อยากแชร์ความรู้สึกที่เราได้ผ่านมา

เส้นทางการศึกษาที่ใฝ่หาสู้อนาคต
ตอนเด็กอยากเป็น"โปรแกรมเมอเมอร์"
ล้ำเรียนตามสายจน = สำเร็จ
ระยะทางก็ผ่านหลากหลายรสชาติของการเดินทาง
พบเจอประสบการณ์ไม่ใช่น้อย >>แต่ก็ใช้ว่าจะสิ้นสุด
ใครจะไปรู้ว่า!! ความไม่อยู่นิ่ง จะพาเราไปถึงความหลากหลายอีกมาก
จนกระทั้งได้มีโอกาสแบ่งปันความรู้ให้กับ"เด็กกลุ่มนึง"
ทำให้รู้ว่า การเป็นโปรแกรมนั้นใช่ว่าจะนั้งเขียนแต่ระบบแต่อย่างเดียว "แท้จริงทุกความรู้นั้นสามารถแบ่งปันกันได้"

ก็ได้ประสบการณ์สอนการแบ่งปัน ในด้านครูพิเศษมาสองปี จนกระทั้งรู้ตัวว่า > อ่าว!! แล้วทำไมเราไม่เรียนต่อหรือสมัครครูในรร. เป็นคำถามที่ตั้งไว้และหาข้อมูลมาสักพักนึง

>>วันนึงได้เจอเพื่อนคนนึงซึ่งเป็นครูฝึกสอน ก็เห็นเราสอนพิเศษอยู่ เลยถามเราว่า>> อยากเป็นครูไหม?
*เชื่อมั้ย เป็นอีกหนึ่งครั่งที่ตอบแบบไม่ลังเลเลย*
ตอบไปว่า >> อยากเป็นครูค่ะ "ชอบเวลาสอนเวลาแบ่งปันความรู้ที่มีให้กับเด็ก แล้วรู้สึกว่าคุ้มค่ากับที่เรียนมา"

เพื่อนก็บอกว่า>> ไปสิไปต่อครูเลย 
เราก็>> โอเคเดี่ยวหาที่ต่อโท.

ปรากฏว่า || ไม่ง่ายเลย กับการที่ต่อสายครูในขณะที่เราไม่ได้จบครูมาโดยตรง รายละเอียดการมุ่งไปเป็นครูตามโรงเรียนต้องมีใบประกอบวิชาชีพอีกที โอโฮ่ว!!!

และที่สำคัญคือ เพิ่งทราบว่า ป.บัณฑิตปีนี้คือปีสุดท้าย
แทบเสียเซลฟ์ แต่ก็น่ะใช้ว่าจะไปต่อไม่ได้

เชื่อว่าทุกอย่างมีเวลา มีลำดับขั้นตอน มีความเหมาะสม
อัลเลาะห์จะมอบทุกอย่างให้เราในเวลาที่เหมาะสมอยู่แล้ว

จะดิ้นรนจนกว่าจะได้เป็นครูที่ดี สอนน้องๆหนูๆและเผลอๆได้สอนลูกหลานด้วยอิอิ กำลังใจจากภายใน😉
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่