สวัดดีค่ะ วันนี้จะมาสอบถามคนที่รู้ด้านนี้หรือเคยเป็นแบบเราแล้วทำอย่างไรถึงกลับมาเหมือนเดิม
---------------------
ทำไหมเรารู้สึกไม่ตื่นเต้นหรือมีความกระตือลือล้นเหมือนเมือก่อน เรารู้สึกแบบนี้ตั่งแต่ปี2562 ตั่งแต่ออกลูกได้15วัน แล้วจับได้ว่าแฟนนอกใจ จากนั้นเราก็เลิกกัน หลังจากเลิกกันเราร้องไห้คืนที่จับได้คืนเดียว เรา ก็เสียใจนะแต่หลังจากคืนนั้นที่จับได้เราก็ไม่เคยร้องให้ออกมาอีกเลย เราเลยตัดสินใจออกทำงาน ตอนลูกคลอกได้15วัน จ้างแม่เลี้ยงอยู่บ้าน เพราะเราหนีปันหาไม่อยากอยู่กับที่ โดยการไปทำงาน. ออกบูธ ตามห้าง จังหวัดต่างๆเพื่อที่เราจะได้ไม่มามัวนั้งเสียใจหรือร้องไห้เพราะกลัวภาวะหลังคลอดมากๆ หล้งจากนั้นผ่านมา6เดือนเจอสถานการณ์โควิด19 เราไม่สามารถออกทำงานได้ ก็กลับมาอยู่บ้านตั่งแต่นั้นมา """ เรามาอยู่บ้านเราได้เริ่มรู้สึกไม่อยากทำไรไม่มีแรงจะทำไม่รู้จะไปยังไง ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆว่า ทำไหมเรารู้สึกเฉยๆกับทุกเรื่องไปเส่ยเเล้ว ความรู้สึกมีความสุขมากๆๆๆ มันหายไปไหนหมด มันไม่มีเลยจริงๆจนถึงตอนนี้ หัวใจเรามันไม่ตื้นเต้นหรือรู้สึกอะไรเลย ไม่ใช้ว่ามีลูกไม่มีความสุขนะคะ มันก็มี แต่เรารักเขาอยู่แล้ว แล้วอยู่ทุกวันนี้ก็หน้าจะเพราะมีกำลังใจอยู่เพื่อลูก แต่ตอนนี้น้องกำลังโตแล้วจะเริ่มเข้าเรียนแล้ว เราจะเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ เราคิดๆๆๆๆซ้ำๆอยู่แบบนี้จนบางทีสมองมันคิดไปเลื่อยเปื่อยแล้ว คิดหาทางออกไม่ได้ไม่มีคำปรึกษา ( แบบนี้มันเข้าขั่นเป็นซืมเศร้าไหมคะ เรากลัวใจตัวเองมากๆเลยอะ บางทีความรู่สึกตอนนอนหลับมันมีความสุขและตื้นเต้นมากกว่าความเป็นจริงตอนตื่นมาเสียอีก ชีวิตไม่หน้าเป็นงี้เลย เราไม่เคยโทษใคร เราโทษตัวเองเสมอๆท้าเราไม่ไปใช้ชีวืตสนุกมากเกินไป ตอนนี้เราก็คงยังใช้ชีวิตที่มีความสุขสนุกอยู่
อยากรู้ว่าเราเป็นซืมเศร้าไหม
---------------------
ทำไหมเรารู้สึกไม่ตื่นเต้นหรือมีความกระตือลือล้นเหมือนเมือก่อน เรารู้สึกแบบนี้ตั่งแต่ปี2562 ตั่งแต่ออกลูกได้15วัน แล้วจับได้ว่าแฟนนอกใจ จากนั้นเราก็เลิกกัน หลังจากเลิกกันเราร้องไห้คืนที่จับได้คืนเดียว เรา ก็เสียใจนะแต่หลังจากคืนนั้นที่จับได้เราก็ไม่เคยร้องให้ออกมาอีกเลย เราเลยตัดสินใจออกทำงาน ตอนลูกคลอกได้15วัน จ้างแม่เลี้ยงอยู่บ้าน เพราะเราหนีปันหาไม่อยากอยู่กับที่ โดยการไปทำงาน. ออกบูธ ตามห้าง จังหวัดต่างๆเพื่อที่เราจะได้ไม่มามัวนั้งเสียใจหรือร้องไห้เพราะกลัวภาวะหลังคลอดมากๆ หล้งจากนั้นผ่านมา6เดือนเจอสถานการณ์โควิด19 เราไม่สามารถออกทำงานได้ ก็กลับมาอยู่บ้านตั่งแต่นั้นมา """ เรามาอยู่บ้านเราได้เริ่มรู้สึกไม่อยากทำไรไม่มีแรงจะทำไม่รู้จะไปยังไง ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆว่า ทำไหมเรารู้สึกเฉยๆกับทุกเรื่องไปเส่ยเเล้ว ความรู้สึกมีความสุขมากๆๆๆ มันหายไปไหนหมด มันไม่มีเลยจริงๆจนถึงตอนนี้ หัวใจเรามันไม่ตื้นเต้นหรือรู้สึกอะไรเลย ไม่ใช้ว่ามีลูกไม่มีความสุขนะคะ มันก็มี แต่เรารักเขาอยู่แล้ว แล้วอยู่ทุกวันนี้ก็หน้าจะเพราะมีกำลังใจอยู่เพื่อลูก แต่ตอนนี้น้องกำลังโตแล้วจะเริ่มเข้าเรียนแล้ว เราจะเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ เราคิดๆๆๆๆซ้ำๆอยู่แบบนี้จนบางทีสมองมันคิดไปเลื่อยเปื่อยแล้ว คิดหาทางออกไม่ได้ไม่มีคำปรึกษา ( แบบนี้มันเข้าขั่นเป็นซืมเศร้าไหมคะ เรากลัวใจตัวเองมากๆเลยอะ บางทีความรู่สึกตอนนอนหลับมันมีความสุขและตื้นเต้นมากกว่าความเป็นจริงตอนตื่นมาเสียอีก ชีวิตไม่หน้าเป็นงี้เลย เราไม่เคยโทษใคร เราโทษตัวเองเสมอๆท้าเราไม่ไปใช้ชีวืตสนุกมากเกินไป ตอนนี้เราก็คงยังใช้ชีวิตที่มีความสุขสนุกอยู่