คืนนี้เราไปกินเหล้ากันมาค่ะ ตั้งแต่สองทุ่มจนถึงตีสองครึ่งที่เราอยู่นะคะ พอตีสองครึ่งเราก็ขอตัวกลับกับเพื่อนอีกคนนึง จนขับรถมาถึงบ้านแล้วเราดันมานึกได้ว่าลืมกุญแจบ้านไว้ที่นั่น เราเลยโทรไปหาเพื่อนสาวอีกสองคนที่ยังไม่กลับ ถามว่าจะกลับตอนไหนกัน ลึกๆเราก็หวังคำตอบว่าอีกสักพักหรือครึ่งชั่วโมงจะกลับ เพราะเพื่อนก็นั่งกันมาหลายชั่วโมงมากแล้ว อีกอย่างแถวนั้นก็มืดและยังกินกับผู้ชายแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันด้วยซ้ำ แต่ได้คำตอบจากเพื่อนสนิททั้งสองว่าไม่เช้าก็ไม่กลับ มันทำให้เราเฟลมากๆเลยค่ะ เรารู้สึกว่าผู้ชายที่ดื่มตรงหน้าของพวกนางมันสำคัญกว่าเพื่อนอย่างเราหรอ อีกอย่างเราอยู่ละแวกบ้านใกล้ๆพวกเค้าด้วย ใกล้กันเลยค่ะ เราคิดว่าอย่างน้อยเจียดเวลามาให้สักนิดก็ได้นี่นา เพราะเวลาที่เขาลำบากเราก็ช่วยเหลือมาตลอด เรายอมรับผิดนะคะว่าเป็นฝ่ายผิดที่ลืมกุญแจรถ แต่ด้วยความน้ำใจเพื่อนและความห่วงใยมันจะไม่มีให้กันเลยหรอ เราเข้าบ้านไม่ได้ซึ่งมันก็เปลี่ยวด้วย แต่พีคที่สุดก็คือเพื่อนสาวอีกคนที่บ้านอยู่ไกลมากไกลเป็นกิโล สู้อาสาขับมาเอากุญแจจากพวกนางเพื่อมาให้กับเราในช่วงเวลาตีสี่ครึ่ง นางบอกเป็นห่วงเพื่อนอย่างเรา เนี่ยค่ะ เราก็คิดได้เลยว่าจะดูเพื่อนแท้ให้ดูตอนที่ลำบากกันจริงๆ