที่โดนรู้  และอายที่โดนรู้ว่าเราพยายามปิดบังมากเกินไปจนดูตลกโดนหัวเราะเยาะ

เคยมีคนบอกคนจะนินทาก็ไม่ต้องแคร์ต่อให้มันเป็นเรื่องจริงก็เถอะ
แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมทำใจไม่ได้  เพราะตอนที่ปกปิดผมทำจนเป็นนิสัย
พอความลับแตกเลยรู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่และเกิดอาการกลัวอย่างบอกไม่ถูกกลัวการเข้าสังคมที่เขาเรียกว่า Phobiaครับ

จะหายได้ก็ต่อเมื่อรู้สึกไม่มีใครรู้นั่นคือย้ายบ้าน
คือผมพยายามไม่คิดอะไรนะ  แต่แบบปฎิกิริยาอัตโนมัติในร่างกายมันสั่งให้กลัวโดยไม่ต้องคิดอะครับ  บังคับตัวเองไม่ได้ด้วยแม้พยายามทำหัวให้โล่งๆ

ขอคำแนะนำหน่อยครับ