ผมขอถามครับ

เหตุเกิดที่จังหวัดนครพนม วันที่ 12 สิงหาคม 2568 เป็นสาวประเภทสองอายุ 54 ปี ได้ทิ้งข้อความระบายความในใจ ในการเป็นหนี้แล้วเครียดถึงทางตันให้สามีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยุติความทุกข์ด้วยการผูกคอใต้ต้นไม้

คนพาลสำคัญว่า บาปนั้นหนาคือน้ำหวาน ชั่วผิดคิดทำการ คอยวิ่งพล่านหาทุกวัน โลภมากอยากได้สุข คนอื่นทุกข์ใช่ทุกข์ฉัน น้ำผึ้งน้ำหวานนั้น สะสมกันมันหวานหอม ต่อเมื่อบาปส่งผล รับทุกข์ทนต้องตรมตรอม รสหวานด้วย

ในชีวิตคนเรานั้น มีสิ่งหนึ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย คือ "ความตาย" และเมื่อความตายมาถึง หลายคนอาจสงสัยว่า "หลังความตายแล้ว เราจะไปไหน?" ตามคำส

...ไม่นิ่งดูดายต่อความทุกข์ของผู้อื่น... ...มนุษย์เราควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน โดยไม่ต้องไปคำนึงถึงว่า เขากำลังใช้กรรมหรือไม่ อันนั้นเราไม่มีทางรู้ชัด แต่ที่แน่นอนก็คือ ถ้าเราเข้าไปช่วยเขา นั่นแสดงว่