เรื่องเกิดตอนที่ เราอยู่ ม.5 เเม่หนีตามผู้ชาย ทำให้พ่อเราดื่มเหล้าเมา ทำให้เราเกือบเป็นโรคซึมเศร้า พื้นฐานครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก ๆ ถึงจะไม่ได้รวยครอบครัวก็มีความสุข เเม่เราเป็นคนที่ใช้เงินเก่ง เเม่ชอบหรอกเอาเงินจากผู้ชาย คุยกับผู้ชายไปทั่ว พ่อเราตอนเเรกไม่รู้ว่าเเม่ชอบทำเเบบนี้เเต่พอเราอยู่ ป.6 พ่อก็จับได้ เป็นเรื่องใหญ่โต พ่อจะตีเเม่เเต่เรากราบเท้าพ่อขอไว้ พ่อเลยทำไม่ลงเเละให้อภัยเเม่ พอเราขึ้น ม.ต้น ก็เหมือนเเม่จะไม่ได้ทำอีกพอไป ๆ มา ๆ เเม่ก็กลับมาทำอีกเเบบเดิม เเม่คุยมาเรื่อย ๆ เเรก ๆ หรอกเเค่เอาเงินเขาพอหลัง ๆ เเม่เริ่มที่จะหลงผู้ชาย พอเรา ม.5 เเม่ไปทำงานเเล้วหนีตามผู้ชายไปเลย จนทำให้พ่อกินเหล้าเมาเกือบทุกวัน ทำให้เราเครียดมาก เเต่เราไม่เคยเเสดงออกจนเราเครียดจนไปร้องให้ที่ โรงเรียน เเต่เราก็เเยกเเยะเรื่องเรียนกับเรื่องครอบครัวออก เเต่กลับมาบ้านเราไม่มีความสุขเลยพอเวลาผ่านไปพ่อเราเริ่มคิดได้ เเละคิดถึงอนาคตเรามากขึ้น พ่อเลยกลับมาตั้งใจทำงานเเละดูเเลเรา เเม่ไม่ได้ทิ้งเราไปเเบบไม่ได้ติดต่อมานะคะ เเม่ยังโอนเงินมาให้ตลอดเเต่เราหมดความเชื่อมั่นในตัวเเม่เราไปเเล้ว เรารู้มาตลอดว่าเเม่เราทำเเบบนี้เเต่เราไม่เคยบอกพ่อเลยสักครั้งเพราะเราคิดว่ายังไงเเม่เราก็ไม่มีทางทิ้งเรากับพ่อไป เเม่ไม่เคยละเลยหน้าที่เเม่ เเต่พอเราขึ้นมหาลัยเเม่ก็ส่งเงินให้ตลอดไม่เคยขาดเเต่เราไม่ชอบคุยกับเเม่เราคุยที่ไรเราเกิดอาการเครียดไปหมดจึงหลีกเลี่ยงที่จะคุย พอเรากลับบ้านเเม่มาหาพูดเเต่เรื่องที่ เหนื่อยกับสามีใหม่เหนื่อยกับการไปเรียนลูกคนอื่น เหนื่อยที่หาเงินมาให้เราตัดพ้อทุกเรื่องเรื่องที่เป็นคนไม่ดีทิ้งพ่อไป กลายเป็นคนติดเหล้า ตรวจพบว่าป่วย ดำเเละผอมลง เเละอยากกลับมาหาเรากับพ่อ เเต่พ่อไม่เอาคืนเพราะให้โอกาสมาหลายครั้งเเล้ว มาร้องให้ทำให้เราร้องตามไม่ยอมกลับบ้าน พอเราบอกให้กลับก็ไม่ยอมกลับบอกว่าให้เราหายร้องก่อน เราเครียดมาก ๆ จนทำให้เราเกิดอาการเเพนิคเราถึงขั้นทำร้ายตัวเองเพราะเเม่พูดกดดันมาก ๆ จนทำให้เราไม่อยากเจอเเม่เลย เราผิดไหมจนคิดว่าตัวเองอกตัญญู