เรียกว่าเป็นงานที่กลับมาสู่สไตล์เดิมอีกครั้งก็คงจะว่าได้ หลังจากเสียท่าที่ไปกำกับเรื่อง Noah (2014) ที่นอกจากกระแสคำวิจารณ์ที่ไม่ได้และรายได้ไม่เข้าเป้าแล้ว ดูเหมือนว่าไม่ใช่แนวทางของแกซะเท่าไหร่ มารอบนี้เหมือนผู้กำกับแกเก็บกดยังไงไม่รู้ จัดหนักจัดเต็ม เดือดขึ้น ทะเยอทะยานมากขึ้น มีอะไรนึกขึ้นได้ในหัวใส่มาให้หมด หลังจากที่รับชมไปจากผู้ชมก็มีเสียงแตกออกเป็น 2 ฝั่ง คือ คนที่ชอบก็ชอบไปเลย ส่วนคนที่ไม่ชอบคือถึงขั้นเกลียดไปเลยก็มี ส่วนตัวผมอยู่ในฝั่งที่ชอบมาก ชอบในความ Weird ของบทที่มันไปต่อได้เรื่อยของมัน ๆ โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใด ๆ ขณะเดียวกันก็จะเกิดความงงขึ้นเป็นระยะจนมีคำถาม มีข้อสงสัยตามมา ซึ่งตลอดเวลา 2 ชั่วโมง 1 นาที ที่สละเวลาไปพบกับตรรกะการกระทำทุกอย่างผ่านตัวนางเอกเป็นแกนหลักของเรื่อง รวมไปถึงตัวพระเอกยันเหล่าตัวประกอบนานาพันธุ์ที่เราหาเหตุผลไม่ได้เลยว่าพวกทำไปเพื่ออะไร ซึ่งก็มีความสนุกขึ้นมาจากตรงนี้แหล่ะ ที่แต่ละคนนึกอยู่ ๆ จะทำอะไรก็ทำ นึกจะไปก็ไป ไม่ถามสุขภาพซักคำ ทำให้คนดูอย่างเรานอกจากงงแล้วยังพลอยปวดหัวตามไปด้วย โอเคที่สามารถใช้เรื่องของความหลอนของศาสนา ความเชื่อลัทธิทางไสยศาสตร์ มาเป็น Plot เสริมในการขับเคลื่อนเรื่องให้สามารถกำหนด Level ความกลัวของเรา ไซโคเราไต่ไปทีละขั้นได้อย่างสะพรึงกลัวจนอยากจะสติแตกกรี๊ดลั่นโลกใจะขาดเหมือนกับนางเอกจะแย่อยู่แล้ว
ผู้กำกับ Darren Aronofsky จาก Requiem for a dream (2000) , Black Swan (2010) ผมว่าเรื่องนี้แกเล่นท่ายากที่ตรงจริตผมที่สุด ถ้าไม่นับเรื่อง The Fountain (2006) ที่ผมยังไม่ดู สิ่งที่เห็นชัดคือเฮียแกใส่ Details ทั้งจำเป็นและไม่จำเป็น (ส่วนใหญ่ไม่จำเป็น) ลงไปในตามอำเภอใจอย่างเมามันส์สุดฤทธิ์โดยไม่สนใจว่าวัตถุดิบที่ใส่ไปมันหกเรี่ยราดเต็มพื้นไปหมดแค่ไหน ผลที่ได้เต็มไปด้วยลูกบ้าความมั่วผสมบ้าบิ่นที่ไร้ตรรกะความ Make Sense กระจัดกระจายเต้มไปหมด จับอารมณ์ไม่ถูกว่าจะเดี๋ยวผีเข้าผีออก ปล่อยให้คนดูไปเรียบเรียงลำดับ Story กันเอาเองตามใจชอบ ผมว่าตรงนี้ผู้กำกับสอบผ่านในการปั่นประสาทคนดูให้หัวร้อนได้อยู่หมัด บวกกับได้ 2 พระนางแม่เหล็กดีกรีออสการ์อย่าง Jennifer Lawrence จาก Silver Linning Playbook (2012) และ Javier Bardem จาก No Country for old men (2007) รับบทเป็นสามีภรรยากัน เรื่องการแสดงทั้งคู่ทำได้ยอดเยี่ยม นำเสนอคาแรกเตอร์ตนเองได้น่าสนใจ แม้ว่า Jennifer เด่นกว่าเป็นเดอะแบกของเรื่องที่ทำให้เรื่องน่าติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เคมีทั้งคู่ผมว่าไม่เข้ากันเท่าไหร่ เหมือนชายสูงวัยตกหลุมรักสาววัยรุ่นมากกว่า ส่วนที่น่าเสียดายที่อุตส่าห์ได้ดารามากฝีมืออย่าง Ed Harris จาก Apollo 13 (1995) , Michelle Pfeiffer จาก Batman Returns (1992) และ Domhnall Gleeson จาก About Time (2013) มาประชันเชือดเฉือนหน่อย ที่ไหนได้มาแค่นี้เองเหรอ เหมือนว่างงานแล้วมารับจ๊อบเสริมหารายได้ฆ่าเวลาว่าซั่น
แม้การดำเนินเรื่องมันจะมีความบ้า ๆ บอ ๆ มั่วซั้วข้าวยำผสมอยู่ ขณะเดียวกันในหนังกลับมี Keywords อะไรบางอย่างซ่อนอยู่ไว้มากมาย โดยเฉพาะการอิงถึงหลักศาสนา การเคารพบูชาพระเจ้า หรือ โลกหลังความตาย ซึ่งยอมรับว่าไม่ค่อยข้าใจบ้างในบางฉาก ก็ไม่มีปัญหาอะไรต่อการดูมากมาย แกอยากทำอะไรก็ทำ เหมือนให้เราเป็นตัวนางเอกที่กำลังมองดูเหตุการณ์เผชิญหน้ากับเรื่องราวที่ดำเนินไปด้วยความสงสัย แปลกใจเกินกว่าการควบคุมต่อไปว่าเราจะเจอกับเหตุการณ์อะไรกันจากนี้อีกกันแน่ ซึ่งเดาไม่ออกเช่นกัน แต่ชอบการออกแบบ Location ดี วิวสวย เรียบง่าย ความประณีตในสถาปัตยกรรมยุค Renaissance ให้อารมณ์ศิลป์หน่อย ๆ ขณะเดียวกันก็ทับซ้อนด้วยบรรยากาศความอึดอัด ขยะแขยงของตัวละครอย่างบอกไม่ถูก Score ดนตรีประกอบมีน้อยแต่ใช้สอยได้คุ้มค่า มาทีลุ้นระทึกมหกรรมโอเปร่าประเคนฉากอะไรมากมายรับมือไม่ทัน ฝ่าย Sounds รีบทำหน้าที่บรรเลง Opera โหมโรงบิ้วต์อารมณ์กันสนั่นหวั่นไหวไม่น้อยหน้ากัน แค่โฟกัสไปที่ฉากที่มีธรรมชาติรอบบ้านอย่างเดียวก็เสียวสันหลังวาบแล้ว
สรุป ชอบมาก บ้ามาก และ คลั่งมาก เข้าใจบ้างและไม่เข้าใจบ้างแต่สนุก จูนติดไปกับเรื่องได้ง่าย เหมือนเดินดูงานภาพที่นิทรรศการงานศิลปะเพื่อรับกลิ่นอายรับบรรยากาศนั่นแหล่ะ แม้จะไม่ใช่หนังที่คนจะเข้าถึงกับมันได้ทุกคน แต่ก็เป็นทางเลือกหนึ่งสำหรับคนที่อยากเสพงานอื่นที่ไม่ซ้ำซาก จำเจกับชีวิต เมื่อได้ลิ้มลองสัมผัสดูแล้วคุณจะเข้าใจความหมายของคำว่า แม่ ในอีกมุมนึงมากยิ่งขึ้นครับ
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like กด Share บทความของผม EMCONCEPT เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ
[CR] No.15 Mother! : พระแม่มารดา กรุณาประทานจิต อานิสงฆ์
เรียกว่าเป็นงานที่กลับมาสู่สไตล์เดิมอีกครั้งก็คงจะว่าได้ หลังจากเสียท่าที่ไปกำกับเรื่อง Noah (2014) ที่นอกจากกระแสคำวิจารณ์ที่ไม่ได้และรายได้ไม่เข้าเป้าแล้ว ดูเหมือนว่าไม่ใช่แนวทางของแกซะเท่าไหร่ มารอบนี้เหมือนผู้กำกับแกเก็บกดยังไงไม่รู้ จัดหนักจัดเต็ม เดือดขึ้น ทะเยอทะยานมากขึ้น มีอะไรนึกขึ้นได้ในหัวใส่มาให้หมด หลังจากที่รับชมไปจากผู้ชมก็มีเสียงแตกออกเป็น 2 ฝั่ง คือ คนที่ชอบก็ชอบไปเลย ส่วนคนที่ไม่ชอบคือถึงขั้นเกลียดไปเลยก็มี ส่วนตัวผมอยู่ในฝั่งที่ชอบมาก ชอบในความ Weird ของบทที่มันไปต่อได้เรื่อยของมัน ๆ โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใด ๆ ขณะเดียวกันก็จะเกิดความงงขึ้นเป็นระยะจนมีคำถาม มีข้อสงสัยตามมา ซึ่งตลอดเวลา 2 ชั่วโมง 1 นาที ที่สละเวลาไปพบกับตรรกะการกระทำทุกอย่างผ่านตัวนางเอกเป็นแกนหลักของเรื่อง รวมไปถึงตัวพระเอกยันเหล่าตัวประกอบนานาพันธุ์ที่เราหาเหตุผลไม่ได้เลยว่าพวกทำไปเพื่ออะไร ซึ่งก็มีความสนุกขึ้นมาจากตรงนี้แหล่ะ ที่แต่ละคนนึกอยู่ ๆ จะทำอะไรก็ทำ นึกจะไปก็ไป ไม่ถามสุขภาพซักคำ ทำให้คนดูอย่างเรานอกจากงงแล้วยังพลอยปวดหัวตามไปด้วย โอเคที่สามารถใช้เรื่องของความหลอนของศาสนา ความเชื่อลัทธิทางไสยศาสตร์ มาเป็น Plot เสริมในการขับเคลื่อนเรื่องให้สามารถกำหนด Level ความกลัวของเรา ไซโคเราไต่ไปทีละขั้นได้อย่างสะพรึงกลัวจนอยากจะสติแตกกรี๊ดลั่นโลกใจะขาดเหมือนกับนางเอกจะแย่อยู่แล้ว
ผู้กำกับ Darren Aronofsky จาก Requiem for a dream (2000) , Black Swan (2010) ผมว่าเรื่องนี้แกเล่นท่ายากที่ตรงจริตผมที่สุด ถ้าไม่นับเรื่อง The Fountain (2006) ที่ผมยังไม่ดู สิ่งที่เห็นชัดคือเฮียแกใส่ Details ทั้งจำเป็นและไม่จำเป็น (ส่วนใหญ่ไม่จำเป็น) ลงไปในตามอำเภอใจอย่างเมามันส์สุดฤทธิ์โดยไม่สนใจว่าวัตถุดิบที่ใส่ไปมันหกเรี่ยราดเต็มพื้นไปหมดแค่ไหน ผลที่ได้เต็มไปด้วยลูกบ้าความมั่วผสมบ้าบิ่นที่ไร้ตรรกะความ Make Sense กระจัดกระจายเต้มไปหมด จับอารมณ์ไม่ถูกว่าจะเดี๋ยวผีเข้าผีออก ปล่อยให้คนดูไปเรียบเรียงลำดับ Story กันเอาเองตามใจชอบ ผมว่าตรงนี้ผู้กำกับสอบผ่านในการปั่นประสาทคนดูให้หัวร้อนได้อยู่หมัด บวกกับได้ 2 พระนางแม่เหล็กดีกรีออสการ์อย่าง Jennifer Lawrence จาก Silver Linning Playbook (2012) และ Javier Bardem จาก No Country for old men (2007) รับบทเป็นสามีภรรยากัน เรื่องการแสดงทั้งคู่ทำได้ยอดเยี่ยม นำเสนอคาแรกเตอร์ตนเองได้น่าสนใจ แม้ว่า Jennifer เด่นกว่าเป็นเดอะแบกของเรื่องที่ทำให้เรื่องน่าติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เคมีทั้งคู่ผมว่าไม่เข้ากันเท่าไหร่ เหมือนชายสูงวัยตกหลุมรักสาววัยรุ่นมากกว่า ส่วนที่น่าเสียดายที่อุตส่าห์ได้ดารามากฝีมืออย่าง Ed Harris จาก Apollo 13 (1995) , Michelle Pfeiffer จาก Batman Returns (1992) และ Domhnall Gleeson จาก About Time (2013) มาประชันเชือดเฉือนหน่อย ที่ไหนได้มาแค่นี้เองเหรอ เหมือนว่างงานแล้วมารับจ๊อบเสริมหารายได้ฆ่าเวลาว่าซั่น
แม้การดำเนินเรื่องมันจะมีความบ้า ๆ บอ ๆ มั่วซั้วข้าวยำผสมอยู่ ขณะเดียวกันในหนังกลับมี Keywords อะไรบางอย่างซ่อนอยู่ไว้มากมาย โดยเฉพาะการอิงถึงหลักศาสนา การเคารพบูชาพระเจ้า หรือ โลกหลังความตาย ซึ่งยอมรับว่าไม่ค่อยข้าใจบ้างในบางฉาก ก็ไม่มีปัญหาอะไรต่อการดูมากมาย แกอยากทำอะไรก็ทำ เหมือนให้เราเป็นตัวนางเอกที่กำลังมองดูเหตุการณ์เผชิญหน้ากับเรื่องราวที่ดำเนินไปด้วยความสงสัย แปลกใจเกินกว่าการควบคุมต่อไปว่าเราจะเจอกับเหตุการณ์อะไรกันจากนี้อีกกันแน่ ซึ่งเดาไม่ออกเช่นกัน แต่ชอบการออกแบบ Location ดี วิวสวย เรียบง่าย ความประณีตในสถาปัตยกรรมยุค Renaissance ให้อารมณ์ศิลป์หน่อย ๆ ขณะเดียวกันก็ทับซ้อนด้วยบรรยากาศความอึดอัด ขยะแขยงของตัวละครอย่างบอกไม่ถูก Score ดนตรีประกอบมีน้อยแต่ใช้สอยได้คุ้มค่า มาทีลุ้นระทึกมหกรรมโอเปร่าประเคนฉากอะไรมากมายรับมือไม่ทัน ฝ่าย Sounds รีบทำหน้าที่บรรเลง Opera โหมโรงบิ้วต์อารมณ์กันสนั่นหวั่นไหวไม่น้อยหน้ากัน แค่โฟกัสไปที่ฉากที่มีธรรมชาติรอบบ้านอย่างเดียวก็เสียวสันหลังวาบแล้ว
สรุป ชอบมาก บ้ามาก และ คลั่งมาก เข้าใจบ้างและไม่เข้าใจบ้างแต่สนุก จูนติดไปกับเรื่องได้ง่าย เหมือนเดินดูงานภาพที่นิทรรศการงานศิลปะเพื่อรับกลิ่นอายรับบรรยากาศนั่นแหล่ะ แม้จะไม่ใช่หนังที่คนจะเข้าถึงกับมันได้ทุกคน แต่ก็เป็นทางเลือกหนึ่งสำหรับคนที่อยากเสพงานอื่นที่ไม่ซ้ำซาก จำเจกับชีวิต เมื่อได้ลิ้มลองสัมผัสดูแล้วคุณจะเข้าใจความหมายของคำว่า แม่ ในอีกมุมนึงมากยิ่งขึ้นครับ
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like กด Share บทความของผม EMCONCEPT เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้