อยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียวได้จริงๆไหมคะ

เป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียวค่ะจะอยู่กับคนที่ไม่มีปัญหาเราเป็นคนที่ไม่ชอบมีปัญหากับใครแต่ทุกคนที่อยู่รอบข้างเราชอบมีปัญหากับเราครอบครัวก็มีแต่สร้างปัญหาให้ก่อวีรกรรมความเดือดร้อนอะไรเยอะแยะสุดท้ายก็มาโยนลงที่เราหมดเราเลยขอตัดขาดจากครอบครัวออกมาอยู่หอเองแต่ก๋ยังติดต่อคุยบางครั้งแล้วเขาก็ยังรับผิดชอบเรื่องในชีวิตเราคือเรื่องค่าใช้จ่ายการอยู่การกินคือครอบครัวหมดแต่เรากลับไปอยู่บ้านไม่ได้เพราะปัญหาคือสมาชิกในบ้านไม่ชอบเราเพราะว่าเราต่างกับเขาในบางอย่างแล้วทุกๆครั้งเราไม่เคยได้ความสุขหรือกำลังใจจากครอบครัวเลยเวลาที่เราอยากปรึกษาอยากได้กำลังใจในแบบที่คนอื่นเขามีครอบครัวแล้วอยากคุยอยากปรึกษาแต่ครอบครัวเรากลับมองสาเหตุของปัญหามาที่เราตลอดไม่ว่าจะผู้ใหญ่หรือใครทำผิดเขาจะว่าเราคนเดียวโดยบางครั้งความผิดนั้นก็ไม่ใช่ของเราเราไม่มีความสุขเลยค่ะแต่การคิดไม่ดีกับครอบครัวก็เป็นบาปเราฟังธรรมะเยียวยาจิตใจตัวเองเวลาที่อยู่คนเดียวว่ามันคงเป็นเวรกรรมของเราเองที่เกิดมาแล้วไม่มีใครต้องการหรืออยู่กับใครไม่ได้ตอนแรกจะไปอยู่กับแม่แต่แม่เราป่วยแล้วเสียไปแล้วคิดถึงแม่มากๆเลยค่ะถึงแม่จะไม่ได้อยู่ด้วยแต่เด็กแต่แม่ไม่เคยทิ้งเรานะคะเวลามีปัญหาเมื่อแม่เราจะรู้เองเลยแล้วมาหาเราได้ตลอดทั้งๆที่เราไม่ต้องติดต่อหรือพูดคุยอะไรเลยทุกครั้งที่แม่มาเราจะได้รับความอบอุ่นกอดเราพูดคุยกับเราตอนนี้คือแม่ก็ไม่อยู่แล้วค่ะเราไม่สามารถที่จะคุยกับใครได้เลยเหมือนเราตัวคนเดียวบนโลกจริงๆเพื่อนเรามีแค่คนเดียวแต่ก็ไม่กล้าจะปรึกษาอะไรมากเราเป็นคนที่เข้มแข็งมากค่ะเคยผ่านโรคซึมเศร้ามาแล้วเกือบฆ่าตัวตายจนเราดีขึ้นเองได้จากตัวเองทำให้เรารักและเห็นคุณค่าในตัวเองมากขึ้นเราเลยรู้สึกรักตัวเองไม่อยากทำร้ายตัวเองแล้วกลับไปป่วยอีกที่เราไม่อยู่กับครอบครัวก็เพราะเรารักตัวเองค่ะไม่อยากให้ตัวเองต้องไปทนรับแต่สภาพจิตใจที่แย่โดนทำร้ายจิตใจไม่พอยังทำร้ายร่างกายเราอีกยังพูดทำร้ายจิตใจเราแต่เราอยู่คนเดียวเรารู้สึกเราสงบขึ้นมากไม่ต้องทะเลาะกับใครเรากลายเป็นคนอคติกับครอบครัวมากเวลาคุยกันเขาจะเริ่มทำให้เรารู้สึกแย่ตลอดถ้าเลือกเกิดชาติหน้าได้เราจะไม่ขอเกิดมาในครอบครัวสภาพแบบนึ้อีกเลยค่ะเราวางแผนตัวเองว่าอยากทำอะไรให้ตัวเองมีความสุขมากขึ้นและรักตัวเองให้มากขึ้นยิ่งเรารู้ว่าเราเคยเจอเคยผ่านอะไรมาถ้าตอนเป็นซึมเศร้าจะเอาแต่ตำหนิตอนนี้รู้เลยค่ะว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่เราเลยถ้าเรารักตัวเองเป็นไม่มีใครทำอะไรเราได้ค่ะรู้สึกอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนคนอื่นเหมือนกันแต่ชาตินี้ทำบุญมาน้อยค่ะเลยไม่มีโอกาสได้อยู่กับแม่บ้างเราก็ต้องอยู่คนเดียวผ่านอะไรมาคนเดียวตลอดขนาดตอนอยู่กับครอบครัวยังเหมือนอยู่คนเดียวเลยค่ะเหมือนเราเป็นแค่ผู้อาศัยในบ้านไม่ใช่คนในครอบครัวตอนนี้ออกมาอยู่หอเลยชินกับการอยู่คนเดียวไม่รู้ว่าอนาคตจะชินไปได้อีกนานแค่ไหนแต่ก็จะพยายามอยู่ให้ได้ค่ะ