ความสุขที่แท้จริงเป็นยังไง

เกิดมาในครอบครัวบทที่แตกแยกอยู่กับยายทวดมาแต่เด็ก พอแก่เสียก็มาอยู่กับยายตอนเด็กไม่รูหรอกว่าคำด่าที่เขาว่าเราในตอนนั้นหมายถึงอะไรเรรเองก็เป็นแคาเด็กคนหนึ่งที่อยากมีความสุขมีครอบครัวที่อบอุ่นแต่ใันได้แค่คิดและเพราะพ่อกับเราเองก็ไม่รับผิดชอบเราเลยปล่อยทิ้งไว้กับคนอื่นไม่เคยสนใจจนพอเราโตเราก็รู้ว่าคำที่เขาด่ามันมาจสกที่เขสเหนื่อยที่จะต้องส่งเราเรียนทั้งที่เราไม่ใช่ลูกเขาแต่เขาก็ส่งเรียนจนจบแต่คำด่าของเขาในช่วงตอนประถมเรารู้สึกว่ามันแรงไปมั้ยกับการที่ด่าว่าเป็นภาระตอนนั้นเรารู้แค่ว่าถ้าเราไใ่เกิดมาเราคงไม่ต้องเป็นภานะคนอื่นยังงี้ไม่อยากให้เขาเหนื่อยเพราะเลยเรารู้สึกผิดแต่ทำไรไใ่ๆด้เราเป็นแคาเด้กคนหนึ่บที่ไม่ได้มีความพร้อมมที่รับคำพูดนั้นจนเราเข้ามอต้นคำพูดก็เริ่มแต่ลงเรื่อยๆขนาเราเองที่ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ถึงตัองด่าแรงขนาดนี้เราทำได้แคีเงีบยไม่อยากเถียงพยายามที่จะไม่ใส่กับคำพูดแต่มันก็อดไม่ได้ต้องมานั้งร้องไห้ที่หลังเราอยากเป็นคนร่าเริ่งไม่อยากเสียใจกับคำพูดเราเคยคิดว่า้าเราหายไปตลอดกาลมันจะดีขึ้นรึป่าวเขาจะได้ไม่ต้องลำบากกับเรา เราเหนื่อกับคำพูดแรงๆที่เขาพูดเราอยากหายไปมากเลยในตอนที่เขาพูดแทงใจเราก๋าเป็นแค่เด็กคนหนึ่งไม่เข้าใจว่าทำมั้ยต้องพูดขนาดนี้เรามันแย่จนขนาดที่ต้องด่าแรงขนาดนี้เราอยากมีความสุขสิ่งไหนที่เราทำแล้วมีความสุขเขาก็จะมาเอามันไปแล้วมันเป็นสิ่งเดียวในเวบาที่เราเศร้าก็จะๆด้ระบายกับมันเขาก็มาเอามะนไปโครตหน้าขำอ่ะขีวิตคนคนหนึ่งนี้มันได้ถึงจนาดนี้เลยเหรอมันจะมีความสุขดีไม่ได้เลยเหรอ