มีนิทานมาเล่าให้ฟังจ้าาาาา
เรื่องมีอยู่ว่า.............. เราคบกับแฟนเก่า(เกย์) มา 8 ปี ใช้ชีวิตด้วยกันที่เมืองกรุงด้วยกัน จนเจ้าโควิดตัวร้ายมันเข้ามา ก็ทำให้เราทั้งสองคนมีปัญหาเรื่องรายได้ และเราทั้งสองคนก็มีรายจ่ายของแต่ละคนอยุ่แล้วทั้งคู่ มันจึงเกิดปัญหาเรื่องเงินตามมา คิดหาทางออกกันหลายรอบหลายอย่างมาก จนสรุปว่า ญาติแฟนเก่าจะให้เช่าร้านขายกับข้าวที่ชลบุรี ก็เลยตกลงว่าจะไปขายกับข้าวกัน แต่เราต้องหาเงินเป็นเงินทุนก่อน จึงตกลงกันว่า งั้นเราสองคนก็แยกกันกลับบ้านตัวเองเพื่อไปตั้งหลักก่อนดีกว่า (เชื่อมั้ยว่า เราได้ยินคำว่า แยกกัน อ่ะใจเราคือหมดรงเลยอ่ะ เพราะ 8 ปีเนี่ย เราไม่เคยแยกกันเลยนะ
ณ วันที่เราต้องแยกกลับมาบ้านตัวเองพร้อมกับของใช้ส่วนตัวของแฟนเก่าที่เอามาฝากไว้ที่บ้านเรา โดยเราก็นั่งมาพร้อมกับรถรับจ้างขนของอ่ะ พอเรานั่งในรถปุ๊บเราเห็นแววตาแฟนเก่า มันเศร้ามาก เราเห็นแฟนเก่าโบกมือและก็ร้องไห้หนักมาก เชื่อมั้ยว่า คบกัน 8 ปี ไม่เคยเหนแฟนเก่าร้องไห้แบบนี้เลย เราเองก็ร้องตั้งแต่นั่งในรถจนถึงบ้านต่างจังหวัดอ่ะ เข้าใจใช่มั้ยว่ามันน่าใจหายแค่ไหน มันโคตรทรมานมากเลยนะ ต้องห่างกันแบบไม่ได้ตั้งตัว ( ถามว่าทำไมต้องเสียใจอะไรขนาดนั้นหรอ คือเราอ่ะ ค่อนข้างจะรู้สึกได้ว่า การห่างกันครั้งนี้มันคือการ เลิกกัน แต่ไม่มีการบอกเลิกอ่ะ ช่วงเวลาที่ห่างกันแรกๆ โทรหากันทุกวัน คุยกันทุกวัน เวลาเดิม ร้องไห้กันตลอด จนหลังๆ ความสัมพันธ์เราเริ่มจืดจางลง ความสม่ำเสมอเริ่มหายไป มันเลยทำให้เราตัดสินใจคุยกับแฟนเก่าว่า ตอนนี้ความสัมพันธ์เราคือยังไงหรอ ?? แฟนเก่าตอบกลับมาว่า ไม่รู้สิ มันบอกไม่ถูก แต่เธอไม่ต้องรอเค้านะ ถ้าเจอคนที่ดีกว่า ก็เริ่มต้นใหม่ได้เลย (เจอประโยคนี้เข้าไปช็อคสิ และเราทั้งสองคนก็ร้องไห้เหมือนเดิม )
จากนั้นก็เป็นการ ห่างกันแบบถาวรมา 2 ปีกว่า (แต่ก็มีช่องทางการติดต่อกันนะ แค่ไม่เคยได้คุยกันเลย) เราอ่ะยอมรับเลยนะว่า กว่าจะทำใจได้เนี่ยมันโคตรทรมานเลยนะ เพราะแฟนเก่าเป็นคนที่เราคิดไว้แล้วว่า จะหยุดที่คนนี้เลย ไม่เคยนอกลู่นอกทาง มีคนมาจีบเรานะ แต่เราก็ไม่สนใจใครเลย เพราะเลือกแล้ว ทุกครังที่นึกถึงแฟนเก่าอ่ะน้ำตามันไหลตลอดเลยนะ เขาเป็นคนดีมากเลยนะ เชื่อมั้ยว่า เขายอมทิ้งงานประจำที่ต่างจังหวัด ที่ได้เงินเดือน เดือนละ 2-3 หมื่น เพื่อมาอยุ่กับเราที่เมืองกรุงและมาแลกเอากับเงินเดือน 1 หมื่นกว่าๆอ่ะ ช่วงปีแรก ปรับตัวกันบ่อยมาก เราร้องไห้แทบทุกวัน 555 จนสุดท้ายก็คบกันยาวมาถึง 8 ปี
ซึงหลังจากที่เราห่างกันไป 2 ปีกว่า เราคิดเสมอว่า สักวันต้องได้เจอกันแน่นอน เพราะของส่วนตัวของแฟนเก่าอยู่ที่เรา สักวันเขาต้องมาเอาแน่นอน จน...............
วันนี้ 8/4/66 เวลา 12.00น. แฟนเก่าทักมาบอกว่าจะมาเอาของที่บ้านนะ เตรียมไว้ให้หน่อย เชื่อมั้ยว่า...เราน้ำตาไหลเลยนะ เพราะไม่คิดว่าวันนี้ที่รอได้มาถึงแล้ว และคิดไว้ในหัวเลยว่า ถ้าเจอนะ จะกอดให้แบบหายใจไม่ออกเลย (แค่คิดก็มีความสุขแล้วอ่ะ) แต่เราก็เลือกที่จะไม่รอเจอแฟนเก่าที่บ้าน ตอนที่เขามาเอาของนะ เพราะ ณ ตอนนี้ เรากำลังคุยกับคนใหม่อยู่ และคนนี้ก็ดีไม่แพ้คนเก่าเลย (เราจะไม่ปล่อยมือจากคนใหม่นี้แน่นอน เราจะรักษาเขาไว้ให้นานที่สุด เพราะเวลาเรารักใครอ่ะ เราเต็มที่และคบนานทุกคน) และเรื่องที่แฟนเก่าจะมาเอาของเนี่ย เราก็บอกคนใหม่นะ เพราะเราถือว่าเราให้เกียรติคนใหม่ ซึ่งลึกๆแล้ว เรายอมรับเลยว่า ถ้าเราเจอหน้าแฟนเก่าอ่ะ เราทำใจไม่ได้ที่จะเห็นหน้าเขาอ่ะ ถามว่าคิดถึงมั้ย บอกเลยว่า คิดถึง อยากกอดมากกกกกก แต่หน้าคนปัจจุบันก็ลอยมาเลย เราจึงตั้งสติและตัดใจเลยว่า จะไม่ยอมเจอแฟนเก่าแน่นอน เพื่อให้เกียรติคนใหม่และเคารพตัวเองด้วย เราจึงขับมอไซค์ออกจากบ้านก่อนที่แฟนเก่าจะมาเอาของ เราขับไปร้องไห้ไปอ่ะ(คือมันสับสนว่า เรากำลังทิ้งโอกาสสุดท้ายไปรึเปล่านะ) ไม่รู้สิว่าตอนนี้มันคิดถูกหรือคิดผิดที่ปล่อยโอกาสการเจอกันในรอบ 2 ปีกว่าไป แต่ก็คิดถึงความรู้สึกของคนใหม่ด้วย บวกกับกลัวความรู้สึกตัวเองอีก เลยเลือกทำแบบนั้น
#จากที่ฟังนิทานเรื่องนี้แล้ว ขอถามหน่อยนะว่า ถ้าเป็นคุณ...... คุณจะทำยังไง และที่เราทำไปเนี่ย คุณคิดว่ามัน น่าเสียดายมั้ย ?????
#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ
การรอคอยที่มาถึง กับ อีกหนึ่งความสัมพันธ์ ???????????????
เรื่องมีอยู่ว่า.............. เราคบกับแฟนเก่า(เกย์) มา 8 ปี ใช้ชีวิตด้วยกันที่เมืองกรุงด้วยกัน จนเจ้าโควิดตัวร้ายมันเข้ามา ก็ทำให้เราทั้งสองคนมีปัญหาเรื่องรายได้ และเราทั้งสองคนก็มีรายจ่ายของแต่ละคนอยุ่แล้วทั้งคู่ มันจึงเกิดปัญหาเรื่องเงินตามมา คิดหาทางออกกันหลายรอบหลายอย่างมาก จนสรุปว่า ญาติแฟนเก่าจะให้เช่าร้านขายกับข้าวที่ชลบุรี ก็เลยตกลงว่าจะไปขายกับข้าวกัน แต่เราต้องหาเงินเป็นเงินทุนก่อน จึงตกลงกันว่า งั้นเราสองคนก็แยกกันกลับบ้านตัวเองเพื่อไปตั้งหลักก่อนดีกว่า (เชื่อมั้ยว่า เราได้ยินคำว่า แยกกัน อ่ะใจเราคือหมดรงเลยอ่ะ เพราะ 8 ปีเนี่ย เราไม่เคยแยกกันเลยนะ
ณ วันที่เราต้องแยกกลับมาบ้านตัวเองพร้อมกับของใช้ส่วนตัวของแฟนเก่าที่เอามาฝากไว้ที่บ้านเรา โดยเราก็นั่งมาพร้อมกับรถรับจ้างขนของอ่ะ พอเรานั่งในรถปุ๊บเราเห็นแววตาแฟนเก่า มันเศร้ามาก เราเห็นแฟนเก่าโบกมือและก็ร้องไห้หนักมาก เชื่อมั้ยว่า คบกัน 8 ปี ไม่เคยเหนแฟนเก่าร้องไห้แบบนี้เลย เราเองก็ร้องตั้งแต่นั่งในรถจนถึงบ้านต่างจังหวัดอ่ะ เข้าใจใช่มั้ยว่ามันน่าใจหายแค่ไหน มันโคตรทรมานมากเลยนะ ต้องห่างกันแบบไม่ได้ตั้งตัว ( ถามว่าทำไมต้องเสียใจอะไรขนาดนั้นหรอ คือเราอ่ะ ค่อนข้างจะรู้สึกได้ว่า การห่างกันครั้งนี้มันคือการ เลิกกัน แต่ไม่มีการบอกเลิกอ่ะ ช่วงเวลาที่ห่างกันแรกๆ โทรหากันทุกวัน คุยกันทุกวัน เวลาเดิม ร้องไห้กันตลอด จนหลังๆ ความสัมพันธ์เราเริ่มจืดจางลง ความสม่ำเสมอเริ่มหายไป มันเลยทำให้เราตัดสินใจคุยกับแฟนเก่าว่า ตอนนี้ความสัมพันธ์เราคือยังไงหรอ ?? แฟนเก่าตอบกลับมาว่า ไม่รู้สิ มันบอกไม่ถูก แต่เธอไม่ต้องรอเค้านะ ถ้าเจอคนที่ดีกว่า ก็เริ่มต้นใหม่ได้เลย (เจอประโยคนี้เข้าไปช็อคสิ และเราทั้งสองคนก็ร้องไห้เหมือนเดิม )
จากนั้นก็เป็นการ ห่างกันแบบถาวรมา 2 ปีกว่า (แต่ก็มีช่องทางการติดต่อกันนะ แค่ไม่เคยได้คุยกันเลย) เราอ่ะยอมรับเลยนะว่า กว่าจะทำใจได้เนี่ยมันโคตรทรมานเลยนะ เพราะแฟนเก่าเป็นคนที่เราคิดไว้แล้วว่า จะหยุดที่คนนี้เลย ไม่เคยนอกลู่นอกทาง มีคนมาจีบเรานะ แต่เราก็ไม่สนใจใครเลย เพราะเลือกแล้ว ทุกครังที่นึกถึงแฟนเก่าอ่ะน้ำตามันไหลตลอดเลยนะ เขาเป็นคนดีมากเลยนะ เชื่อมั้ยว่า เขายอมทิ้งงานประจำที่ต่างจังหวัด ที่ได้เงินเดือน เดือนละ 2-3 หมื่น เพื่อมาอยุ่กับเราที่เมืองกรุงและมาแลกเอากับเงินเดือน 1 หมื่นกว่าๆอ่ะ ช่วงปีแรก ปรับตัวกันบ่อยมาก เราร้องไห้แทบทุกวัน 555 จนสุดท้ายก็คบกันยาวมาถึง 8 ปี
ซึงหลังจากที่เราห่างกันไป 2 ปีกว่า เราคิดเสมอว่า สักวันต้องได้เจอกันแน่นอน เพราะของส่วนตัวของแฟนเก่าอยู่ที่เรา สักวันเขาต้องมาเอาแน่นอน จน...............
วันนี้ 8/4/66 เวลา 12.00น. แฟนเก่าทักมาบอกว่าจะมาเอาของที่บ้านนะ เตรียมไว้ให้หน่อย เชื่อมั้ยว่า...เราน้ำตาไหลเลยนะ เพราะไม่คิดว่าวันนี้ที่รอได้มาถึงแล้ว และคิดไว้ในหัวเลยว่า ถ้าเจอนะ จะกอดให้แบบหายใจไม่ออกเลย (แค่คิดก็มีความสุขแล้วอ่ะ) แต่เราก็เลือกที่จะไม่รอเจอแฟนเก่าที่บ้าน ตอนที่เขามาเอาของนะ เพราะ ณ ตอนนี้ เรากำลังคุยกับคนใหม่อยู่ และคนนี้ก็ดีไม่แพ้คนเก่าเลย (เราจะไม่ปล่อยมือจากคนใหม่นี้แน่นอน เราจะรักษาเขาไว้ให้นานที่สุด เพราะเวลาเรารักใครอ่ะ เราเต็มที่และคบนานทุกคน) และเรื่องที่แฟนเก่าจะมาเอาของเนี่ย เราก็บอกคนใหม่นะ เพราะเราถือว่าเราให้เกียรติคนใหม่ ซึ่งลึกๆแล้ว เรายอมรับเลยว่า ถ้าเราเจอหน้าแฟนเก่าอ่ะ เราทำใจไม่ได้ที่จะเห็นหน้าเขาอ่ะ ถามว่าคิดถึงมั้ย บอกเลยว่า คิดถึง อยากกอดมากกกกกก แต่หน้าคนปัจจุบันก็ลอยมาเลย เราจึงตั้งสติและตัดใจเลยว่า จะไม่ยอมเจอแฟนเก่าแน่นอน เพื่อให้เกียรติคนใหม่และเคารพตัวเองด้วย เราจึงขับมอไซค์ออกจากบ้านก่อนที่แฟนเก่าจะมาเอาของ เราขับไปร้องไห้ไปอ่ะ(คือมันสับสนว่า เรากำลังทิ้งโอกาสสุดท้ายไปรึเปล่านะ) ไม่รู้สิว่าตอนนี้มันคิดถูกหรือคิดผิดที่ปล่อยโอกาสการเจอกันในรอบ 2 ปีกว่าไป แต่ก็คิดถึงความรู้สึกของคนใหม่ด้วย บวกกับกลัวความรู้สึกตัวเองอีก เลยเลือกทำแบบนั้น
#จากที่ฟังนิทานเรื่องนี้แล้ว ขอถามหน่อยนะว่า ถ้าเป็นคุณ...... คุณจะทำยังไง และที่เราทำไปเนี่ย คุณคิดว่ามัน น่าเสียดายมั้ย ?????
#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ