เรื่องเริ่มที่...เรากับน้องเค้าเจอกันครั้งหนึ่งในงานประชุมที่จ.ที่เราอยู่ ตอนนั้นน้องเป็นคณะทำงาน นั่งทำงานเอกสารอยู่ เรารู้สึกถูกชะตา ลักษณะบุคลิกน้อง ผมสั้น ดูตัวเล็ก ท่าทางก็ออกแมน ๆ อยู่นะ รวมๆน่ารักดี เราก็เลยรวบรวมความกล้าเข้าไปถามงานน้อง "น้องคะ โน่นนั่นนี่..." ส่วนน้องก็เรียกเราว่า "ท่านคะ ท่านขา" เราก็เลยถามน้องว่าทำงานอะไร น้องก็ตอบทำงานตำแหน่งเดียวกันกับเรา เราก็เลยว่าเรียกพี่ก็ได้ แต่น้องก็ยังท่านคะท่านขากับเรา เราก็รู้สึกแหม่ง ๆ นะตอนแรก ตอนนั้นเราก็ขอข้อมูลอะไรน้องไม่รู้ เลยได้ไลน์น้องมา และเราก็ไม่เคยได้คุยกันอีกเลย....
และแล้ว...เวลาก็ผ่านไป...เกือบปี มาถึงช่วงต้นปี ซึ่งเป็นวันเกิดเรา มีไลน์อวยพรวันเกิดมา เรากดเข้าไปดู...ปรากฎว่าเป็นน้องที่พิมพ์ส่งมา "มีความสุขมากๆๆๆนะคะ" เราแบบ...ยิ้มหวานหน้าบาน...ทำไมถึงดีใจขนาดนี้นะ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าไลน์มันก็เด้งแจ้งเตือนเป็นปกติอยู่แล้วไม๊ (แต่เราก็ไม่เคยกดเข้าไปอวยพรใครนะ) เราก็เลยพิมพ์ขอบคุณน้องไป..และจบการสนทนา T-T
ช่องแชทเงียบหาย..จาก 1 วัน เป็น 2 วัน..จนกระทั่ง 8 วัน เราคิดวนไปวนมาหลายรอบมากๆจนเราใช้ความกล้าตัดสินใจเอาไงเอากัน...จะมาเปิดช่องช่องแชทร้างแล้วมานั่งอมยิ้ม...อมทุกข์..แบบนี้ไม่ได้ เราเลยตัดสินใจพิมพ์หาน้อง (น้องอยู่กทม. ส่วนเราอยู่ภาคอีสาน) แรก ๆ น้องก็ตอบนิด ๆ หน่อย ๆ เราก็พยายามชวนน้องคุย ส่งภาพกิจวัตรเรา เช้า เที่ยง เย็น ทำไร ประชุมที่ไหน ภาพบรรยากาศสวย ๆ ภาพอาหารน่าอร่อย ตอนนี้น้องไม่เรียกเราว่าท่านล่ะนะ น้องเรียกเราว่าพี่แล้ว 55+ ซึ่งเราก็ชอบเอาเรื่องที่น้องเรียกเราท่านคะ ท่านขา มาแซวน้องบ่อย ๆ ^^ เราดีใจมากเลยตอนที่น้องของานเรา หรือให้เราช่วยอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ รู้สึกว่าการได้ทำอะไรเพื่อน้องนี่ดีแบบอธิบายไม่ถูก
ตอนนี้...เดือนนิด ๆ ล่ะที่เราคุยกันทุกวัน เป็นเราที่หาเรื่องชวนน้องคุยทุกวัน เรามีความสุขจัง หลัง ๆ น้องเริ่มทักมาหาเราบ้าง ถามคำถามเราบ้าง แสดงความห่วงใยเราด้วย เรายิ่งรู้สึกดีเข้าไปใหญ่... ที่เป็นแบบนี้มันก็ดีมาก ๆ แล้ว เราอยากบันทึกความทรงจำของเราไว้ น้องน่ารัก เป็นคนตลกด้วย หลัง ๆ เราได้รับรู้โปรไฟล์ของน้อง เรารู้สึก...น้องเกินเอื้อมเราไปมากเลย แต่...เราก็ชอบน้องไปแล้ว เราควรหยุด หรือไปต่อดี แต่ ณ ตอนนี้เราคิดว่า..แค่น้องคุยกับเราอยู่ทุกวัน ๆ บอกฝันดีก่อนนอนทุกคืน เรามีความสุขมากแล้ว ทุก ๆ ข้อความที่น้องพิมพ์ส่งกำลังใจให้เรา เรารู้สึกดี มีความสุขมาก ไม่ว่าตอนนั้น...เราเจอเรื่องแย่ ๆ อยู่ เราก็ยิ้มออกมาได้ งงกับตัวเองเหมือนกัน แต่เรามองไม่ออกเลยว่าน้องจะชอบผู้หญิงรึเปล่า
หลังจากที่คุยกัน ชีวิตประจำวันของน้องจะหมกมุ่นกับการทำงานมาก ๆ หลายครั้งเลยที่ไม่มีเวลากินข้าว น้องอยู่กับคุณแม่ ตื่นแต่เช้า..ขับรถไปทำงาน กว่าจะกลับถึงบ้านก็ทุ่มกว่า พาคุณแม่สวดมนต์ไหว้พระ นอนตอนสี่ทุ่ม ตื่นเที่ยงคืน ตี 1 มานั่งทำงาน...วนลูปแบบนี้ทุกวันเลย น้องก็แอบบ่นงานเยอะ เหนื่อย เราเคยถามน้องว่า ทำไมทำงานหนักขนาดนี้ (แต่เราไม่กล้าถามน้องนะว่าทำอะไรบ้าง) น้องตอบว่า "ความจนมันน่ากลัวพี่" ช่างเป็นชีวิตที่ต่างกับเราจัง เราใช้ชีวิตแบบชิลล์ ๆ "การทำงานคือความสุขของเรา" คงเป็นเพราะจังหวัดที่อยู่ รถไม่ติด ไม่เสียเวลาในทางเดินทาง มีนา มีสวน (เมื่อไหร่จะมีเธอ...^-^) ค่าใช้จ่ายก็ไม่มากมายอะไร
**เราเคยอ่านกระทู้เรื่องไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ เค้าจะชอบเราไหม ตอนนั้นเราก็ตอบง่าย ๆ ว่า ก็ถามไปตรง ๆ สิ แค่นี้เอง ไม่เห็นจะยากตรงไหน... แต่...ตอนนี้เรารับรู้ได้แล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยนะที่จะไปถามอะไรแบบนั้น เพราะมันเสี่ยงกับการสูญเสียความสัมพันธ์ เราซึ้งเลย ณ ตอนนี้ T_T
เป็นหญิงเคยแต่งงานมีลูก แต่แอบชอบผู้หญิง จะบอกใจอย่างไรดี