ถ้าเราคิดว่าที่บ้านไม่ใช่เซฟโซนจะว่าเราผิดไหมคะ

สวัสดีค่ะ หนูอายุ14ปี มีปัญหาทางบ้านมานานมากแล้วค่ะตั้งแต่เด็กๆ คืออย่างแรกนะคะพ่อแม่ของหนูแยกทางกันแต่ทางพ่อยังส่งค่าเทอมค่ากินให้ตลอดไม่เคยขาด ส่วนทางบ้านแม่ก็อยู่ด้วยกันมียายลุงป้า แม่มีพ่อใหม่หลายคนแต่ก็อยู่ไม่นานสักคนบางคนก็ดีกับหนูแต่บางคนก็สนใจแค่แม่อันนี้หนูก็ไม่มีปัญหาอะไร ต้องบอกก่อนนะคะแม่หนูเป็นคนอารมณ์ร้อน ฉุนเฉียวง่าย แม่ชอบซ่อมของต่างๆนาๆของแม่ณตอนนั้นหนูยังเด็กเรื่องงานที่ช่วยแม่ก็คงช่วยได้ไม่มากแต่แม่ชอบใช้ยกของหนักๆบ้างแหละ ใช้จุกจิก ตอนนั้นก็ยอมรับว่าไม่ชอบและรำคาญมากๆพอใช้แม่ก็จะชอบด่าว่าตลอดเป็นคำที่แม่ไม่ควรจะพูดกับลูกเลยด้วยซ้ำทุกครั้งที่แม่กลับจากทำงานก็จะไม่อยากเจอแม่ ช่วงนั้นติดยายมากๆไปไหนมาไหนกับยายตลอดก็มีความสุขดี จนกระทั่งหนูอายุได้12ปีแม่ก็บอกว่าแม่ท้องกำลังจะมีน้องซึ่งหนูเป็นคนที่ไม่ชอบเด็กและหนูอยู่คนเดียวมานานมากจึงกลัวจะโดนแย่งความรักทั้งๆที่ปกติแม่ก็ไม่เคยมอบให้เท่าไหร่ ค่ะแล้วก็เป็นจริงๆหนูกลายเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครสนใจ ตลอดเวลาก็มีแต่คนพูดว่ารักน้องให้มากๆเสียสละให้น้องบ้างดูน้องสิ่ ตอนนั้นหนูเข้าม.1พอดีเป็นช่วงเรียนออนไลน์หนูก็ต้องช่วยดูน้องบางทีก็เรียนไม่รู้เรื่องพออยู่กับเรื่องแบบนี้มาสักพักหนูก็เหนื่อยที่ต้องเป็นแบบนี้แต่ก็เข้าใจแม่ที่ต้องดูน้อง วันนั้นเราทะเลาะกันแม่ไล่หนูไปตายหนูร้องไห้ขึ้นไปที่ชั้นดาดฟ้าของบ้านยืนคิดสักพักแต่จริงๆหนูก็ไม่กล้าทำได้แค่คิดเป็นแบบนี้ทุกรอบหนูทักไประบายกับพ่อทีบ้านก็ไม่อยากให้ยุ่งเท่าไหร่หนูที่คิดว่าพ่อคงไม่สนใจเท่าไหร่แตาพ่อโทรมาปลอบและทำให้หนูคิดว่าพ่อรักหนูมากๆ เรื่องก็ผ่านมาพ่อของน้องก็แยกทางไปยายเลยต้องออกจากงานมาดูน้องเพื่อให้แม่ไปทำงานจากยายที่หนูคิดว่าคงเป็นคนที่พึ่งได้กลับเปลี่นนเป็นคนละคนขี้โมโหด่าเหวี่ยงไปทุกเรื่อง จากหนูที่โดนแม่ด่าปกติอยู่แล้วกลับมีเพิ่มมาอีกคนทำให้หนูคิดว่าหนูตัวคนเดียวมาตลอดและจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่รนานแค่ไหนหนูเคว้ง จนหนูมีแฟนคนนึงที่ดีมากๆคอยรับฟังปัญหาทุกอิย่างคอยอยู่ข้างๆมันก็พอช่วยให้หนูสบายใจมากขึ้นแถมแม่ของเขาก็ยอมรับในตัวหนูและพร้อมปลอบใจหนูเสมอ แต่มองย้อนกลับมาที่บ้านตัวเองกลับไม่มีอะไรแบบนี้เลย หนูเป็นเด็กเรียนดีมาตลอดไม่เคยทำให้ที่บ้านผิดหวังไม่เคยก่อเรื่องสร้างปัญหาแต่สิ่งที่หนูได้รับมันคือแบบนี้หรอ วันเกิดตั้งแต่จำความได้ก็คงเป็นวันที่ดีสำหรับหนูมีเค้กมีของขวัญเล็กๆน้อยๆหนูก็ดีใจมากๆ สองปีก่อนหนูขอกีต้าตัวนึงกับแม่ราคาพันต้นแม่ก็บอกให้ไปขอเงินพ่อครึ่งนึงหนูก็ไปบอกพ่อเขาก็ให้มาสุดท้ายแม่ก็ไม่ได้ซื้อกีต้าตัวนั้นหนูรอมันมาตลอดไม่ใช่ว่าหนูจะว่าแม่ไม่เคยให้ไม่เคยซื้อนานๆทีแม่จะซื้ออะไรให้ แม่เคยเขวี้ยงโทรศัพท์หนูลงพื้นพังหนูไม่มีเรียนหนูเลยเอาเงินเก็บที่มีมาซื้อโทรศัพท์ที่พอใช้ได้เครื่องนึงแต่แม่กลับพูดว่าซื้อมาทำไมโทรศัพท์กากๆพูดดูถูกหนูตลอดไม่เคยชมไม่เคยพูดว่าภูมิใจกับสิ่งที่หนูทำมีแต่คอยเหยียบย่ำ วันเกิดปีนี้ก็เช่นกันหนูไม่คาดหวังกับกีต้าร์อีกแล้วแค่มีเค้กหรือคำอวยพรก็ได้แต่ปีนี้แม่ตัดแว่นส่ายตาให้ พอถึงวันเกิดหนูก็รอเค้กเวลาผ่านไปจนดึกก็ไม่มีอะไรเลยทุกอย่างปกติ ตื่นมาหนูก็เลยถามแม่ แม่บอกว่ายายไม่ต้องซื้อหรอกไม่ต้องจัดหรอก หนูก็งงว่าทำไมคนที่ควรพูดต้องเป็นเจ้าของวันเกิดสิ่ทำไมล่ะ
เรื่องก็ผ่านไปล่าสุดอาทิตนี้หนูขอเอาเงินที่พ่อให้มาแบ่งใช้เองเพราะปกติเงินจะเก็บที่ยายและยายให้ใช้แค่300ต้องบอกก่อนว่าหนูได้ใช้อาทิตละ750+ (หนูอายุ14กำลังจะขึ้นม.3ค่ะ)แต่ยายไม่ให้เพราะเขาจะเอาไว้ใช้เองหนูไม่เคยขอเงินเลยนอกจากเงินที่ให้ไว้ เขาก็ไม่พอใจไม่คุยกับหนูเลย ปกติยายเป็นคนทำกับข้าวเขาจะทำที่หนูกินได้ด้วยแต่พอเป็นเรื่องแบบนี้ก็ก็ไม่สนใจเลยเขาพูดว่ากอนได้ก็กินกินไม่ได้ก็อดไป แต่หนูก็พยามกินในสิ่งที่หนูกินได้แต่บางวันที่กินไม่ได้ก็ค้องออกไปซื้อ หนุเลยทักไประบายกับพ่อหนูโทรคุยกับพ่อ พ่อบอกให้หนูอดทนพ่ออยากให้มาอยู่ด้วยตั้งแต่แรกแต่ที่บ้านหนูไม่ยอมพ่อรอให้หนูตัดสินใจเองได้พ่อจะพาไปอยู่กับพ่อ ทางบ้านแฟนก็บอกว่าถ้าหนูทนไม่ไหวก็ไปอยู่บ้านเขาได้ไม่มีปัญหาอะไร หนูรู้สึกโชคดีที่ยังมีคนคอยห่วงหนูอยู่บ้าง ตอนนี้หนูก็ต้องทนกับสิ่งที่เจอทุกวัน หนูก็ไม่รู้วันไหนจะหลุดพ้นสะที อ่านมาถึงตรงนี้หนูก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวของหนู ขอให้ทุกคนมีวันที่ดีนะคะ😄