ปัญหาชีวิตอัดอั้นมาก เหมือนวนลูปำปเป็นวงกลมเรื่อยๆ ช่วยที!!

คือก่อนหน้าเรายอมให้ดีเทลเลยว่าเราเป็นซึมเศ้าตั้งแต่12มาตอนนี้ก็20ต้นๆ แล้วประวัติการเรียนก็มานอกระบบจนถึงม.ปลาย เราไปกทม.6ปีกลับบ้านเกิด6ปี แล้วมากทม.อีกครั้งนี้ที่มาเรายอมรับเลยว่าอยู่บ้านเกิดไม่ค่อยผโอเคแม่กับยายคอยห่วงเราตลอดว่าทำอะไรไม่ได้อย่าไปทำเลย มันเลยรู้สึกอึดอัดแบบเราคิดในตัวเองด้วยว่าเราก็มีแขนขาครบถ้าสมองก็ฝึกได้อยู่ ทำไมเราต้องให้เขาทำทุกอย่างให้เราด้วย เราอยากลองก้าวไปทำอะไรที่ช่วยตนเองได้ แม่เราก็ไม่สบายหาเลี้ยงกันแบบนี้มีหวังแม่เหนื่อยมากแน่ๆ เรายอมรับเรามีปัญหากับเขาบางเรื่อง แต่ตอนแม่ยิ้มเราคิดว่ามันอยากให้เขายิ้มสบายๆกับชีวิตตนเองบ้างอ้ะ แล้วเราก็อยากกลับมาเจอป้าที่เหมือนแม่มากแต่แกแค่ไม่ค่อยแสดงออก ตอนเด็กๆเราอาจไม่รู้นิสัยแก แต่พอเอาเข้าจริงๆ เรามีบางอย่างเหมือนcopyกันมากกว่าแม่อีก ตอนมาแรกๆเราก็บอกมาเรียนแต่ที่จริงไม่ชอบที่ตรงนี้ แต่ก็อ้างเรื่อยๆจนได้เจอแก ตอนแรกเราได้อยู่บ้านหลังเก่าคนเดียวพอถูไถได้แต่เหงาสุดๆทั้งบ้านเหลือแต่ความทรงจำเก่าๆ เราก็เปิดหนังสือ ปัดกวาดซ่อมบ้านเท่าที่ทำได้เป็นส่วนใหญ่รอป้ามาหาบ้างประมาณ1เดือนแกมา1ครั้ง บางทีก็ถามส่งเงินให้แต่เราไม่อยากรับ อดีตเรากวนแกเยอะแล้วเราแค่แบบตอนนั้นอยากลองทำอะไรได้ด้วยตนเองนานๆทีถึงจะรับ ประมาณ3เดือนที่วนเวียนแบบนั้น แล้วก็มาอยู่ที่แกอยู่ที่เป็นofficeลุงด้วย ตอนนั้นจับพลัดพลูได้เป็นแม่บ้านคนเก่าที่ออกกระทันหัน เรานับถือใจเขามากอ่ะตอนนั้นเขาสอนงานเรา สอนอะไรเบื้องต้นเครื่องใช้ไฟฟ้างานพื้นๆ จนเราทำได้หมด แต่ปัญหาต่อมางานล้นมือคือแบบบางทีมันวนงานไม่ทันเราก็เซ็งๆเหมือนกันทำไม่ได้เหมือนคนเก่าบ้าน2หลัง ลานจอดรถ โรงครัวนอก ต้นไม้ หมา2ตัว เครื่องปรุงของใช้ต่างๆ เขาจำได้เราจำไม่ค่อยได้ ตอนนั้นเราจะทำบัญชีรายชื่อของในสต็อก เขามาเห็นก็บอกไม่ต้องก็ได้เหมือนพอเริ่มเสนอไอเดียจัดระเบียบมันก็แผลง ทำอะไรบางทียกของนอกบ้านเข้าในบ้านวนไปๆมาๆนั่นแหละเพราะของเยอะจัด บางทีต้องเร่งงานก็รีบจนตอนนี้ตัวเราช้ำแทบไม่รู้สึกอะไร เรื่องอะไรคนนึงเอางี้คนนึงเอางั้น พอได้ทีคนนี้เอาคนนี้ไม่เอาเทียบอีก ต้องจำวันหาตารางว่างๆมาเคลียร์งานดูต้นไม้ตอนเย็นที่โอกาสเหมาะ เพราะถ้ารดตอนเขาปาร์ตี้เหล้าไม่ไปร่วมคุย ก็บอกซึมเศร้า  หลายๆอย่างจริงไม่จริงโยนมาจนตอนนี้เราไม่กล้าจะยอมรับอะไรเลยอ่ะว่าทำไปเปล่าหรือไม่ บางอย่างเลือนลางสุดๆ จ-ส จะไป7.00-20.00 staffงาน  อาทิตย์ซักผ้าเตรียมข้าวดูแลบ้านนิดหน่อยพัก3ชม. เย็มเตรียมรับofficeจ.อีก ผสมไปจนทนแทบไม่ไหว แถมบางทีร้สๆจะพูดจริงเล่นทีจริงกับมุขเขาเราไม่อยากยุ่ง ปลีกตัวก็ไม่ได้ มีปัญหาเล่าระบายสุดท้ายกลายเป็นเรื่องใหญ่อีก ในออหฟิศมองว่าเป็นคนเอาแต่ใจ บางทีเรื่องบางเรื่องคุณโยนมาให้เราเยอะไปเราก็ไม่ไหวอ่ะ งานกายทำทั้งวันก็พอแล้ว บางทีกระแนะเล่นเพื่ออะไรคะ อีกอย่างเรางกมาก แบบไม่ค่อยคว้าจ่ายแต่เป็นกรณีของไม่อยากอ่ะ เงินเดือนไม่เยอะวันๆหนึ่งถ้ากินของ100กว่าต่อมื้อ ไม่พอ แต่ถ้าเราสั่งมากินด้วยเราจ่ายไม่เคยเกี่ยง ของในตู้บางทีมันเยอัเกินกินได้ก็โอ บางทีไปรับของจ่ายเงินไปให้ก่อนต้องทำอีก บางคนจ่าย บางคนไม่จ่ายเพราะไม่มีแต่มันสะสมเยอะ เงินเกือบทั้งหมดแต่ละเดือนค่าของนี้ทั้งนั้น อีกอย่างสุดท้ายเราอยากเรียนเคยเล่าไปก็โดนดูถูกก็อายพยายามเข้าcourseเสริม แค่เขาเห็นเราจดก็บอกไม่รู้เรื่องหรอกสนงี้ๆดีกว่า หนังสือนี่แทบไม่กล้าลงจะเอาเวลางานที่จบไปอ่านข้างบนห้องโดนว่าเห็นแก่ตัวเลยแบยไงดีอ่ะ พอเล่าป้าฟังแกก็เข้าใจนะ แต่แกก็เอาความรู้สึกไปด้วยเลยเครียดเลย เราแค่อยากระบายแล้วช่างมัน เริ่มใหม่ๆๆจนกว่าจะได้ แต่พอมีปัญหาพวกนี้ทีไง เราแบบคือความผิดเด็กไม่รู้จักโต ภาระ ไม่รู้บุญคุณ ไม่รู้จักตนเอง เหนื่อยอ่ะที่ต้องรู้สึกพวกนี้ ที่จริงก็มีอีกเยอะ แต่แบบตันมากๆลุงเรานี่แสดงออกเลยว่ารังเกียจเต็มที่ พี่ชาย(หลานของลุง)ยังไม่เคยโดนเลย แม้จะเอาแต่เล่นเกมทุกคนประณีประนอม ตันมากเหมือนรับบทคนรับใช้ในคำว่าครอบครัว
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่