การเสริฟแบบธรรมดากับกระโดดเสิร์ฟแบบไหนที่ตัดบอลแรกฝั่งตรงข้ามได้ดีกว่ากัน

ก่อนอื่นพูดถึงภาพรวมก่อน เห็นยังเสิร์ฟปุยนุ่น เสิร์ฟลูกโป่ง เสิร์ฟ อบต. กันเกือบทุกคนเลย ขนาดเสิร์ฟบ้งๆใส่กันเจอกันเองในประเทศยังรับกันไม่ได้เห็นแล้วท้อแล้วเหนื่อย เจอเด็กอ่างทองบางคนยังยืนเสิร์ฟอยู่ก

เสิร์ฟรับง่ายเว่อร์ ยังจะเสียอีก งงใจมาก เสิร์ฟไม่กดดันได้เลย (เมื่อวานแม่หมีไม่นับ เพราะนั่นก็บอลแรกพังรุ่นสู่รุ่นเช่นกัน) อย่างกะโยนให้เล่น แผงรับก็ใช่ว่าจะแน่น ควรรื้อแผนเสิร์ฟใหม่ด่วนๆ

กีฬาชนิดนี้หัวใจสำคัญคือบอลแรก การทำลายบอลแรกคู่แข่งที่ญี่ปุ่นพัฒนาแบบก้าวกระโดดคือบอลเสัร์ฟ ดูคู่ญี่ปุ่น-เช็กเกีย เช็กเกียไปไม่เป็นเลยเมื่อเจอลูกเสิร์ฟของญี่ปุ่น แต่กับไทยเราลูกเสิร์ฟนอกจากเสิร์ฟกด

ดูญี่ปุ่นเล่นไม่เห็นเขาต้องเร่งตัวเองเหมือนไทยเลย แต่สกิลส่วนตัวคือเป้ะทุกตำแหน่ง โดดสูงตีสูงทุกคน บอลกลางก็ตีง่าย ไม่เรียดเน็ตไม่โชว์ลีลาท่ายากแต่ตียากเหมือนไทย ตั้งแต่ไทยบ้าความเร็วสกิลต่างๆที่เคยเท

เขาเสิร์ฟเลียดเน็ทหยอดตกตรงหน้า ขาไม่ขยับ เสิร์ฟยัดเข้าหาตัวขาไม่ถอย วริศรา เอามาทำอะไร กระโดดเตี้ย ตีไม่ตาย ตีเบาหวิว ตีหนีบล็อคเข้าโซนรับ บบ รีบเข้าบอลโครงสร้างไปไหน ค้างตัวรอบอลตก จุดตบยอดหญ้ามาก

วัดไปเลยว่า สกิลบอลแรกเฟิร์นดีกว่ารุ่นพี่ทุกคนในทีมชาติจริงหรือเปล่า

พรพรรณบางจังหวะทำให้เพื่อนเล่นยากกว่าเดิม บอลเสริฟก็แย่เหมือนเดิมปุยนุ่น ฝั่งตรลข้าใสวนบอลเร็วได้ตลอด เบื่อครอบครัวสมาคมวอลเลย์บอล หอบลูก หอบหลานมาเที่ยวกันเยอะๆนะค่ะ เดะปีถัดไปอาจจะไม่มีโอกาสละ