คือเราเป็นคนขี้น้อยใจ แล้วเราก็เห็นเพื่อนชอบชวนกันไปไหนมาไหนด้วยกันโดยไม่มีเรามาประมาณ1เดือน เราก็ลงตอรี่บ่นนู้นนี่ไป จนใกล้จะหมดเดือนแล้ว เราไม่ไหวแล้วเรารู้สึกเสียใจเพราะก็เป็นคนขี้น้อยใจอยู่แล้ว เลยไปคุยกับเพื่อนตรงๆ ว่าแบบเออ ทำไมไปนู้นไปนี่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยชวนเลย แล้วก็รู้สึกเหมือนโดนเมินเลย เพื่อนก็บอกว่าไม่มีใครเมินเลยทำไมถึงคิดแบบนี้ เราก็เลยบอกไปว่ามันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ สรุปแล้วเพื่อนบอกว่าเราเข้าใจผิดไปเอง ไม่ได้ไม่ชวนแค่บางครั้งที่ไปคือก็ไปแบบไม่ได้ตั้งใจจะไป แค่ขับผ่านก็เลยแวะๆหน่อย บางทีก็ไปแปบเดียวแล้วก็กลับ เราก็เลยโอเคเข้าใจแล้วว่าเราผิดเอง หลังจากนั้นเพื่อนก็บอกกับเราว่า ที่เราไปโพสบนนู้นนี่อะเพื่อนก็เสียใจเหมือนกัน ทำไมมีอะไรไม่มาคุยกันเลยตรงๆ คือเรารู้สึกว่ามันคือคำที่ไม่ได้แรงนะ แต่เพื่อนก็มองว่ามันแรง เราก็เลยโอเค ขอโทษจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วมีอะไรก็จะคุยกันเลยจะไม่เก็บไปคิดเอาเองแล้ว แล้วเพื่อนก็เริ่มหยิบยกปัญหาอื่นๆมาพูด เราก็แบบมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ก็โอเค เพื่อนไม่ชอบตรงนี้ใช่มั้ยขอโทษนะ ขอโทษจริงๆจะไม่ทำอีก แล้วก็จะปรับตัวด้วย ก็เหมือนเพื่อนทุกคนโอเค ก่อนกลับเพื่อนก็บอกว่า รับคำขอโทษแล้วนะแต่ต้องใช้เวลาหน่อยเพราะมันเสียความรู้สึกไปแล้ว ทุกคนก็ต้องปรับตัว ส่วนเราก็โอเค อย่างน้อยมันก็กำลังจะดีขึ้น
เราก็เลยมีอะไรก็มองปล่อยๆผ่านไป แบบพวกเรื่องไม่ชวนอะไรแบบนี้(เพราะหลังจากนั้นมันก็ยังมีอยู่)ระวังคำพูดมากขึ้น จนตอนนี้ผ่านมาจะ2อาทิตย์แล้ว ก็ยังตึงๆกันอยู่ เราก็พยายามเข้าหาเพื่อนแล้วแต่ได้การตอบกลับน้อยแต่ก็คิดว่าเพื่อนก็กำลังปรับตัวอยู่ จนช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมามีสอบมิดเทอม เพื่อนก็ไปติวกันทั้งกลุ่มเลยโดยไม่มีเรา เราไม่รู้เรื่องเลยว่าเพื่อนไปติวกัน ไม่มีใครมาบอกก็เลยเริ่มเครียดแล้วกลับมาคิดว่ากำลังโดนดีดออกจากกลุ่มหรือป่าว จนเราอยากไปถามความชัดเจนจากเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะไปปรึกษาเพื่อนคนนึงมาก่อน เพื่อนคนกลางบอกว่า เพื่อนคนอื่นอาจจะยังไม่พร้อมที่จะชวนเราก็ได้ แต่เรารู้สึกว่าถ้าพยายามจะปรับตัวเข้าหากันก็ต้องชวนกันหน่อยมั้ย ถึงจะไม่อยากหรือรู้สึกอึดอัดก็ควรจะชวน แต่เราก็พยายามปล่อยวางจนผ่านไปแล้วก็เลยโอเค รีเซ็ตตัวเองอย่าไปคิดอะไรเยอะ เอาใหม่ๆค่อยปรับตัวเข้าหาเพื่อนอีกถึงจะได้การตอบกลับน้อยแต่อย่างน้อยก็ยังมี แต่เราเอาความกังวลใจออกไปไม่ได้เลยเหมือนคิดตลอดเวลาเพราะเมื่อวานที่ผ่านมาเพื่อนก็นัดกันไปดูหนังกันโดยที่เราไม่รู้อีกแล้ว พยายามปล่อยวางแล้ว แต่ทุกครั้งที่สมองโล่ง เรื่องนี้มันก็ชอบเข้ามาอยู่ในหัวตลอดเลย เราควรทำยังไงดี เราอยากออกจากตรงนี้มากเลยแต่ก็หวังว่ามันก็อาจจะค่อยๆดีขึ้น เราไม่อยากหันหลังให้เพื่อน แต่เราก็อึดอัด
ทะเลาะกับเพื่อนเหมือนเราจะเป็นคนที่ผิดสะส่วนใหญ่ พยายามปรับตัวแล้วแต่เพื่อนก็ยังไม่ดีขึ้นทำยังไงดี
เราก็เลยมีอะไรก็มองปล่อยๆผ่านไป แบบพวกเรื่องไม่ชวนอะไรแบบนี้(เพราะหลังจากนั้นมันก็ยังมีอยู่)ระวังคำพูดมากขึ้น จนตอนนี้ผ่านมาจะ2อาทิตย์แล้ว ก็ยังตึงๆกันอยู่ เราก็พยายามเข้าหาเพื่อนแล้วแต่ได้การตอบกลับน้อยแต่ก็คิดว่าเพื่อนก็กำลังปรับตัวอยู่ จนช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมามีสอบมิดเทอม เพื่อนก็ไปติวกันทั้งกลุ่มเลยโดยไม่มีเรา เราไม่รู้เรื่องเลยว่าเพื่อนไปติวกัน ไม่มีใครมาบอกก็เลยเริ่มเครียดแล้วกลับมาคิดว่ากำลังโดนดีดออกจากกลุ่มหรือป่าว จนเราอยากไปถามความชัดเจนจากเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะไปปรึกษาเพื่อนคนนึงมาก่อน เพื่อนคนกลางบอกว่า เพื่อนคนอื่นอาจจะยังไม่พร้อมที่จะชวนเราก็ได้ แต่เรารู้สึกว่าถ้าพยายามจะปรับตัวเข้าหากันก็ต้องชวนกันหน่อยมั้ย ถึงจะไม่อยากหรือรู้สึกอึดอัดก็ควรจะชวน แต่เราก็พยายามปล่อยวางจนผ่านไปแล้วก็เลยโอเค รีเซ็ตตัวเองอย่าไปคิดอะไรเยอะ เอาใหม่ๆค่อยปรับตัวเข้าหาเพื่อนอีกถึงจะได้การตอบกลับน้อยแต่อย่างน้อยก็ยังมี แต่เราเอาความกังวลใจออกไปไม่ได้เลยเหมือนคิดตลอดเวลาเพราะเมื่อวานที่ผ่านมาเพื่อนก็นัดกันไปดูหนังกันโดยที่เราไม่รู้อีกแล้ว พยายามปล่อยวางแล้ว แต่ทุกครั้งที่สมองโล่ง เรื่องนี้มันก็ชอบเข้ามาอยู่ในหัวตลอดเลย เราควรทำยังไงดี เราอยากออกจากตรงนี้มากเลยแต่ก็หวังว่ามันก็อาจจะค่อยๆดีขึ้น เราไม่อยากหันหลังให้เพื่อน แต่เราก็อึดอัด